🔉SOBOTA II TYGODNIA ADWENTU. Rozmyślanie. Najświętsza Marya Panna wzorem cierpliwości.

Zdjęcie: Przenajświętszego sakramentu ,zbawienie dusz,Maryja,dusze oziębłe,zbliżamy się do śmierci ,Jezus,okazje do grzechu,o nabożeństwie,grzech niewdzięczności,doskonałość,łaski bożej,zmartwychwstanie ciał,g

Sobota II Tygodnia Adwentu to doskonała okazja do refleksji nad Cnotami Najświętszej Maryi Panny, zwłaszcza nad jej cierpliwością. W tym okresie Adwentu, Maryja jest wzorem, który prowadzi nas do głębszego zrozumienia cierpliwości i zaufania Bożemu Planowi. Jej postawa w trudnych chwilach, pełna spokoju i oddania, inspiruje nas do praktykowania cierpliwości w naszym codziennym życiu. Marya, jako Matka Pana Jezusa, doświadczyła wielu prób i wyzwań, jednak zawsze pozostawała wierna Bożym obietnicom. Wzorując się na jej cierpliwości, możemy lepiej przygotować nasze serca na Przyjście Chrystusa, umacniając naszą Wiarę i gotowość do niesienia miłości bliźnim. Pozwól, aby Jej Wzór pokory i wytrwałości inspirował Cię do głębszej refleksji i umocnienia Twojej Wiary.

Wysłuchaj rozmyślania:

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA. Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz. Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić. Jezu, Miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba. Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz. Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim. W roztargnieniach mów: Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bowiem jest to, co dotąd uczyniłem.

Rozmyślanie.

„Cierpliwość wam jest potrzebna, abyście czyniąc Wolę Bożą, od­nieśli obietnice” — (Żyd. 10, 36).

PRZYGOTOWANIE. — Pan Bóg dał nam Najświętszą Dziewicę jako wzór cnót wszelkich, szczególniej zaś jako Wzór cierpliwości. Ona bowiem, jak róża, wzrastała i żyła wśród cierni przeróżnych utra­pień. jeżeli więc chcemy stać się dziećmi tej Mat­ki, powinniśmy starać się Ją naśladować, przyj­mując z poddaniem wszystkie krzyże.

I. — Ziemia, będąca miejscem zbierania za­sług, słusznie jest zwana padołem płaczu; wszy­scy bowiem jesteśmy stworzeni, by cierpieć i przez cierpienie zapewnić sobie żywot wiecz­ny, jak to Pan Jezus powiedział: „W cierpliwości waszej otrzymacie dusze wa­sze”. Pan Bóg dał nam Najświętszą Pannę Maryę jako Wzór cnót wszelkich, szczególniej zaś jako wzór cierpliwo­ści. Św. Franciszek Salezy powiada, iż Pan Jezus podczas wesela w Kanie, właśnie dlatego odpowiedział Najświętszej Dziewicy słowy świadczącymi, iż mało sobie ceni Jej prośby: „Co mnie i to­bie, niewiasto?”, aby dać nam przykład cier­pliwości swej Świętej Matki.

Przyjrzyjmy się Życiu Najświętszej Dziewicy. Było ono nieustannym aktem cierpliwości, gdyż jak Anioł objawił Św. Brygidzie, Niepokalana Dziewica, jak róża, wzrastała i żyła zawsze wśród cierni boleści. Sam ból, jaki odczuwała, patrząc na cierpienia Odkupiciela wystarczał, by z Niej uczynić męczenniczkę. Toteż Św. Bonawentura tak o Najświętszej Dziewicy się wyraził: Ukrzyżowana Ukrzy­żowanego poczęła. Ile cierpiała w czasie po­dróży do Egiptu i podczas pobytu w tym kraju, przez cały czas zamieszkiwania Swego wraz z Sy­nem w Nazarecie, o tym później będzie mowa. ale pomijając to wszystko, czyż nie wystarcza Obecność Maryi przy Panu Jezusie, umierającym na Kalwarii, by poznać, jak stała i wzniosła była Jej cierpliwość? „Stała pod krzyżem Matka Jego”. I właśnie dla tej Swej cierpliwości, po­wiada Św. Albert Wielki, Marya została naszą Matką — współcierpiąc z Synem, zrodziła nas dla Niego.

II. — jeżeli pragniemy być dziećmi Maryi, mu­simy starać się naśladować Jej cierpliwość i zno­sić ze spokojem krzyże, którymi Pan Bóg bez­pośrednio nas dotyka, jako to ubóstwo, oschłości wewnętrzne, choroby i śmierć, jak i te, których ludzie są powodem, jak prześladowania, wzgarda, zniewagi, namowy do złego.

Św. Grzegorz Wielki, wyjaśniając ten ustęp Proroka Ozeasza: Zagrodzę drogę twoją cierniem, po­wiada, iż jako płot cierniowy strzeże winnicy, tak i Pan Bóg przeciwnościami otacza swe sługi, aby nie przywiązali się do ziemi. Św. Cyprian mówi, iż cierpliwość chroni nas od grzechu i piekła, uboga­ca nas zasługami w tym życiu i chwałą w życiu przyszłym. Według Św. Jakuba Apostoła, cierpliwość czyni nas doskonałymi: Cierpliwość ma doskonały uczynek. Toteż Św. Jan widział, iż Wszyscy Święci trzymali w rękach palmy — oznaki męczeństwa; znaczyło to, iż wszyscy do­rośli, o ile chcą się zbawić, muszą stać się męczen­nikami, albo przez wylanie krwi, albo też przez cierpliwe znoszenie przeciwności. Św. Grzegorz Wielki dodaje nam otuchy, mówiąc, iż tą drogą możemy stać się męczennikami, choćby żelazo katów męczeństwa nam nie zadało. Ileż korzyści na wiecz­ność przynosi nam każde cierpienie zniesione dla Pana Boga! jeżeli więc kiedy ciężar krzyża zbyt przykry nam się wydaje, uciekajmy się wówczas z ufno­ścią do Maryi — Ona jest Uzdrowieniem serc zbolałych, Pocieszycielką strapionych.

Modlitwa. Pani moja Najmilsza, choć niewinna, znosiłaś krzyże tak cierpliwie, czyż więc ja, co zasługuję na piekło, cierpieć nie zechcę? Matko moja, dziś nie proszę Cię o uwolnienie od krzyżów, ale o znoszenie ich cierpliwe. Dla Miłości Jezusa uproś mi u Boga tę Łaskę; od Ciebie jej się spodziewam. Amen. (*I, 219).

Rozmyślania na wszystkie dni całego roku

z pism Św. Alfonsa Marii Liguoriego

1935 r.