Zanurz się w głębokiej refleksji na temat zjednoczenia z Panem Bogiem. Te przemyślenia ukazują, jak duchowa bliskość z Panem Bogiem przynosi wewnętrzny pokój i radość. Odkryj, jak modlitwa i medytacja mogą prowadzić do pełniejszego życia w Bożej Obecności.
Źródło: O. Gabriel od Św. Marii Magdaleny, Współżycie z Bogiem. Rozmyślania o życiu wewnętrznym na wszystkie dni roku, tłum.: o. Leonard od Męki Pańskiej, Wyd. OO. Karmelitów Bosych, Kraków 1960r.
Rozmyślanie.
ZJEDNOCZENIE Z PANEM BOGIEM.
OBECNOŚĆ BOŻA. — Boże mój, stworzyłeś mnie dla Siebie, spraw więc, abym do Ciebie powrócił i zjednoczył się z Tobą przez miłość.
Rozważanie.
1. Cale życie człowieka jest drogą powrotu do Pana Boga: od Pana Boga wyszedł i do Pana Boga ma powrócić. Im bardziej całkowity będzie ten powrót aż do ścisłego zjednoczenia z Panem Bogiem, tym lepiej człowiek osiągnie cel, dla którego został stworzony — wówczas stanie się doskonałym i na wieki szczęśliwym. Św. Tomasz z Akwinu naucza, ze każda rzecz staje się doskonałą wtedy, kiedy osiąga swój cel. Podobnie doskonałość człowieka polega na osiągnięciu Pana Boga przez zjednoczenie się z Nim, naszym celem ostatecznym. W zjednoczeniu z Panem Bogiem znajduje człowiek wszystko, czego może pragnąć. Znajduje swój pokój, znajduje zaspokojenie tęsknoty za nieskończonością, pragnienia miłości i ,nieprzemijającej szczęśliwości: „Stworzyłeś nas dla siebie, o Panie, i niespokojne jest serce nasze, dopóki nie spocznie w Tobie” (Św. Augustyn). W zjednoczeniu z Panem Bogiem człowiek znajduje swoją szczęśliwość wieczną. Życie w Niebie polega właśnie na tym zjednoczeniu z Panem Bogiem, doprowadzonym do najwyższej doskonałości. Wówczas człowiek, jako doskonale zjednoczony z Panem Bogiem, odda Mu największą Chwałę, największą miłość, a to przemieni się dla niego samego w szczęśliwość wieczną.
Dusza prawdziwie miłująca Pana Boga nie czeka na Niebo, aby się z Nim zjednoczyć, ale pragnie osiągnąć to zjednoczenie już tutaj, na ziemi. A czy to możliwe? Tak, Pan Jezus bowiem powiedział: „Jeżeli kto Mnie miłuje, będzie strzegł Słów Moich, a Ojciec Mój umiłuje go; do niego przyjdziemy i przebywać będziemy u niego” (Jan 14, 23). W tych słowach Sam Pan stawia nam warunek życia w zjednoczeniu z Nim: miłość. „Kto trwa w miłości, w Bogu mieszka i Bóg w nim” (1 Jan 4, 16). Miłość jest wielką siłą, która nas jednoczy z Panem Bogiem już tutaj na ziemi, zamknięci jednak w materii, nie możemy jeszcze cieszyć się bezpośrednio łącznością z Nim i oglądaniem Go twarzą w twarz.
„Celem życia duchowego — mówi Św. Tomasz z Akwinu — jest zjednoczenie człowieka z Panem Bogiem, a dokonuje się ono przez miłość” (Ha Hae, qu. 44, a. 1, c.). Krokami miłości — gressibus amoris — zdążamy do naszego ostatecznego celu: zjednoczenia z Panem Bogiem. Taki jest wielki ideał, który powinien oświecać całe nasze życie i kierować nim, to jest wielki kres, który przy Pomocy Bożej pragniemy osiągnąć już tutaj na ziemi, o ile to możliwe dla nas jako pielgrzymów.
2. Św. Jan od Krzyża wyjaśnia, na czyni polega zjednoczenie z Panem Bogiem przez miłość. Nie chodzi tutaj o zjednoczenie substancjalne, jakie istnieje zawsze między Panem Bogiem a wszystkimi stworzeniami i za pomocą którego „On utrzymuje ich byt”. Ten rodzaj zjednoczenia jest naturalny i żadne stworzenie nie może być go pozbawione, choćby grzesznik. Natomiast zjednoczenie miłości jest nadprzyrodzone, ma miejsce tylko w duszy żyjącej w stanie Łaski. „Chociaż jest prawdą, iż Pan Bóg — mówi Święty Jan od Krzyża — przebywa zawsze w duszy, utrzymując Swą Obecnością jej byt naturalny, nie zawsze jednak udziela jej bytu nadprzyrodzonego. Ten bowiem udziela się jedynie przez miłość i Łaskę, a nie wszystkie dusze znajdują się w stanie Łaski. A i te, które są w stanie Łaski, nie są w równym stopniu, bo jedne są na wyższym inne na niższym stopniu miłości”. A oto wniosek: „Pan Bóg więcej się udziela tej duszy, która więcej postąpiła w miłości” (Dr. II, 5, 3-4).
Punktem wyjścia dla zjednoczenia z Panem Bogiem przez miłość jest stan Łaski. Kresem jest pełny rozwój Łaski, tak, aby dusza została całkowicie przepojona duchem nadprzyrodzoności, a wszystkie jej władze, cała wola i wszystkie uczucia by skupiły się w Panu Bogu, pragnąc i miłując tylko to, czego Pan Bóg pragnie i co Pan Bóg miłuje. Łaska jest życiem Pana Boga w nas, a życie to rozwija się przez rozwój miłości. Im więcej dusza miłuje, tym więcej wzrasta w niej Łaska; a w następstwie tego jej uczestnictwo w życiu Bożym staje się głębsze i prowadzi ją do coraz ściślejszego i doskonalszego zjednoczenia z Panem Bogiem. Łaska i miłość są najcenniejszym zarodkiem zjednoczenia z Panem Bogiem. One ustalają wewnętrzny łącznik między Panem Bogiem a duszą: wspólnotę życia, myśli, woli. Pan Bóg pozostaje zawsze Panem Bogiem, różnym od stworzenia, stworzenie zatrzymuje zawsze swoją osobowość, jednak dusza tak zostaje przeniknięta życiem Bożym, iż „udziela jej wtedy Pan Bóg Swego Bytu nadprzyrodzonego w takiej mierze, iż się wydaje być więcej Panem Bogiem niż duszą” (zob. tamże, 7).
Oto ostateczny kres zjednoczenia z Panem Bogiem na ziemi. Kres najwyższy, ale nie jest zarozumiałością pragnąć go, ponieważ przez Łaskę Chrztu Świętego każdy z nas otrzymał zarodek zjednoczenia z Panem Bogiem.
Rozmowa.
„O Jezu, któż mi da Łaskę, abym tworzył z Tobą jednego ducha? Wyrzekając się wszystkich stworzeń, pragnę niewątpliwie, Panie, jedynie zjednoczenia z Tobą. Ty jeden jesteś, o Boże, jedyna jedność, potrzebna duszy mojej! O umiłowany Przyjacielu mojego serca, zjednocz tę biedną duszę moją z jedyną Twoją Dobrocią! Ty jesteś wszystkim dla mnie, kiedyż ja będę wszystkim dla Ciebie? Magnes przyciąga żelazo i niemal wiąże je z sobą; Panie Jezu, mój Miłośniku, bądź magnesem serca mego, pociągaj, zwiąż, zjednocz na zawsze mego ducha ze swoim ojcowskim Sercem! Skoro jestem dla Ciebie stworzony, dlaczego nie jestem w Tobie? Zanurz tę kroplę, jaką jest mój duch, dany mi przez Ciebie, w morzu Swojej Dobroci, z której on wyszedł. Panie, ponieważ Serce Twoje mnie miłuje, dlaczego nie pociąga mnie do Siebie, skoro ja tak gorąco tego pragnę? Pociągnij mnie, a pobiegnę za Tobą, by rzucić się w Twoje objęcia i zostać tam na wieki wieków. Amen” (Św. Franciszek Salezy).
„O Panie, któż da nam zrozumieć, jaki to dla nas zysk rzucić się w Twoje objęcia i takie, ścisłe z Tobą uczynić przymierze: ja będę się troszczyć o Ciebie tylko, a Ty o mnie; Ty zajmiesz się sprawami moimi, a ja Twoimi. Czymże ja jestem, Panie, bez Ciebie? jeżeli nie żyłę zjednoczona z Tobą, cóż jestem warta? jeżeli choć na krok jeden odejdę od Ciebie, dokąd zajdę?”
„O Panie mój, Miłosierdzie moje i Dobro moje, czegóż mogę w tym życiu pragnąć dla siebie lepszego nad to, bym tak została z Tobą złączona, iżby między Tobą a mną żadnego nie było przedziału?”
„O Panie życia mego, przyciągnij mnie do siebie tak, aby wola moja nie zboczyła nigdy od Woli Twojej i nigdy od Niej nie mogła się już więcej oderwać” (T. J.: P. 4, 8-9; 3, 15). Amen.
Zachęcamy do:
- uczczenia Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego ku czci Jej poświęconym: Miesiąc październik poświęcony ku czci Różańca Świętego — dzień 22
- Dzieci w hołdzie i czci dla Królowej Różańca Świętego — dzień 22
- uczczenia Świętych Aniołów Stróżów w miesiącu Październiku ku Ich czci poświęconym: Miesiąc Październik ku czci Świętych Aniołów Stróżów — dzień 22
Poznaj także żywot Św. Gallusa, Opata napisanego przez O. Prokopa Kapucyna.
© salveregina.pl 2024
![Przegląd wiadomości: kryptowaluty i blockchain [25.11.2024]](https://cryps.pl/wp-content/uploads/2024/11/PRZEGLAD-WIADOMOSCI-1-27.jpg)
