III TYDZIEŃ ADWENTU. NIEDZIELA. Rozmyślanie. euforia Adwentu. O. BERNARDYN GOEBEL

Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. I., 1965r.

Rozmyślanie.

RADOŚĆ ADWENTU.

Trzecią Niedzielę Adwentu nazywamy niedzielą Gaudete, niedzielą radości. Jest to oczywiście euforia adwentowa, powściągliwa, ma w sobie coś z tej radości, jaką odczuwamy w wigilię wielkiego święta. Niemniej jest to euforia głęboka i czysta. Brewiarz przeznacza na tę niedzielę pieśń pochwalną i dziękczynną, która ma być śpiewana gdy nadejdą czasy Mesjasza (zob. Ks. Iz. 26, 1-14). Dozwolone jest przybranie ołtarza kwiatami i muzyka organowa podczas Mszy Świętej. Wyrazem euforii adwentowej jest również odrębna barwa szat liturgicznych: różowa, czyli pośrednia między fioletem pokutnym i bielą niezmąconej radości.

1. Pan jest blisko.

Lekcja dzisiejsza rozpoczyna się od słów: „Weselcie się w Panu zawsze, mówię powtórnie: weselcie się! Skromność wasza niech będzie znana wszystkim ludziom: Pan blisko jest” (Flp 4, 4-5). Tak pisał Św. Paweł Apostoł Narodów z rzymskiego więzienia do swej umiłowanej gminy w Filippach. Nawołuje do świętej euforii choćby wśród zewnętrznych ucisków. Do radości, która opromienia wszystkich łagodnością i serdeczną dobrocią. Co jest według Apostoła powodem tej radości? „Pan blisko jest”. Chrystus Pan nadejdzie już wkrótce. Położy kres waszemu uciemiężeniu. Weźmie was do Swej Chwały (zob. J 14, 3). Nadzieja na Przyjście Zbawiciela, dla Którego Apostoł chętnie znosi więzy, pozwala mu „opływać w euforia we wszelkim utrapieniu” (2 Kor 7, 4). Sama nadzieja znajduje wyraz w tęsknocie do uwolnienia się z doczesności. „Pragnę rozstać się z tym życiem, a być z Chrystusem” (Flp 1, 23).

„Pan blisko jest”. Tymi słowami i nas wzywa dziś Kościół Święty do świętej euforii adwentowej. Myśli przy tym o nadchodzącej uroczystości Bożego Narodzenia, którą sygnalizuje. Boże Narodzenie nie jest jednak według myśli Kościoła Świętego tylko pamiątką pierwszego Przyjścia Chrystusa Pana na ziemię w ciele ludzkim. Jest to także uroczystość uprzedzająca Przyjście Chrystusa Pana w Chwale przy końcu dni, ku euforii sprawiedliwych. W dorocznym święcie Bożego Narodzenia, gdy Zbawiciel zstępuje, by dalej prowadzić Dzieło Odkupienia, widzi Kościół Święty zbliżanie się do wielkiego Bożego Narodzenia, gdy Chrystus Pan przyjdzie, by dopełnić naszego zbawienia i wprowadzić nas do Swego Wiecznego Królestwa. Widok tego pełnego Chwały Przyjścia Pana Jezusa ma być dla nas pobudką do wytrwałości w adwentowej pokucie. Mówiła nam o tym Liturgia Pierwszej Niedzieli Adwentu. Dziś uzupełnia Kościół Święty swe wezwanie do pokuty zachętą do świętej radości. Doroczny Adwent liturgiczny i adwent naszego życia powinien być przepojony pokutą i radością.

— Zastosowanie. Jak głęboko przejął się tą myślą Św. Franciszek. „Bracia — pisze on — mają się strzec, by nie przybierać smutnego wyrazu twarzy, ani też nie wyglądać na posępnych obłudników. Niech będą raczej weseli w Panu, radośni, uprzejmi” (Bonmann). O samym zaś Św. Franciszku pisze Doktor Seraficki: „Chociaż wylewał strumienie łez, był przecież pełen niebiańskiej radości, która rozjaśniała jego duszę i opromieniała oblicze”. euforia jest zawsze zasadniczym rysem franciszkańskiej pokuty i surowości życia. euforia w tęsknym oczekiwaniu błogosławionego kresu, „siostry śmierci”.

— Postanowienie. Radować się wspólnotą Łaski z Chrystusem Panem, która rychło zmieni się we wspólnotę chwały.

2. Pan jest już wśród nas.

Dzisiejsza Ewangelia (zob. J 1, 19-28) wskazuje jeszcze jedno uzasadnienie świętej euforii adwentowej, zawarte w odpowiedzi Jana Chrzciciela, danej poselstwu żydów w Jerozolimie: „Ja chrzczę wodą, ale pośród was stanął Ten, Którego wy nie znacie. To Ten, Który przyjdzie po mnie, a stał się przede mną, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów Jego”. I pośród nas także jest już Ten, Którego Przyjścia w Chwale oczekujemy. Przybywa i żyje w duszach naszych przez Łaskę. Oczywiście to Życie Chrystusa Pana w nas pozostało okryte zasłoną Tajemnicy. Nie można Go dojrzeć okiem ciała. Nie jest dostępne dla przyrodzonego sposobu poznania. „Życie wasze ukryte jest z Chrystusem w Bogu” (Kol 3, 3). Niemniej jest ono poręczoną przez wiarę, uszczęśliwiającą rzeczywistością. To mistyczne zespolenie z Życiem Chrystusa Pana czyni nas prawdziwie dziećmi Bożymi, jak pisze Św. Jan, chociaż „jeszcze się nie okazało czym będziemy” (1 J 3, 2).

Ten udział w Chrystusowym Życiu Łaski stanowi w oczach Kościoła Świętego nowy, ważki powód do świętej euforii adwentowej. Owocem pierwszego Bożego Narodzenia jest Łaska, która rozpoczyna Dzieło Zbawienia. Każde święto Bożego Narodzenia powinno w nas pogłębiać i umacniać życie Łaski, abyśmy coraz bardziej dojrzewali do wielkiego Bożego Narodzenia u schyłku dni, gdy Dzieło naszego zbawienia dokona się w całej pełni. Żyjąc w Łasce, przywdziewamy szatę godową, w której mamy oczekiwać Pana Jezusa przychodzącego na wieczne gody. Źródłem szczęścia i wiecznej euforii jest dla nas pewność, iż gdy Chrystus Pan przyjdzie, my także będziemy „razem z Nim w Chwale” (Kol 3, 4).

— Zastosowanie. Nasza euforia adwentowa nie powinna pozostać bezpłodna. W myśl Św. Pawła Apostoła zewnętrznym jej wyrazem powinna być dobroć i uprzejmość dla bliźnich, choćby dla tych, którzy są dla nas niemili i uciążliwi, którzy wystawiają na próbę naszą cierpliwość. euforia adwentowa oparta na Panu Bogu zachęca nas, byśmy w ufnej modlitwie powierzali Panu Bogu swe troski i wszystkie sprawy. Przez to euforia coraz bardziej wzrasta i staje się pokojem Bożym, który „przewyższa wszelkie pojęcie” (Flp 4, 7).

—Postanowienie. Niech euforia ze wspólnoty Łaski z Chrystusem Panem objawia się w dobroci wobec ludzi i w ufnej modlitwie.

Modlitwa.

Boski Zbawicielu! Całym sercem dziękuję Ci za Łaskę Twoją, przez którą poczyna się w mej duszy Dzieło Odkupienia. „Łaskę okazałeś Panie ziemi Twojej, przywróciłeś z niewoli potomków Jakuba: odpuściłeś nieprawości ludu Twego” (Ofertorium). Prowadź dalej swe dzieło w dzisiejszej Ofierze i Uczcie Ofiarnej! Niech one pomnożą we mnie Łaskę i miłość, których owocem jest święta radość. Prowadź dalej Swe Dzieło nadchodzącym święcie Odkupienia i doprowadź je do pełni doskonałości u kresu dni moich. „Nakłoń, Panie, Ucha Twego ku prośbom naszym i rozjaśnij ciemności naszego umysłu Łaską Twego nawiedzenia” (Kolekta). „Wzbudź, Panie, Potęgę Swoją i przybądź, ażeby nas zbawić”! (Alleluja). Amen.