I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, gdyż pierwsze niebo i pierwsza ziemia odeszły i morze nie jest już. (Ap 21,1)
Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν. ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθαν καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι.
Et vidi caelum novum et ter ram novam; primum enim caelum et prima terra abierunt, et mare iam non est.
Bóg pozwolił Janowi ujrzeć rzeczy przyszłe, takie, które przed oczami zwykłych ludzi są zakryte.
Ujrzał pojmanie szatana i jego krótkie panowanie, ujrzał królowanie zbawionych, ujrzał sąd nad zmarłymi, a na końcu nowe niebo i nową ziemię, czyli ostateczne zwycięstwo Boga, Jego panowanie bez końca. Ujrzał rzeczy przerażające, jednak Bóg nie zostawił go tylko z tymi obrazami. Pokazał mu piękno nowej ziemi i nowego nieba.
Patrząc oczami Jana, dzięki wierze, możemy mieć pewność, iż ostatecznie Panem i Królem zasiadającym na tronie jest Bóg, a my jesteśmy powołani do tego, by zasiąść z Nim i królować w wieczności. Ta wizja jest pełna nadziei na ostateczne zwycięstwo Boga.
My też codziennie patrzymy na rzeczy brzydkie, straszne, jesteśmy świadkami lub sami doświadczamy ludzkich dramatów i tragedii, bólu i wojen. Jednak w świecie, w którym żyjemy, jest dużo piękna, które może być dla nas przedmiotem kontemplacji. Czasem wystarczy tylko wyostrzyć spojrzenie, by je zobaczyć, a czasem trzeba spojrzeć dalej poza ból, tam, gdzie nadzieja się spełni i gdzie zło nie sięga.
