🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 30

Narodził się. Powitany został. Panuje jako władca. Naucza jako najwyższa powaga. Uwalnia wszystkich od niewoli, grzechu, bólu i śmierci. Od bólu i śmierci uwalnia, ale dopiero w Niebie. Otwiera ludzkości podwoje otchłani i nieba. Łączy w sobie najwyższe przymioty. Jedna w wiecznym uścisku Boga z człowiekiem. Staje się wzorem, do którego wszyscy ludzie stosować się muszą, jeżeli chcą z Dobrodziejstw Jego Królestwa korzystać.

Całe dzieje ludzkości dzielą się na dwa przygotowania jedno przed Narodzeniem Chrystusa, drugie przed Przyjściem Jego na Sąd Ostateczny.

Główną więc osią, około której historia świata się kręci, jest znów Osoba Jezusa. Ustawicznie wre walka za Bogiem i Jezusem czy też przeciw nim, a echa i wyniki jej odbiją się aż w wiecznej euforii Wybranych czy w niewysłowionej nędzy potępionych.

I jak Bóg wszystko, co istnieje, lub istnieć może, stwarza według odwiecznej idei drugiej Osoby Trójcy Najświętszej, tak znów chce, by wszystko do niego wróciło tylko przez drugą Osobę Boską Wcieloną w Jezusie. Tylko przez Niego i w Nim ludzkość ma osiągnąć swój cel ostateczny i wiekuiste swe szczęście. Bez Niego i poza Nim ludzie ulegają wiecznemu rozbiciu.

Jezus Chrystus zatem jest dla wszystkich całą pełnią prawdy i jedyną drogą do Boga; a od stopnia upodobnienia się ich do niego zależy stopień ich wiecznego życia.

Bóg dostosował się tu do najgłębszych pragnień stworzenia.

Dążność bowiem do upodobnienia się do Boga tliła się ustawicznie w rozumnym stworzeniu. Czasem choćby wybuchała szalonym płomieniem powodując straszne katastrofy: upadek i potępienie Aniołów i nędzę ludzkości.

Aż oto teraz w Chrystusie Bóg stał się człowiekiem właśnie na to, aby człowiek mógł zostać Bogiem. Bóg stał się członkiem ludzkiej rodziny, aby człowiek wzniósł się aż do samej Trójcy Najświętszej. Bóg powiada jednej istocie ludzkiej Matko, a człowiek nazywa Boga Stwórcę i Pana wszechrzeczy – Ojcem, drugą Osobę Trójcy Najświętszej – Bratem, Ducha Świętego przyjacielem, mieszkanie Najwyższego – swoim dziedzictwem. I oto nic mu się nie dzieje za taką śmiałość.

Bóg jest Stwórcą i absolutnym Panem wszystkiego. choćby po wyniesieniu naszym przez Łaskę śpiewa jeszcze Kościół w prefacji do Mszy Świętej: „Nakazami zbawiennymi napomnieni i Boskim ustanowieniem pobudzeni odważamy się mówić-Ojcze nasz…” Gdybyśmy zaś byli w porządku czysto naturalnym w stosunku do Boga, to ani mowy nie mogłoby być o czymś podobnym; chyba tylko w znaczeniu bardzo rozszerzonym, tj. Bóg już jako Stwórca jest poniekąd ojcem wszystkiego.

Odtąd wszelka ludzka dążność do najściślejszego zjednoczenia się z Bogiem, upodobnienia się do Niego, zrównania się jakby z Nim, nie tylko nie będzie zbrodnią, ale największą cnotą, zasługą i najświętszym obowiązkiem.

Chęć naśladowania we wszystkim Boga Samego już nie strąca w czeluści piekielne, ale wywyższa na Niebiosa.

Obecnie każdy Chrześcijanin może wołać:

— Wstąpię na Niebo, wywyższę nad gwiazdy stolicę moją i będę podobny Najwyższemu.

Odtąd schodzący z tego świata w Łasce mówić mogą: Będziemy jako bogowie.

To są prawdy naszej Świętej Wiary. Objawił je Bóg Sam. Głosi zaś Kościół.

Jak wielką miłość okazał nam Bóg, iż nazwani zostaliśmy synami Bożymi i jesteśmy, iż zrodził nas nie. jako z natury własnej Bóg. A więc choć nie współistotnymi z Bogiem jak Jezus, to przecie mimo to prawdziwymi dziećmi Bożymi i braćmi Chrystusa i dziedzicami dóbr Bożych jesteśmy.

Chrześcijanie podobni są do Jezusa Chrystusa.

W każdym z nich wciela się przez Łaskę Bóg Sam. Każdy jest pomazańcem Bożym czyli Chrystusem przez Łaskę. Każdy jest mesjaszem, czyli Bożym na ziemi posłańcem do spełnienia jakiejś misji wśród ludzi. Każdy jest kapłanem, nauczycielem, królem, bo uczestniczy w królewskim kapłaństwie Chrystusa.

Czyż sam Św. Piotr nie mówi o tym kapłaństwie wśród wiernych?

Z Jezusem jesteśmy złączeni najściślej.

Rodzimy się w Nim. Żyjemy w Nim. Naszymi cierpieniami uzupełniamy Jego Boleści. Umieramy w Nim. Pogrzebani jesteśmy w Nim. Zmartwychwstaniemy w Nim. Zbawiamy siebie i drugich z Nim. Dążymy do najwyższej świętości w Nim. Królujemy nad sobą, światem, szatanem w Nim. Składamy Bogu najwyższą Ofiarę w Nim. Żywimy się Nim. Rozmawiamy z Bogiem w Nim. Stanowimy z Nim jedną niejako osobę, którą Bóg ogarnia jednym miłosnym spojrzeniem.

I tak powoli, wśród ustawicznych walk, mozołów i cierpień każdy Chrześcijanin przekształca się coraz doskonalej w Jezusa, iż będzie mógł kiedyś powiedzieć: żyję ja, już nie ja, ale żyje we mnie Chrystus.

Gdy to upodobnienie nastąpi, zmienia się w duszy cały światopogląd. Co dawniej kochała, teraz nienawidzi. Za czym się dawniej ubiegała, od tego teraz ucieka. Co dawniej czciła i ceniła, w tej chwili tym gardzi. Aż dojdzie do tego, iż jest najszczęśliwsza, gdy najwięcej dla Boga cierpi i za nic jest miana.

Z Chrystusem idzie wszędzie. Z Nim zstępuje aż do otchłani pokus i cierpień.

Są czasy w życiu osób Bogu oddanych, iż znajdują się one w mękach i ciemnościach nieznośnych.

Te burzliwe noce zmysłów, rozumu i woli trwać mogą całymi latami. Kielich doświadczeń wypełniony jest wtedy po brzegi.

Tak Bóg hartuje swoich wybranych i nie oszczędza ich wcale.

Wyjdą oni jednak zupełnie oczyszczeni, oderwani od ziemi i cali przemienieni w Chrystusa.

Przeszli przez ogień i wodę, udręki ducha, boleści ciała, a choćby śmierć okrutną, ale idą najbliżej Jezusa, dokonują wielkich rzeczy dla Niego.

I dla nich zaświta na pewno dzień „trzeci” euforii i szczęścia, może jeszcze tu za życia, a na pewno na wieki w Niebiesiech.

Mówi o tym tajemniczo Pan Jezus:

„Kto mieszka we Mnie, a Ja w nim, ten wiele owocu przynosi” (Jan 15, 5).

I znowu:

„Jeśli ziarno pszeniczne wpadłszy w ziemię nie obumrze, samo zostaje, jeżeli obumrze, wielki owoc przynosi” (Jan 12, 24),

I tak każdy człowiek, czy chce się zbawić, czy uświęcić, musi się upodabniać do Jezusa. Będzie tym doskonalszy i milszy Bogu, im więcej się zrówna z Chrystusem. A biada mu, gdy tego podobieństwa w nim nie ma. Kto bowiem nie ma ducha Jezusa Chrystusa w sobie, ten nie jest jego (zob. Rzym. 8. 9). Jest wtedy uschłą latoroślą. Będzie od pnia odcięty i w ogień wrzucony i zgorzeje.

I jak wszystkie członki Jezusa historycznego muszą uczestniczyć w całym jego życiu, a członki Jezusa Mistycznego jako całość odbijają w sobie i dzielą losy Chrystusa, tak i życie Chrześcijanina musi odzwierciedlać w mniejszym, lub większym stopniu całego Jezusa. Do jak wielkich zadań tu na ziemi powołani jesteśmy! Przechodzą one po prostu wszystkie ludzkie zdolności i siły.

Niemożliwość urzeczywistnienia tego wszystkiego wzrasta jeszcze z tym, iż ludzie mają się upodobnić do tego ideału wśród niesłychanych wewnętrznych i zewnętrznych trudności.

Tak przecie są wszyscy po grzechu pierworodnym słabi. Rozum mają przyćmiony. Wola ich skłonniejsza do złego i z trudem tylko nagina się do dobra. Namiętności zbuntowane przeciw władzom wyższym. Uporczywa walka z nimi męczy i nuży niezmiernie. Dookoła tyle zachęt do złego od przewrotnych ludzi i pokus szatańskich.

Życie nadprzyrodzone w człowieku, to nie jakiś mechanizm martwy, który raz puszczony w ruch, działa już z łatwością i stale.

Ludzie mają dążyć do upodobnienia się z Jezusem najzupełniej dobrowolnie.

Jak prawdą jest oczywistą i niezbitą, iż Bóg Mądry i Miłosierny dla wszystkich bez wyjątku ludzi przygotował przez Mękę i Śmierć Syna niewyczerpane skarby Łask i złożył je w Miłości dla nas pełne Ręce Najświętszej Panienki, (1) tak również jasnym jest, iż każdy z tych skarbów korzystać ma dobrowolnie.

Każdego Bóg wyposażył w odpowiednie władze i siły. Każdemu dał do ręki mniejsze lub większe czerpadło. Każdego poucza i przez Pismo Święte i Naukę Kościoła, książki, kazania, spowiedników i innych przykład, jak się powinno z tych zdrojów korzystać. Nikogo jednak do tego fizycznie nie zmusza.

Rozlewa w tym nowym raju ziemskim, Kościele, tych siedem rzek wspaniałych, przeczystych, o cudownej mocy i sile. Sadzi to drzewo wiadomości dobrego i złego – Spowiedź Świętą i to drugie dające nieśmiertelność, drzewo żywota – Eucharystię. Umieszcza tam ludzkość odkupioną i odrodzoną.

Każdy tyle będzie miał, ile sobie naczerpie i jak często będzie z tych wód pil i z drzew jadł. Skąpo to będzie robił, to coraz więcej będzie z sił opadał, aż umrze zupełnie.

Coś podobnego teraz się dzieje w Kościele i w duszy, co się przydarzało żydom, gdy byli na puszczy i do ziemi obiecanej dążyli.

Daje im Bóg mądrych przewodników, ale sami muszą ich słuchać. Objawia im wśród piorunów i błyskawic Prawo Swe Święte, ale sami mają je zachowywać. Spuszcza im mannę, przepiórki, wyprowadza wodę ze skały — „skałą zaś jest Chrystus” (1 Kor. 10, 4), stawia miedzianego węża, zsyła zwycięstwa nad wrogami, ale oni sami muszą ją zbierać, sami jeść i pić, na węża spoglądać i dzielnie walczyć.

Bez tego osobistego współdziałania mogli choćby do ziemi obiecanej nie trafić.

Bóg daje Łaski i Dary, ale człowiek sam musi je przyjąć, a oto, czego mu nie dostaje, pokornie jeszcze poprosić.

U kogo ta kooperacja z Bogiem jest doskonalsza, ten przy małych choćby naturalnych zdolnościach i małej początkowej Łasce dalej zajdzie i wyżej w Bożej Miłości postąpi, niż inny o większych przymiotach i darach. Uczy o tym pięknie Pan Jezus:

„Oto który sieje, wyszedł siać. A gdy siał, niektóre padły obok drogi i przyleciały ptaki niebieskie i wydziobały je. A drugie padły na opoczyste, gdzie nie miały wiele ziemi i wnet zeszły, bo nie miały głębokiej ziemi. A gdy słońce wzeszło zwiędły, a iż nie miały korzenia uschło. Inne zaś padły między ciernie, a ciernie wyrosły i zadusiły je. A inne padły na ziemię dobrą i dały owoc, jedno setny, drugie sześćdziesiąty, a inne trzydziesty” (Mat. 13, 3-9).

„Wy tedy słuchajcie podobieństwa o siewcy.

Wszelki, kto słucha słowa o Królestwie, a nie rozumie, (nie chce rozumieć) przychodzi zły duch i porywa to, co było wsiane w serce jego. Ten jest, który został obok drogi posiany.

A który na opoczystych został posiany, ten jest, który słucha słowa i zaraz je przyjmuje z radością. A nie ma korzenia w sobie, ale trwa do czasu, a gdy przypadnie ucisk i prześladowanie dla słowa, wnet się gorszy.

A który został posiany między ciernie, ten jest, który słucha słowa, a troska świata tego i oszukanie bogactw zadusza słowo i staje się bez pożytku.

A który został posiany na ziemię dobrą, ten jest, który słucha słowa, i rozumie, i owoc przynosi, a czyni jedno setny, a drugie sześćdziesiąty, a inne trzydziesty” (Mat. 13, 18-24).

To zaś współdziałanie z Bogiem jest tak istotną rzeczą, iż Pan Jezus nie waha się przypisywać mu roli decydującej, gdy mówi:

„Kto je ma, będzie mu dane i obfitować będzie, a kto nie ma, i to, co ma, będzie wzięte od niego” (Mat. 13, 12). Dobrej woli Bóg dodaje Łaski, złej i upartej ujmuje. Ustosunkowanie się do licznych Łask Bożych może być różne.

Jedni przechodzą po prostu nad nimi do porządku dziennego i ci są w stanie grzechu ciężkiego i często poza prawdziwym Kościołem.

Inni weszli wprawdzie do Kościoła, ale po swoim Chrzcie o niego już więcej nie dbają, według Nauki Jego nie żyją, ze Źródeł Łaski nie korzystają. Ci kilka się różnią od pogan czy żydów.

Inni przychodzą do tych Boskich Źródeł, czerpią z nich, ale rzadko i niedbale. Są oni wystawieni na ich dobroczynne wpływy, ale słabo – są anemiczni i chorzy.

Chcieliby się zbawić, ale nie używają środków do tego koniecznych. Chcą być zdrowymi i silnymi, ale się nie leczą i przepisów lekarskich nie chowają, lub je stosują inaczej, niż trzeba.

To są przeciętni i opieszali Chrześcijanie.

Inni należą do Kościoła, znają Jego Naukę, korzystają z Jego wskazań. Są to dusze konsekwentne, silne i zdrowe, całe wystawione na Łask promienie, i jest rzeczą niemożliwą, by się to nie objawiło w ich postępowaniu. Zmieniają się one powoli w Chrystusa.

A i w tej grupie są trzy zasadnicze odcienie.

Jedni, którzy współdziałają z Bogiem tak, iż nigdy mu się nie sprzeciwią przez grzech ciężki, lub przynajmniej mniej lub więcej rzadko to czynią.

Drudzy, którzy się mu nie opierają choćby grzechem lekkim, lub chętnie z niego się oczyszczają.

Inni zaś prócz unikania grzechów tak naśladują Jezusa, iż dochodzą w nim do różnych stopni doskonałości.

———————————————————

Przypisy do powyższego rozważania:

1) cfr. rozdział XV „Przez Serce Najśw. Panny”.

I. Mamy drugich do poznania i miłości Maryi zachęcać, bo:

1) Ona zasługuje na to,

2) miłość jest dla nas prawem,

3) nagli nas do tego obowiązek względem bliźnich.

1. Tak, Marya na to zasługuje. Opat Francon mówi: iż uwielbienie Maryi jest niewyczerpanym źródłem, im więcej się z niego czerpie, tym jest obfitszym. To znaczy, iż choćbyśmy nie wiem jakie pochwały oddawali Maryi, jeszcze wszystkiego nie wypowiemy. Św. Augustyn uczy, iż choćby wszystkie języki ludzkie Chwałę Maryi głosiły, nie byłoby to wszystko dostatecznym.

2. Serce nasze po nas się domaga; iżbyśmy o Maryi mówili i do Jej czci i miłości drugich pobudzali. O tych mówimy, których kochamy, chcąc przez to dla nich wzbudzić miłość i poszanowanie powszechne. Kto o Maryi nie myśli, przed drugimi nie mówi, w sercach bliźnich swoich ku Niej miłości nie stara się obudzić, znakiem jest, iż Maryi nie kocha. Prawdziwi czciciele Królowej Nieba i ziemi inaczej postępują : chcą, pragną i pracują nad tym, aby Bogarodzicę wszyscy znali i kochali: o Jej dobrodziejstwach wszędzie mówią i gorących swych dla Maryi uczuć starają się udzielić wszystkim.

3. Św. Anzelm pisze: ponieważ przez Maryę grzesznicy otrzymali Odkupiciela, przeto głoszenie Chwały Maryi pociąga grzeszników do nawrócenia i do pracy nad zbawieniem. Zresztą jeżeli wszystkie, Łaski od Boga ludzie otrzymują przez Ręce Maryi, i jeżeli ci, którzy są zbawieni, szczęścia wiekuistego dostępują za przyczyną Matki Boskiej, to można powiedzieć, iż na zbawienie ludzi wpływa niemało uwielbianie Maryi, a przez to pobudzanie serc ludzkich do ufności w Pośrednictwo i Opiekę Jej Przemożną.

II. Apostołów miłości Maryi, wielka oczekuje nagroda. Nie tylko zbawieni będą, ale za ułatwienie drugim zbawienia, szczególniejszą otoczeni będą chwałą. Według Św. Bonawentury dla tych, co głoszą Chwałę Maryi, Niebo jest otwarte, co potwierdza Św. Ryszard od Św. Wawrzyńca: Czcić i do czci Królowej Anielskiej drugich zachęcać i skłaniać, to skarbić sobie żywot wieczny; gdyż ta łaskawa a wdzięczna Pani, tym co Jej Chwałę pomiędzy ludźmi rozszerzają, nie omieszka nieba wyprosić. Przez usta Mędrca Pańskiego Bogarodzica mówi: Którzy przeżeranie sprawują, nie zgrzeszą. Którzy mnie objaśniają, będą mieli żywot wieczny. Św. Bonawentura, wielki sługa Maryi, pobudzał się do gorliwości mówiąc do siebie: Ciesz się i raduj duszo moja z Tej Królowej Miłosiernej, bo wielka nagroda czeka tych, co Ją sławią. Tomasz a Kempis w Usta Maryi kładzie słowa do Jezusa: Synu Mój! ulituj się nad duszą, która Mnie kochała i Chwałę Moją głosiła.

Przykłady.

Postanówmy cześć Niepokalanego Serca Maryi rozpowszechniać jak najwięcej. Rozmaitymi sposobami apostolstwo nasze sprawować możemy: o Jej Miłosierdziu mówiąc, Łaski za Przyczyną Maryi otrzymane rozgłaszając, książki, obrazki, medaliki, Szkaplerze rozdając. Tym sposobem wielkiej świątobliwości dostąpił czcigodny Ojciec January Maria Sarnelli, Redemptorysta. Szczególniejsze miał nabożeństwo do Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Panny. Wszędzie, gdzie mógł, rozdawał obrazki, medaliki Matki Boskiej, Różańce i Szkaplerze. Przed spoczynkiem, ręce okręcał paciorkami różańcowymi, aby i w nocy o Królowej Niebiańskiej nie zapomniał. Zwierzył się przyjacielowi, iż w cierpieniach, pokusach i walkach z namiętnościami czuł się dziwnie umocnionym, trzymając w ręce Różaniec. Chciał wszystkim Chwałę Maryi głosić. Przeważnie też w kazaniach o Matce Boskiej mówił. Małego spodziewał się skutku z nauki, bez wspomnienia o Świętym Imieniu Maryi. W ostatniej chorobie ciągle całował obraz swej ukochanej Matki. Przepowiedziawszy chwilę konania, braciszka, który go obsługiwał prosił, iżby odmawiał Różaniec, bo chciałbym, mówił, z tą modlitwą na ustach umrzeć. Ten sługa i apostoł Bogarodzicy umarł 30 czerwca 1744. (Zamieszczone tu szczegóły opisał Św. Alfons).

Modlitwa.

Królowo Nieba, Matko Świętej Miłości! ponieważ ze wszystkich stworzeń jesteś najgodniejszą miłości, najwięcej kochasz i najwięcej Cię kochają, racz mi pozwolić także Ciebie kochać. Przyczyną Swoją wybawiłaś mnie od piekła i obsypałaś, mnóstwem darów niebiańskich. Chciałbym, gdyby to możebnym było, o Twej Dobroci i Łaskawości wszystkich ludzi na świecie pouczyć, iżby wszystkich pociągnąć do czci i miłości ku Tobie; w obronie przywilejów Twoich, gdyby tego była potrzeba, gotów jestem umrzeć. Te uczucia i wyrazy mego wewnętrznego usposobienia przyjmij łaskawie. Niegdyś ciężko obrażałem Majestat Boski, byłem Syna Twego nieprzyjacielem, a więc nie kochałem Cię. Teraz, dzięki Twej przyczynie, poprawiłem się i po Łasce Boskiej niczego tak bardzo nie pragnę, jak Ciebie kochać i zasłużyć na Twoją Miłość, tu na ziemi i przez całą wieczność w Niebie. Amen.

Na ziemi cierpiała więcej, niż wszyscy Męczennicy razem; na Niebiosach Jej Niepokalane Serce przepełnione jest euforią odpowiednio do tych cierpień. Na ziemi Jej Miłość ku Bogu była daleko czystszą, płomienniejszą niż Wszystkich Aniołów, niż Wszystkich Świętych, Świętość Jej była najwyższą, niepojętą; na Niebiosach przeto Jej zjednoczenie z Bogiem, odpowiada miłości, którą gorzała ku Bogu, a Jej uwielbienie i ubłogosławienie odpowiada Jej niezrównanej Świętości. Od Boga jedynie niższa, wyższa jest nad wszystko, co nie jest Bogiem; Królowa Niebios i ziemi, zasiada na Tronie jaśniejącym pięknością, obok Boga-Człowieka, Którego w Łonie Swym nosiła.

Jak Ciało Jezusa tak i Ciało Niepokalane Maryi nie doznało skażenia w grobie. Wskrzeszone dnia trzeciego po Swym zaśnięciu, uniesione zostało w tryumfie na Najwyższe Niebiosa, aby tam wraz z Swą Niepokalaną Duszą dzieliło szczęście; któż określi, wyrazi piękno zachwycające tego ubłogosławionego Ciała? jeżeli wskrzeszone do Chwały ciało ostatniego z Wybranych, zaćmi swą jasnością blask słońca, jakąż świetnością jaśnieje Ciało Najczystszej z Dziewic, Ciało Matki Bożej!?

Lecz jakim pięknym zdolne być musi Jej Niepokalane, pełne Łask Bożych Serce! W tym Sercu wzięły początek, rozwój, doskonałość wszystkie cnoty, jakie Marya wykonywała na ziemi. Teraz, też same cnoty zbiegają się, wieńczą to Serce jasnością, pięknem niezrównanym; promienieją Świętych upałów ogniem, napawają coraz nowymi rozkoszami. Cnoty stanowią tryumf Chwały, Błogosławieństwa, jakim Bóg nagradza Serce Maryi; każda z tych cnót przynosi nową, prześliczną ozdobę Temu Uwielbionemu Sercu. Przypatrzmy się Temu Sercu bliżej.

II. Tam w Niebiosach, Niepokalane Serce Maryi, będzie na całe wieki przedmiotem podziwu, miłości, euforii dla Aniołów, dla Świętych. Wszyscy wielbić, wysławiać będą Chwałę Maryi, owo szczęście, ubłogosławienie, jakim jest napełnione Niepokalane Jej Serce; bo wszyscy miłują Najświętszą Dziewicę miłością najżywszą, jako Matkę Boga, jako Królowę, Stworzenie najbardziej ukochane od Boga, najdoskonalsze, najwyżej wyniesione w Chwale! Marya widokiem Swego Niepokalanego Serca podniesie do najwyższego szczytu szczęście Wybranych. jeżeli bowiem jest prawdą niewątpliwą, iż każdy Wybrany, mocą Świętej Miłości, która wszystkich Niebian jednoczy w Bogu, jest szczęśliwy błogosławieństwem innych, jakby swoim własnym, chociaż nagroda i szczęście istotne jest miarkowane stopniowo do zasług każdego, jakiż stopień szczęścia dodatkowego przyniesie widok Serca, towarzystwo Maryi każdemu i wszystkim mieszkańcom Niebiańskiej Jerozolimy!?

To cośmy powiedzieli, odnosi się zarówno i do Aniołów i Świętych. Święci jednak dwa szczególniej mają, powody do miłowania Maryi, do radowania się z Jej szczęścia: Ona jest ich Matką, ich osobliwą Opiekunką jednającą im dobrodziejstwa. jeżeli matka prawdziwie jest szczęśliwą, szczęściem swego dziecięcia, to wzajem dobre dziecię, czyż nie jest szczęśliwe szczęściem swej matki? Cóż mi własne w tym względzie mówi serce? ale tu jeszcze jest mowa o Maryi, Najtkliwszej, najbardziej Ukochanej ze wszystkich matek…. tu mowa o Niebiosach, o Królestwie niezmiennym, gdzie miłość najdoskonalsza panuje, gdzie miłość naszego serca zespolona z Miłością Niepokalanego Serca Maryi jednocząc się w Boskim Sercu Jezusa, jednoczy się, zatapia w miłości Samego Boga! Tak więc na Niebiosach będę miłował Maryę, Jezusa, a przez Serce i Sercem Jezusa będę miłował Boga na wieki!

Marya jest Opiekunką jednającą wszystkie Łaski, Dobrodziejstwa Wybranym. Wszyscy tam poznają, iż Jej winni zbawienie, swe szczęście; i w jakim iż zachwycie euforii będą się starali okazać wdzięczność Maryi! Jakże to przymnoży im szczęścia, kiedy zobaczą, iż ich Dobrodziejka nie tylko posiada, opływa w te wszystkie dobra, jakich dla Niej życzyć mogli, ale jeszcze ich wielkość, mnogość przewyższa nieskończenie to wszystko, co by oni wyobrazić, pomyśleć byli zdolni. Ujrzawszy się w tak słodkiej, radosnej nieudolności, zniżą swe korony i wieńce u stóp Jej Tronu, i przez Maryę, wraz z Maryą, składać będą dziękczynne hołdy Najsłodszemu Sercu Jezusa, i Bogu w Trójcy Przenajświętszej Jedynemu!