🔉Żywot Świętej Róży Limańskiej, Dominikanki

salveregina.pl 2 miesięcy temu

Zdjęcie: Żywot Świętej Róży Limańskiej

30-go Sierpnia.

(Żyła około Roku Pańskiego 1617).

— Grób w dominikańskim kościele klasztornym w Limie (Peru).

Źródło: Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku opracowane podług Ks. Piotra Skargi TJ, Ojca Prokopa Kapucyna, Ojca Bitschnaua Benedyktyna i innych wybitnych autorów wyd. III, 1937r

omiędzy mieszkańcami Ameryki wywalczyła sobie Święta Róża pierwsza zaszczyt ołtarza. Urodzona w Limie, stolicy kraju peruańskiego (w Ameryce Południowej), z rodziców niezamożnych, otrzymała na Chrzcie Świętym imię Izabeli, ale gdy matka pewnego razu nad obliczem drzemiącego dziecięcia spostrzegła prześliczną wonną różę, wszyscy odtąd ją Różą nazywali. Piękne, łagodne i milczące dziewczątko było pociechą i rozkoszą całego domu. Nie licząc jeszcze czterech lat, już dawała dowody nadzwyczajnej wytrwałości i siły panowania nad sobą. Spadające bowiem wieko ciężkiej skrzyni przytłoczyło całym ciężarem wielki palec jej prawicy; dziewczynka stłumiwszy ból, schowała rękę pod fartuszek, a matka w kilka dni dopiero spostrzegła ranę i przywołała lekarza. Niezadługo pokryła się jej głowa gęstym wyrzutem; matka niezręcznie chciała go usunąć smarowaniem ostrą cieczą, skąd boleści się zwiększyły, a dziecię straszliwie cierpiało, żadna jednak skarga nie wyszła z ust maluczkiej i ani łza nie zwilżyła jej oczu. Licząc lat piętnaście, przyjęła Róża Sakrament Bierzmowania, a z nim mocno się przejęła bojaźnią Bożą. Pewnego razu obryzgał starszy jej brat przy zabawie jej fryzurę nieczystą cieczą. Róża, która zawsze czuła osobliwszy wstręt do brudu, mocno się o to rozgniewała. Widząc jej gniew, rzekł psotnik: „Długie włosy i warkocze panien są sidłami, którymi szatan pęta serca młodzieńców“. Przerażona tymi słowy Róża ucięła sobie włosy i ślubowała Matce Boskiej, iż nigdy za mąż nie pójdzie. Od szóstego roku życia przestała jeść owoc, pościła co środę, piątek i sobotę o chlebie i wodzie, sypiała tylko na twardych deskach, kładąc sobie pod głowę kamień zamiast poduszki i wynajdywała najrozmaitsze sposoby umartwienia. W ten sposób wprawiała się do posłuszeństwa, ćwiczyła się w miłości Pana Boga i rodziców, chociaż ci częstokroć wypowiadali życzenia jej przekonaniom wbrew przeciwne. Matka, usposobiona po światowemu i dumna z piękności córki, namawiała ją bezustannie, aby więcej dbała o stroje. Udawało się nieraz Róży łzami i prośbami ubłagać ją, aby jej zostawiła wolną wolę, czasem też silnemu parciu ustąpić musiała, ale natomiast przywdziewała potajemnie ostrzejszą włosienicę, a na głowę kładła srebrną przepaskę, opatrzoną wewnątrz ostrymi gwoździkami na wzór ciernistej korony Jezusa Chrystusa; zresztą nigdy nie wykraczała przeciw posłuszeństwu winnemu rodzicom. Z pilnością pszczółki przepędzała dnie całe przy hafcie i szyciu, sadziła i sprzedawała wonne bukiety z ogródka i wspierała hojnie ubogie, a liczne rodzeństwo; chorowitych rodziców opatrywała i pielęgnowała z anielską cierpliwością, spełniała wszystkie ich życzenia i spędzała im z czoła troskę i smutek.

Gdy doszła wieku dziewiczego, wielu młodzieńców, zwabionych jej wdziękami, poczęło się ubiegać o jej rękę, jako też matka nalegała na nią, ażeby poszła za syna pewnej bogatej wdowy. Gdy Róża oświadczyła, iż chce pozostać w stanie panieńskim, matka udręczeniami, groźbą, a choćby czynną zniewagą chciała przełamać jej mniemany upór. Róża jednak wierną pozostała Panu Jezusowi i wymogła na rodzicach pozwolenie wstąpienia do trzeciego Zakonu Św. Dominika. Otrzymawszy je, zwiększyła ćwiczenia pokuty. Rodzice i krewni łajali ją o przesadę, ganili podobne życie, raniąc jej czułe serce urąganiem i bolesnymi zarzuty. dzięki wszakże brata, dzielącego jej przekonanie, zbudowała sobie w kąciku ogródka małą celkę z desek, w której oddawała się modlitwie, pracy i rozpamiętywaniom. Niechętnie tylko brała udział w towarzystwach, choćby i najpobożniejszych, mawiając: „Nie widzę, na co się to przyda mówić o Panu Bogu. Lepiej przecież i przyjemniej rozmawiać z Nim, aniżeli o Nim“.

Cierpienia jej były wielkie i pełne goryczy. Z powodu surowych praktyk pokutnych i częstych zachwyceń, w które popadała, szydzono z niej, zowiąc ją obłudnicą, opętaną i wariatką. choćby spowiednik nie szczędził jej łajań i przygany; każdy członek jej ciała miał swój ból osobny, a dusza jej cierpiała przez lat piętnaście na oziębłość i oschłość, nadto codziennie całymi godzinami pozbawił ją Pan Bóg nadprzyrodzonej euforii i zamiłowania dobrego, modlitwy i samotności, tak iż serce jej często było podobne do pustyni; czuła się więc opuszczoną od Pana Boga, przypominając sobie, iż dawniej poznała i kochała Pana Boga, ale teraz wydawało jej się, jak gdyby Mu się stała obcą i jakby serce jej zlodowaciało. Po takich godzinach próby i doświadczeń światło niebieskie rozjaśniało jej duszę, czuła się jakby wzniesioną w Niebo, i zatwierdzała się w przekonaniu, iż wytrwa w miłości ku Panu Bogu. Gdy potem owładnęła jej duszę obawa piekła, pamięć jej tak słabła, iż nic sobie przypomnieć nie zdołała, a nieznośny ból zwiększoną siłą dręczyć ją poczynał.

Święta Róża Limańska.

Po latach piętnastu przestały ją trapić te udręczenia; miewała objawienia Dzieciątka Jezus, Maryi, Królowej Niebios i Anioła Stróża, mówiła o Miłosierdziu Bożym tak rzewnie i czule, iż przytomni oprzeć się nie mogli słodyczy jej słów. Wolno jej było komunikować trzy do czterech razy na tydzień, ale mimo to za każdym razem wśród łez się spowiadała. Jej połączenie się ze Zbawicielem było tak doskonałe, iż zawsze Go miała przed oczyma, przy każdym zatrudnieniu i w każdej rozmowie.

W 32-gim roku życia zachorowała Róża śmiertelnie, a bóle we wszystkich członkach i stawach jej ciała dosięgnęły tak wysokiego stopnia, iż lekarze nie dawali sobie rady i stali, nie wiedząc co począć. Ona zaś szeptała: „Panie, zwiększ moje cierpienia, ale i miłość moją“. Wymawiając słowa: „Jezu, stój przy mnie“, umarła dnia 24 sierpnia roku 1617. Ciało jej niezrównaną jaśniało pięknością, rumieniec krasił jej lica i miły uśmiech zdobił jej usta, więc przytomni sądzili, iż jeszcze nie umarła. Natłok ludu był tak wielki, iż zwłoki jej musiano obstawić żołnierzami i w końcu przy zamkniętych drzwiach do grobowca spuszczono. Klemens IX zaliczył Różę w roku 1668 do Błogosławionych, Klemens X zaś w roku 1671 do Świętych Pańskich.

Nauka moralna.

Autor opisu żywota Św. Róży powiada, iż Biskup Turybiusz udzielił Róży Sakramentu Bierzmowania, gdy Święta małym jeszcze była dzieckiem. Sakrament ten darzy nas bowiem podwójną Łaską:

1) Udziela nam siły do walki z wrogami Kościoła, a siła ta może się spotęgować aż do gotowości męczeństwa. Róża Święta musiała walczyć z dwoma najpotężniejszymi wrogami, tj. własnym ciałem, hojnie uposażonym we wdzięki i wszelkie powaby i z matką, która powagą rodzicielską usiłowała zmusić ją do posłuszeństwa i zrzeczenia się własnej woli. Duch Święty oświecił Różę i natchnął ją tak skutecznie, iż ani nie ubliżyła szacunkowi powinnemu rodzicom, ani nie poszła za błędnymi ich przywidzeniami. Duch Święty natchnął ją siłą uśmiercenia w sobie porywów zmysłowości i cierpliwego znoszenia potwarzy i urągowisk. Czemuż Pan Bóg nie pomaga nam w walce z pokusą i pożądliwościami? Oto dlatego, iż zimni i obojętni jesteśmy na głos Ducha Świętego, i iż więcej się obawiamy ludzi i ich zdania, aniżeli Pana Boga.

2) Bierzmowanie utwierdza w nas zaufanie w Ukrzyżowanym Chrystusie Panu. Kapłan kreśli Krzyżmem Świętym na czole naszym krzyż, abyśmy w walce z szatanem i przeszkodami zbawienia pamiętali o Chrystusie „Który, jak mówi Piotr Święty (1 Piotr 2, 21), ucierpiał za nas, zostawiając wam przykład, abyście naśladowali tropów Jego“, i za którego wstawieniem Duch Święty, ten Pocieszyciel Boski w nas zamieszkał. Dlatego Św. Róża sypiała na twardych deskach, dlatego nosiła na głowie koronę ciernistą i prosiła o zwiększenie boleści nie z grzesznego zaufania do siebie, ale w celu zwiększenia w sobie miłości Pana Boga. Krzyż jest sztandarem Króla Niebieskiego, Zwycięzcy piekieł i śmierci, a Krzyż na czole naszym jest oznaką, iż należymy do sztandaru Chrystusowego i wiernie za Nim pójdziemy. Wstyd nam przeto i hańba zbiegom spod tego sztandaru, jako też hańba tym, którzy ten sztandar dlatego opuszczają, iż półmędrek albo raczej półgłówek jakiś nazwie ich obłudnikami, świętoszkami lub podobnie.

Modlitwa.

Boże Wiekuisty, racz nas miłościwie ustrzec od zbytecznego zamiłowania ciała i przemijającej urody. Wszakże ciało nasze nie jest czym innym, jak tylko przybytkiem znikomym duszy nieśmiertelnej. Spraw przeto Łaską Swoją Świętą, byśmy przestrzegali jego nieskalanej czystości życiem świętobliwym i cnotliwym, i tym sposobem godnymi się stali zamieszkania z Tobą w Królestwie Niebieskim. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który z Bogiem Ojcem i Duchem Świętym króluje w Niebie i na ziemi, po wszystkie wieki wieków. Amen.

∗ ∗ ∗

Oprócz tego obchodzi Kościół Święty pamiątkę następujących Świętych Pańskich, zamieszczonych w Rzymskim Martyrologium:

Dnia 30-go sierpnia uroczystość Św. Róży a Sancta Maria, której dzień zgonu wspomniano dnia 26 b. m. — W Rzymie przy Via Ostiensis męczeństwo Św. Feliksa, kapłana, za Dioklecjana i Maksymiana. Kiedy go po zniesieniu mąk na torturach odprowadzono z rozkazu sędziego na miejsce stracenia, wyszedł mu pewien inny Chrześcijanin naprzeciw, przyznając się do tego otwarcie i został dlatego razem z Feliksem ścięty. Ponieważ jednak imienia jego nie znano, nazwali go Chrześcijanie Adauctusem, tzn. „Przyłączonym“, ponieważ przyłączony został Św. Feliksowi do korony męczeńskiej. — Również w Rzymie śmierć męczeńska Św. Gaudencji, Dziewicy z 3 towarzyszkami. — Tamże uroczystość Św. Pammachiusza, Kapłana, co dla wiedzy i świętości swej doznawał wielkiego poważania. — W Kolonii Suffetulanie w Afryce pamiątka 60 Świętych Męczenników, padłych ofiarą zaciekłości pogan. — W Adrumentum w Afryce pamiątka Świętych Małżonków Bonifacego i Tekli, mających 12 synów, którzy wszyscy jako Męczennicy pomarli. — W Tessalonice uroczystość Św. Fantina, Wyznawcy; od saracenów znieść musiał wiele dolegliwości; wygnany został z klasztoru, w którym żył w zadziwiającej wstrzemięźliwości i zmarł w wielce sędziwym wieku, będąc poprzednio dla wielu przewodnikiem życia bogobojnego. — W obwodzie Meaux pamiątka Św. Fiakriusza, Wyznawcy. — W Trevi uroczystość Św. Piotra, Wyznawcy, odznaczonego wielu cnotami i cudami, dlaczego teraz jeszcze doznaje czci wielkiej. — W Bolonii uroczystość Św. Bononiusza, Opata.

Idź do oryginalnego materiału