KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 30 Sierpnia.

Papież Klemens X tak o tym mówi w bulli kanonizacyjnej: „Od chwili odkrycia Peru nie było misjonarza, który by wywołał podobny i tak powszechny zwrot ku pokucie”. Już jako pięcioletnie dziecię (ur. w r. 1586) ślubowała Bogu dziewictwo. Kiedy dorosła, oddawała się niezwykłym umartwieniom i postom, przekraczającym normalne granice wytrzymałości ludzkiej. Przez cały Wielki Post nie jadła choćby chleba, ale spożywała w ciągu dnia jedynie pięć pestek cytrynowych. Musiała przy tym znosić wiele prześladowań i napaści złego ducha, jak również bolesne dolegliwości cielesne i choroby, a od domowników swoich obelgi i oszczerstwa. To wszystko przyjmowała chętnie, skarżąc się jedynie, iż nie doznaje utrapień takich, na jakie zasługuje. Przez 15 lat znosiła zupełne opuszczenie i oschłości duchowe. W nagrodę za to miała szczęście kosztować niebiańskich euforii i cieszyć się poufałym przestawaniem ze swym Aniołem Stróżem i Najświętszą Dziewicą. Dwudziesty czwarty sierpnia 1617 r. był dniem, „w którym otworzyły się przed nią podwoje raju jej niebieskiego Oblubieńca”. Oficjum na jej święto ułożył pobożny liturgista, kardynał Bona.

2. Msza (Dilexisti) wspólna na uroczystość dziewic.

Dzisiaj znowu widzimy jasno, iż w uroczystościach Świętych Liturgia zwraca uwagę na trzy rzeczy:

a) w Świętej, obecnej niejako wśród nas, widzi ona jednego z najznakomitszych członków wielkiej rodziny Bożej,

b) Widzi w niej obraz i symbol Kościoła. Zwróćmy szczególną uwagę na fakt, iż w osobach Swoich Świętych, a właszcza w Świętych niewiastach Kościół przedstawia samego siebie.

c) Wreszcie widzi on w Świętych poszczególne dusze chrześcijańskie.

Jest to widoczne właśnie w dzisiejszej Mszy ku czci oblubienicy Bożej:

a) Najpierw pojawia się przed nami obraz oblubienicy, świętej dziewicy Róży. Widzimy ją, jak zmierza do Nieba w pochodzie weselnym (Introit i Ofert.), a Chrystus wychodzi na jej spotkanie (Grad.). Była ona istotnie „panną mądrą”, która oczekuje Oblubieńca z lampą zapaloną. W Komunii Świętej możemy brać udział w jej zaślubinach.

b) W osobie Św. Róży widzimy również inną jeszcze oblubienicę, tj. Kościół, który obchodząc uroczystości swoich dziatek, Święci i naprzód już urzeczywistnia swoją ostateczną Chwałę. Przyrównanie Kościoła do „panny mądrej” jest bardzo trafne, bo właśnie to on w nocy ziemskiego życia podtrzymuje płomień lampy oliwą miłości i modlitwy, a jedyną jego myślą jest oczekiwanie Oblubieńca i Jego wezwania na gody. Każda Msza Święta jest zapowiedzią Jego przybycia i z każdą Mszą Świętą zbliża się oblubienica o krok jeden do dnia swoich godów. Właśnie dzisiaj podczas Komunii Świętej staje się nam jasne, iż Msza Święta już przed czasem urzeczywistnia ponowne Przyjście Pana!

c) Każda dusza jest komórką organizmu Kościoła; co on myśli i czuje, to znajduje oddźwięk w chrześcijańskiej duszy. Dzisiaj więc idę na Mszę Świętą w nastroju godowym, a moje wejście do kościoła jest pochodem weselnym do niebieskiej sali godowej. W czasie Ofiarowania staję, niby oblubienica w królewskim ubiorze, obok swego Oblubieńca (Ofert.), a Komunia Święta jest ucztą weselną i zaślubinami na wieki.

3. Święci Feliks i Adaukt.

Kapłan Feliks został umęczony za Dioklecjana (ok. 305 r.). W drodze na miejsce kaźni przyłączył się do niego nieznany lewita; gdy zobaczył, jak Feliks cierpi za wiarę, gorąco zapragnął podobnego szczęścia i zawolał: „Wyznaję tę samą Wiarę, co ten człowiek; czczę tego samego Jezusa Chrystusa”. Potem objął Feliksa i razem z nim został ścięty 30 sierpnia. Ponieważ Chrześcijanie nie znali jego imienia, nazwali go „Adauctus”, to znaczy „Przyłączony”, albowiem przyłączył się do męczeńskiej korony Św. Feliksa, „adauctus ad coronam”. Obaj Święci spoczywają w kościele wzniesionym nad katakumbami Domitylli, przy drodze Ostyjskiej. W katakumbach tych jest wiele obrazów i napisów odnoszących się do obu Męczenników; dowodzi to wielkiej czci, jaką byli otoczeni.

Msza (Sapientiam) wspólna na uroczystość wielu Męczenników.