II TYDZIEŃ ADWENTU. ŚRODA. Rozmyślanie. Wychowanie Izraela. (O. BERNARDYN GOEBEL)

Adwent to szczególny czas, który sprzyja refleksji nad wychowaniem Izraela przez Pana Boga, zwłaszcza dla osób zakonnych i kapłanów. Przez całą historię Izraela widzimy, jak Pan Bóg cierpliwie prowadził Swój lud, ucząc ich wiary, posłuszeństwa i miłości. Dla osób poświęconych Panu Bogu, te rozważania mogą być inspiracją do głębszego zrozumienia ich powołania i misji. Adwent, jako czas oczekiwania i duchowego przygotowania, pozwala na zgłębianie tych aspektów, by umocnić Wiarę i oddanie w Służbie Panu Bogu i ludziom. Niech to będzie czas refleksji nad Mądrością i Miłością Pana Boga, Który prowadzi Swoje dzieci ku świętości.

Rozmyślanie.

WYCHOWANIE IZRAELA.

Szczególniejsza opieka Opatrzności Bożej nad Izraelem nie ograniczała się do zewnętrznego kierowania jego losami. Sięgała głębiej. Zewnętrzne prowadzenie ku Chrystusowi Panu zamienia się w wewnętrzne wychowanie dla Chrystusa Pana.

1. Pogłębianie życia religijnego.

Pierwszą i zasadniczą sprawą, którą Pan Bóg chciał przeprowadzić w narodzie wybranym, było nieskażone zachowanie pierwotnego Objawienia, przede wszystkim zaś wiary w Jedynego Pana Boga. I rzeczywiście, jedynie naród izraelski, choć tak niestały w swych pojęciach i tak przejęty ziemskimi sprawami, zachował przez całe tysiące lat otrzymaną od swych praojców wiarę w Pana Boga Jedynego, osobowego, Stwórcę Nieba i ziemi, od Którego wszystko zależy, który wszystko utrzymuje i kieruje wszystkim. zarówno losami narodów, jak i poszczególnych ludzi. Pana Boga Wszechmocnego i Najwyższego, Najświętszego i Najsprawiedliwszego, Dobrotliwego i Najmiłosierniejszego, Stworzyciela i Ojca. Izrael zachował tę wiarę żyjąc pośród narodów bałwochwalczych, jak Chananejczycy, Egipcjanie, Asyryjczycy i Babilończycy, których wspaniałość kuflu mogła łatwo skusić. Tym bardziej, iż naród izraelski politycznie i gospodarczo słabszy, był od tych narodów w pewnym sensie uzależniony, o czym świadczy polityka wielu królów. Wbrew tym wszystkim trudnościom Bóg osiągnął swój cel, posługując się sędziami i prorokami, wymierzając surowe kary za każde odstępstwo. Temu celowi służyła straszna niewola babilońska, która ostatecznie uleczyła naród ze skłonności do bałwochwalstwa i przyniosła mu głębokie zrozumienie wybraństwa, które stało się podstawą całego życia religijnego w Izraelu.

W Planach Bożych wobec ludu izraelskiego było również przekazywanie pierwotnego Objawienia, zwłaszcza prawdy o zapowiedzianym Odkupicielu. Pierwotny obraz Chrystusa Pana w zapowiedzi danej zaraz po upadku grzechowym, staje się z biegiem czasu coraz bardziej wyrazisty i pewny, wzbogacany stale i uzupełniany coraz nowymi rysami. Postać i dzieło obiecanego Zbawiciela nabiera mocy i barwy. Potomek niewiasty, która zetrze głowę węża, będzie z rodu Abrahama, Izaaka, Jakuba, z pokolenia Judy, z rodziny Dawida. Narodzi się z Dziewicy w Betlejem. Będzie to król potężny, ale miłujący pokój, wielki prorok i nauczyciel, potężny cudotwórca, kapłan, Odkupiciel. Męka Jego będzie zadośćuczynieniem za grzechy. Ustanowi Królestwo Boże bez granic między narodami, nieograniczone w czasie. Mężowie oświecani przez Pana Boga tworzą ten przedziwny obraz Chrystusa Pana. Każdy z nich dodaje nowe rysy i wzbogaca je nowymi barwami. Zresztą całe dzieje Izraela mają wyobrażać Chrystusa Pana. Według zdania Św. Augustyna Izrael jest „prorokiem, wielkim prorokiem, zapowiadającym Kogoś wielkiego”. Wielką przyszłość zapowiadają wszystkie najwybitniejsze osobistości Izraela: patriarchowie: Mojżesz, Dawid; instytucje religijne: świątynia, kapłaństwo, ofiara, baranek wielkanocny i wieczerza paschalna; choćby wydarzenia zewnętrzne: wyzwolenie z niewoli egipskiej, przejście przez Morze Czerwone, zwycięstwo nad wrogami. To wszystko wzmacniało coraz bardziej wiarę i ufność w przyjście Obiecanego i tęsknotę za Nim. I chociaż po powrocie z niewoli babilońskiej obraz Jego uległ spaczeniu, stając się stopniowo obrazem politycznego wybawiciela i ziemskiego władcy, to jednak nastrój powszechnego oczekiwania trwał, gdy ostatni z proroków, wskazując nań wyraźnie, powiedział: „Czyńcie pokutę, albowiem przybliżyło się Królestwo Niebieskie” (Mat. 3, 2). Czyż można nie uznać nieskończenie mądrej wychowawczej myśli Bożej, która tak wyraźnie wysuwa się na pierwszy plan w tym wielowiekowym przygotowaniu ludu na Przyjście Chrystusa Pana?

2. Oczyszczenie moralne.

Nieskażona Wiara w Jedynego Pana Boga i oczekiwanie Zbawiciela zaważyły wybitnie na życiu obyczajowym ludu izraelskiego. Pan Bóg jednak poczynił jeszcze pewne bezpośrednie przygotowania, które miały oczyścić obyczaje i podnieść je na wyższy poziom moralny. W sposób jasny i stanowczy oznajmił ludowi izraelskiemu w Dekalogu swe wieczne i niezachwiane prawo, które wypisał we wszystkich sercach ludzkich. Wiele przepisów prawa Mojżeszowego miało na celu tylko ochronę Prawa Bożego zawartego w Dekalogu, lub określenie sposobu jego wypełniania. Prorocy, wysłańcy Pana Boga, przemawiając z całą powagą do sumienia ludu, który często w praktyce nie dociągał do wymagań moralnych, kształtowali jego spojrzenie na te zagadnienia. Byli nieubłaganymi sędziami dla niektórych stanów w narodzie, szczególnie dla jego politycznych i religijnych przywódców. Z mocą nawoływali do pokuty i wewnętrznego nawrócenia, wobec moralnego zwyrodnienia i rozpasania. Oczywiście moralność Starego Testamentu, a zwłaszcza narodu izraelskiego nie była idealna. Kierowały nią pojęcia bardzo ludzkie i bardzo ziemskie. Stała jednak o wiele wyżej od moralności pogan. Świadczy o tym jedyna w swoim rodzaju treść ksiąg prorockich, a bardziej jeszcze ksiąg pouczających. Świadczą też o tym w sposób szczególny wspaniałe postaci: Mojżesza, Samuela, proroków, Machabeuszów, oraz postaci, które spotykamy u progu Nowego Testamentu: Jana Chrzciciela, Józefa i Maryi, która przewyższa wszystkich. Prawo Starego Testamentu nie było w zamierzeniach Bożych ostateczne i zupełnie doskonale, choćby w dziedzinie moralnej. Było tylko „przewodnikiem do Chrystusa” (Gal. 3, 24).