🔉Miesiąc Wrzesień ku czci Krzyża Świętego – DZIEŃ 1

Chociaż nie zdaje się być osobliwszym i różnym od codziennego, tygodniowego, i rocznego, jakoż nie znajduje się w innych do Nabożeństwa książkach, przestrzec jednak potrzeba Wiernych Chrystusowych. Najpierw, iż niektórzy z nich zostają w rozmaitych Bractwach, którym oprócz innych w roku dni, na jedną w w każdym miejscu Niedzielę nadane są Odpusty to zawsze pod obowiązkiem jakiego nabożeństwa. Po wtóre: Wszyscy, którzykolwiek nabożnie co dzień trzy razy odmawiają Anioł Pański, i którzy codziennie przez pół lub ćwierć godziny odprawiają medytację, to jest modlitwę wewnętrzną, tak ci jako i pierwsi wiernie się każdego dnia w tych pobożnych uczynkach zachowując przez cały miesiąc, w każdym całego roku dostąpić mogą zupełnego Odpustu w te dni Miesięczne, które sami sobie obiorą, a w nie spowiadać się i komunikować, i modlić się będą. Przysposobienia do Spowiedzi opisane są niżej w Nabożeństwie do Świętych Sakramentów, w Nabożeństwie także tyczącym się Odpustów, wyrażone tj. wzglądem nich uwiadomienia i modlitwy.

Co się zaś tyczv Medytacji, czyli modlitwy wewnętrznej, ta choćby tak wielkimi, (jako się wyżej nadmieniło) Odpustami zalecona nie była, sama jednakże przez się od modlitwy ustnej daleko jest zacniejsza i pożyteczniejsza; gdyż kiedy się modlimy ustnie mówimy tylko do Pana Boga; ale gdy się modlimy wewnętrznie, tj., gdy rozmyślamy co nabożnego, wtenczas Sam Pan Bóg mówi do nas, ponieważ więc tyle jest na świecie ludzi chcących choćby pobożniejsze prowadzić życie, którzy wiele różnych i długich modlitw ustnych codziennie odmawiają, a o modlitwie wewnętrznej albo nie wiedzą, albo nie dbają, albo co rozmyślać nie mają, przetoż kładzie się tu dla wszystkich wielce gruntowne i wyborne Uwagi na każdy dzień Miesiąca. Które przeczytawszy codziennie po jednej rozważając, trzeba je znowu na drugi, i na każdy poczynający się Miesiąc z początku zaczynać. Przez całe życie odprawiając je, znajdzie się zawsze w nich co nowego do używania i ku zbudowaniu.

Uwaga o odpustach.

Źródło: Głos duszy 1881;

Odpusty. Podręcznik dla duchowieństwa i wiernych opr. X. Augustyn Arndt 1890r.

Benedykt XIV, sławny i uczony papież, polecał Brewem d. 16 grudnia 1746r., bardzo gorąco rozmyślanie, i bardzo słusznie, mało bowiem jest ćwiczeń pobożnych, z których by Chrześcijanie mogli czerpać skuteczniejsze środki do zapewnienia sobie wytrwania i postępu w cnotach. „Dajcie mi kogoś, który co dzień choć kwadrans poświęca rozmyślaniu powiedziała Św. Teresa, a ja mu obiecuję Niebo“.

Odpusty: 1) Zupełny raz na miesiąc w dzień dowolnie obrany, jeżeli kto przez miesiąc co dzień rozmyśla przez pół godziny lub przynajmniej przez kwadrans. Warunki: Spowiedź, Komunia Święta i modlitwa pobożna na zwyczajne intencje.

2) 7 lat i 7 kwadr. za każdy raz, gdy kto w kościele lub gdzieindziej, publicznie lub prywatnie, naucza innych o sposobie rozmyślania, albo gdy kto tej nauki słucha. Warunek: Spowiedź, Komunia św. za każdym razem.

3) Odpust zupełny raz na miesiąc w dniu dowolnie obranym, gdy kto pilnie naucza, albo się dał pouczyć. Warunki: Spowiedź, ilekroć z sercem skruszonym przyjmą Komunię Świętą i modlitwa na zwyczajne intencje. (Benedykt XIV. Brew. dn. 16 grudnia 1746r.)

Wszystkie te odpusty można ofiarować za dusze wiernych zmarłych.

Wola nasza abyśmy łzami wypłaciwszy się z długów naszych, krótką boleścią wieczne okupili szczęście; wola nasza boi się łez, gotowa dla krótkiej euforii poddać się wiecznym boleściom.

Wola Boska abyśmy w pokorze, cichości, milczenia, odprawiali pielgrzymkę życia naszego, wola nasza szukała chwały, szczęścia, chcąc drogą szeroką trafić do Nieba.

Wola Boska, abyśmy wzgardzili światem, a kochali Boga, wzgardzili sobą a kochali bliźnich; wola nasza ucieka od Boga a wkorzenia się w świat — kocha tylko siebie a gardzi bliźnimi.

Modlimy się słowami: bądź Wola Twoja, a pracujemy i pragniemy, aby nie Boska, ale nasza wbrew Boskiej spełniła się Wola. ale jeżeli chcemy, aby zawsze i wszędzie naszej woli zadość się stało, uczyńmy tylko Wolę Boską, wolą naszą. o ile wola nasza będzie Wolą Boską, czy się spełni, czy nie, będzie nam zawsze dobrze i wśród boleści i łez, bo z tych łez i smutków, dusza się w światłości wiecznej otrzęsie, jak drzewo z zimnego szronu przy słońcu wiosennym. jeżeli wola nasza będzie odrębną od Woli Boskiej, czy się spełni, czy nie, będzie nam zawsze źle, jeżeli się nie spełni będziemy w rozpaczy, bez zasługi, bez pociechy w czasie. jeżeli się spełni wbrew Woli Boskiej, biada nam, będziemy w rozpaczy bez zasługi, bez pociechy, bez Boga, w wieczności!

I tak np. matko zachoruje ci dziecko i klękniesz u stóp Ołtarza: „Panie, jeżeli być może oddal ten kielich ode mnie, ale nie tak jak ja chcę, ale jak ty chcesz”. I Bóg weźmie dziecinę do Siebie — do Chwały, do Nieba Swego; i matka bolesnymi rzewnymi zapłacze łzami, ale w duszy jej pokój, i czeka cierpliwie kiedy ją Bóg z dzieciną jej połączy. I zachoruje matce dziecko i ona klęczy u stóp Ołtarza i modli się: „Panie, zachowaj mi to dziecię nie tak jak Ty chcesz, ale jak ja chcę niech się stanie”. I Bóg w gniewie wysłucha, który w Miłosierdziu wysłuchać nie chciał. I zapłacze może Matka rzewnymi i bolesnymi łzami nad żyjącym! O zdajmy się we wszystkim na Boga! pracujmy i starajmy się o wszystko dobre — ale smutek i owoc prac naszych powierzmy Bogu.

Czy wierzysz iż Bóg Wszechmocny, a więc i tę boleść której doznajesz. mógł od Ciebie oddalić? — Wierzę.

Czy wierzysz iż Bóg jest Najmiłosierniejszy, a więc nie ma w tym żadnej pociechy widzieć cię cierpiącą? — Wierzę.

Czy wierzysz tym Słowom Zbawiciela, iż o ile chcesz być doskonałym, weź krzyż twój i chodź za Mną — iż wąska i ciernista droga, która do zbawienia prowadzi i mało kto po niej idzie? — Wierzę.

Oby ta wiara nasza przeszła w życie, a wtedy życie stanie się wiarą — kto żyje wiarą na ziemi, ten żyć będzie widzeniem Chwały Boskiej w Niebie, kto cierpi w miłości, ten cieszyć się będzie w posiadaniu, kto ufa w cierpieniu ten osiągnie Niebo.

Pamiętajcie i zważcie u siebie.

Kto nie doznał goryczy na ziemi, ten nie dozna słodyczy w Niebie.

O nim mówmy:

1. Krzyż nasz za ciężki, nie zasłużony. Bóg zna siły nasze, mniej zawsze cierpimy niżeliśmy zawinili.
2. Krzyż ten do zbawienia mego niepotrzebny. Jezus i Marya ciężar krzyża dźwigali. Krzyża inni nie mają.

Czy nam żal, iż nas Bóg więcej kocha?

Ale kiedy okropnie boli – Dlatego krzyż — Krzyż jest zasługą — Niebo zapłata.

Czy wolno mi płakać?

Bóg łez nigdzie nie potępił – Zbawiciel je poświęcił swymi łzami! Błogosławieni którzy płaczą, ale biada tym którzy się śmieją — To jest tym którzy płaczą z Jezusem, a śmieją się ze światem.

Czy wolno prosić o oddalenie krzyża?

Zbawiciel Sam o to prosił: Ojcze o ile to być może, oddal ode Mnie ten kielich.

Czy wolno w pokorze i poddaniu się, jak dziecko wabić Ojca i użalać się przed Bogiem?

Zbawiciel wołał na krzyżu: Boże mój, Boże czemuś mnie opuścił?

Czyż lęk i bojaźń na widok krzyża obraża Boga?

Nie, bo i Zbawiciel, na widok Męki Swojej krwawym potem się zalał.

Czy smutek jest grzechem?

Zbawiciel w Boleści Swojej wołał: Smutna jest Dusza Moja aż do śmierci.

Czy wolno na krzyżu próżnować?

Zbawiciel na krzyżu zbawił dobrego łotra, zbawmy przynajmniej dusze nasze, i tych których nam Bóg powierzył. — Z krzyża pocieszał matkę i ucznia, upadając pod krzyżem litował się nad niewiastami Jerozolimy — na krzyżu modlił się za nieprzyjaciół.

Oto masz przykład.

Czy wolno krzyż z siebie zrzucić na innych?

Zbawiciel Sam doniósł krzyż swój do szczytu góry boleści.

Co czynić gdy upadamy pod krzyża ciężarem?

Kto krzyż za Jezusem niesie, chociaż z Jezusem upadnie, — z Jezusem niech powstanie.

Czy nie dość cierpieć?

Nie — Trzeba cierpiąc kochać — Trzeba cierpiąc pracować.

Kto cierpi dla Nieba — Niebo osiągnie,

Kto cierpi dla świata — Niebo utraci.

Gdy wola nasza stanie się raz Wolą Boską, a krzyż nasz stanie się Krzyżem Boskim, wtenczas nie my krzyż, ale krzyż nas dźwigać będzie!

Cóż nam pomoże iż wszystko wedle naszej pójdzie woli?

Co nam zaszkodzi, iż wszystko przeciw naszej wypadnie woli? Byle Wola Boska na nas i na wszystkich których kochamy spełniła się! Bo Wola Boska jest abyśmy wszyscy w jednym połączeniu na wieki szczęśliwymi byli.
Czy sen wesoły czy smutny — byle przebudzenie szczęściem było. A życie to sen. Bóg z nami.

Mimo wielkiej swojej nauki (był bowiem najuczeńszym ze wszystkich Apostołów) za najważniejszą, najwyższą i najgłębszą wiedzę uważał znajomość Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego. Z Łaski Bożej nosił też Św. Paweł znamiona Ran Zbawiciela w swym ciele. Z krzyża czerpał natchnienie apostolskie i moc tak wielką, iż ani prześladowania, ani więzienia, ani biczowania, ani zazdrość ludzka, ani niewygody i trudy, ani głód i pragnienie nie zdołały go oderwać od Miłości Chrystusa i od niesłychanie intensywnej działalności apostolskiej. Jemu zawdzięcza nawrócenie Syria, Mała Azja, Tracja, Macedonia i Grecja; on założył pierwsze gminy chrześcijańskie w tych krajach. Był to tytan niezmordowanej pracy, miłości i cierpienia. Przez Moc Krzyża Świętego jaśniał przykładem, porywał nauką i stał się wybranym naczyniem Chrystusa.

Wielbicielami i czcicielami Krzyża Świętego byli także wszyscy inni Święci: Apostołowie, Męczennicy i Wyznawcy. Przez Krzyż Święty nie tylko sami wznieśli się na szczyty doskonałości, ale także ludzkość dźwignęli i wskazali jej drogę prawdziwego rozwoju i postępu. Jako siewcy nieśmiertelności i chwały wiecznej, stali się reformatorami doczesności, odsłaniając nam prawdę, iż prawidłowy rozwój spraw doczesnych zależy ściśle od rozwoju spraw Królestwa Bożego.

Prawdę tę wyjaśniają nam zresztą współczesne stosunki. Od prawdziwego, powszechnego i apostolskiego Kościoła i Chrześcijaństwa, którego zwierzchnikiem najwyższym jest Biskup rzymski, a sztandarem i znamieniem Krzyż Chrystusowy, odciągnęła znaczną część ludzkości rewolucja religijna XVI wieku. Wtedy to rozpoczął się proces rozkładowy ludzkości, który dziś dobiega do końca i stawia tę ludzkość w obliczu zbliżającej się katastrofy. W ucieczce bowiem od krzyża załamują się dziś pojęcia dobra i zła, sprawiedliwości, osobowości, małżeństwa i prywatnej własności. Tworzą się związki do walki z Bogiem pod różnymi nazwami wolnomyślicielstwa albo ateizmu wojującego, których celem jest zniszczenie cywilizacji chrześcijańskiej i wytworzenie innego świata, poddanego szatanowi. Wyjaśnia się już istota rewolucji religijnej XVI wieku, a mianowicie, iż przez złudną wolność zmierzała ona nie do wyzwolenia i zbawienia ludzkości, ale do całkowitego i ostatecznego pogrążenia jej w niewolę materii, do zniszczenia osobowości poszczególnych jednostek, a wreszcie do wepchnięcia jej w otchłań nędz, łez i klęsk. W ten sposób postęp nowoczesny, wprzęgając zdobycze nowoczesnej techniki do dzieła zniszczenia, zamienia się na niesłychane wstecznictwo, a odzierając jednostki i społeczeństwo z ich praw na rzecz materii i produkcji, rozszerza zdumiewające barbarzyństwo. Wzgardziła ludzkość wyzwalającym i podnoszącym krzyżem Chrystusowym, a o to w naszych czasach bierze na ramiona swoje gnębiący i niszczący krzyż diabelski.

W takich warunkach i stosunkach pod natchnieniem Ducha Świętego z woli Ojca Św. Piusa XI powstaje w r. 1922 opatrznościowe dzieło Akcji Katolickiej, czyli zorganizowanego apostolstwa ludzi świeckich, jako środek odnawiania
i wzmacniania targanego i kruszącego się w umysłach i sercach ludzkich światopoglądu chrześcijańskiego, jako tama przeciw powszechnemu i coraz bardziej świat zalewającemu potopowi złego, jako ratunek ludzkości przed grożącym katastrofą kryzysem.

Akcja Katolicka podejmuje znowu i podnosi wysoko sławny i dawny sztandar krzyża Chrystusowego i woła do całej ludzkości: „O to drzewo krzyża, na którem zbawienie świata zawisło! jeżeli chcecie uniknąć katastrofy, pójdźcie pod krzyż Chrystusowy, czytajcie z niego i stosujcie wszędzie jego mądrość życiową. W tedy się uleczycie z chorobotwórczego ukąszenia węża piekielnego. Tu się zagoi rak laicyzmu i materializmu, przeżerający i zatruwający nam dusze i wszelkie dziedziny życia”. Na krzyżu Chrystusowym zawisło nie tylko zbawienie wieczne, ale także ocalenie doczesne.

Przepajanie świata duchem krzyża Chrystusowego i wnikanie w mądrość krzyża ułatwi apostołom duchownym i świeckim pracę apostolską. Temu celowi chce służyć niniejszy cykl nauk o Krzyżu Świętym.

Zaledwie niesprawiedliwy sędzia, Piłat, wydał wyrok, skazujący Pana Jezusa na śmierć krzyżową, — aliści w tej samej chwili bez najmniejszej zwłoki przystąpiono do jego wykonania. Zamówieni oprawcy rozbiegli się, aby co prędzej przynieść krzyż i potrzebne do ukrzyżowania narzędzia. Tymczasem Pan Jezus umęczony włóczeniem po sądach, osłabiony biczowaniem i cierniem ukoronowaniem usiadł na kamieniu i czekał końca sprawy, której się podjął z Miłości ku Ojcu Swemu Niebieskiemu i z Miłości ku nam.

Wyobraźcie sobie — Najmilsi! jak możecie najżywiej tę chwilę; patrzcie na tego Baranka Bożego, czekającego na krzyż i zapytajcie się, jakie były Jego myśli i uczucia, jakie usposobienie Jego Boskiego Serca? O gdybym zdołał otworzyć Boskie Serce Jezusa i pokazać wam Jego niepojętą ku nam Miłość — 0 jakże skutecznym byłoby to rozmyślanie! Lecz, iż nie mogę — więc uczynię, co mogę; powiem wam, co w tym Boskim Sercu o tej Tajemnicy, którą w tej chwili rozważać mamy, wyczytali Święci Pańscy. Mówią oni jednozgodnie, że:

a) Pan Jezus czekał na krzyż z niewymowną tęsknotą i upragnieniem; a gdy krzyż przyniesiono

b) patrzał nań z radością; a gdy Mu krzyż podano,

c) przyjął go na Swe Ramiona z Miłością, niósł go i dźwigał cierpliwie i mężnie na górę Kalwaryjską, by się na nim ofiarować za nas i zbawić nas.

To są trzy główne prawdy zawarte w pierwszej Tajemnicy Krzyża Chrystusowego.

Poznawszy je w ogólnym zarysie, przystąpmy teraz do ich szczegółowego rozważania. I tak:

A) Pan Jezus czekał na krzyż Swój z niewymowną tęsknotą i upragnieniem.

Nie trudno to zrozumieć; wszak Pan Jezus jako Syn Boży, równy Ojcu Swemu Niebieskiemu w Bóstwie i nieskończonych doskonałościach, a więc i wszystkowiedzący, znał dobrze odwieczne Wyroki Boże; wiedział, iż tylko przez ofiarę krzyża, w której On Sam jako Bóg i człowiek za grzeszną ludzkość się poświęci, stanie się zadość obrażonej Sprawiedliwości Boskiej; i dlatego, nim zstąpił na ziemię aby dokonać dzieła Odkupienia, według Psalmisty Pan Jezus tak mówił do Ojca Swego Niebieskiego: „ Całopalenia i ofiary za grzech nie chciałeś — anić się podobały; tedym rzekł: Oto idę, abym czynił Wolę Twoją, o Boże!” (Ps. 40/39/, 7—8). Kiedy zaś Syn Boży przyszedł na świat, od narodzenia swego aż do śmierci na krzyżu, żył nie inaczej tylko życiem krzyża. Krzyżem było jego narodzenie… Jego wiek dziecięcy i młodociany… Życie Jego publiczne… O krzyżu i śmierci krzyżowej rozmawiał Pan Jezus z Mojżeszem i Eliaszem w chwalebnej tajemnicy Swego cudownego Przemienienia na Taborze; krzyż i śmierć na krzyżu przypominał też Pan Jezus kilkakrotnie Apostołom Swoim, a pięć dni przed Męką i Śmiercią Swoją powiedział do nich najuroczyściej: „Oto wstępujemy do Jeruzalem, a skończy się wszystko, co napisane jest przez proroki o Synu człowieczym; bo będzie wydań poganom i będzie naigrawan, ubiczowan i uplwan, a ubiczowawszy zabiją Go”. (Łuk. 18, 31-33) a według Św. Mateusza Ewangelisty powiedział Pan Jezus Apostołom najwyraźniej: iż Syn człowieczy będzie wydany na śmierć — ku ukrzyżowaniu (Mat. 20, 18-19). Krzyża i śmierci krzyżowej pragnął Pan Jezus, gdy mówił: „Mam być chrztem ochrzczon, a jakom jest ściśnion, aż się wykona” (Łuk. 12, 50). O konieczności śmierci krzyżowej tak był przekonany, iż najwyraźniej w rozmowie Swej z Nikodemem oświadczył: „Jako Mojżesz podwyższył węża na puszczy, tak potrzeba, aby podwyższon był Syn Człowieczy, aby wszelki, który weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny” (Jan 3, 14). A skoro Pan Jezus przez całe swe życie z takim pożądaniem czekał na krzyż, toć nic dziwnego, iż w tej chwili, gdy go przynieść miano, pragnienie tego krzyża było najgorętszym Boskiego Jego Serca życzeniem dlatego, iż nie tylko chciał za nas na krzyżu co prędzej cierpieć i umrzeć, aby nas zbawić, ale także dlatego, by nas Przykładem Swoim pouczyć, byśmy i my pragnęli krzyża jako najskuteczniejszego środka naszego zbawienia, jako najpewniejszej zasługi na żywot wieczny.

Lecz nie dość na tym.

B) Kiedy okrutni oprawcy przynieśli już to straszne narzędzie śmierci krzyżowej. — Pan Jezus patrzał na krzyż Swój z radością. Jak to być może?… Czytamy o Św. Andrzeju Apostole, iż ujrzawszy krzyż, na którym miał być zawieszony z rozkazu prokunsula Aegeasza w Achai, wyciągnął doń swe ręce i taką z nim czulą prowadził rozmowę: „Witam cię, krzyżu dobry, któryś ozdoby i piękności z członków Pańskich nabył; długom cię pragnął, tęskliwiem cię miłował, bez przestanku cię szukał. Weźże mnie od ludzi, a oddaj mnie Mistrzowi memu, żeby mnie przez ciebie przyjął, który mię przez ciebie odkupił”. Tak się modlił Apostoł Chrystusowy, z taką euforią witał krzyż zgotowany mu przez prześladowców. Z podobną euforią witali i patrzyli na krzyże Święci Męczennicy; którzy dla Chwały Imienia Jezusowego z Woli Bożej na śmierć krzyżową przez okrutnych tyranów byli skazani.

A jeżeli tak czynili Święci — to któż z nas, Najmilsi zdoła pojąć i wyrazić, z jaką euforią patrzył na krzyż Pan Jezus — Święty nad Świętymi, Król Męczenników?

O tak! Z euforią patrzył Pan Jezus na krzyż, który już miano włożyć na Jego Ramiona; dlaczego? Bo w nim widział spełnienie wszystkich proroctw, odnoszących się do Swego Boskiego Posłannictwa i wszystkich obietnic, tyczących się sprawy zbawienia ludzkiego; bo w nim widział znak, po którym ludzkość poznać miała Jego bezgraniczną Miłość ku sobie i patrząc na krzyż Jezusowy wiecznie powtarzać Jego słowa: Większej miłości nad tę żaden nie ma, aby kto duszę swą dał za przyjacioły swe” (Jan 15, 13). Jako Mnie umiłował Ojciec i Ja umiłowałem was” (Jan 15, 9); bo w krzyżu widział Pan Jezus ołtarz całopalenia, na którym posłuszny Woli Ojca Swego Niebieskiego, poświęcając się dla ludzi dał dowód Swej nieskończonej i bezgranicznej ku Bogu Miłości, której Ofiarą z Bogiem nas pojednał i zbawił. O niechże ta Miłość Pana Jezusa, który z euforią patrzył na krzyż, nauczy nas, byśmy i my z euforią patrzyli na krzyż Jezusowy i na nasze krzyże, które są tylko jakby odłamkiem Jego krzyża!