Wyspy, posłuchajcie mnie! Ludy najdalsze, uważajcie! Powołał mnie Pan już z łona mej matki, od jej wnętrzności wspomniał moje imię. (Iz 49,1)
שִׁמְע֤וּ אִיִּים֙ אֵלַ֔י וְהַקְשִׁ֥יבוּ לְאֻמִּ֖ים מֵרָחֹ֑וק יְהוָה֙ מִבֶּ֣טֶן קְרָאָ֔נִי מִמְּעֵ֥י אִמִּ֖י הִזְכִּ֥יר שְׁמִֽי׃
Ἀκούσατέ μου, νῆσοι, καὶ προσέχετε, ἔθνη· διὰ χρόνου πολλοῦ στήσεται, λέγει κύριος. ἐκ κοιλίας μητρός μου ἐκάλεσεν τὸ ὄνομά μου
audite insulae et adtendite populi de longe Dominus ab utero vocavit me de ventre matris meae recordatus est nominis mei
Powołanie. Używamy jeszcze dzisiaj słowa “powołanie”, chociaż w mniejszym zakresie. Do niedawna mówiło się o powołaniu do wojska, aby bronić Ojczyzny, o powołaniu nauczyciela, aby uczyć życiowej mądrości dzieci i młodzież, o powołaniu lekarza, aby ratować zagrożone życie, o powołaniu do małżeństwa, aby przekazywać życie i być stróżami miłości oraz szczęścia rodzinnego, o powołaniu kapłańskim, zakonnym, aby pielęgnować życie Boże w człowieku. pozostało wiele innych przestrzeni, postaw, osób, które należałoby docenić słowem “powolanie”.
Jestem głęboko przekonany, iż watro zachować spojrzenie na życie jako powolanie, tak jak to było również w przypadku proroka Izajasza, który cieszył się, iż już w łonie matki został zauważony przez Pana. A w odpowiedzi na otrzymane powołanie napisał najpiękniejszą księgę i jest do dzisiaj nazywany Ewangelistą Starego Testamentu.
Również każdy z nas jest powołany. Zastanówmy się nad naszą odpowiedzią na otrzymane powołanie.
