KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 2 Września.

Pomimo piętrzących się trudności król wiernie spełnił tę obietnicę. Papież Sylwester II (999-1003) przesłał mu złotą koronę królewską, a w dniu Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny odbyła się uroczysta koronacja Stefana. Otrzymał on dla siebie i następców swoich przywilej, na którego podstawie w czasie uroczystości niesiono przed nim krzyż, podobnie jak przed metropolitą. Był to jeden z najświatlejszych władców swego czasu. Szczodrobliwość jego objawiła się w założeniu arcybiskupstwa w Ostrzyhomiu i dziesięciu biskupstw w innych miastach Węgier. Wielka też była jego miłość ku ubogim; często odwiedzał przytułki i umywał biednym nogi. Tym właśnie tłumaczono fakt, iż w grobie prawa jego ręka nie uległa rozkładowi. Jedyny syn jego Emeryk, wyniesiony również na Ołtarze, zmarł młodo, na siedem lat przed śmiercią swego ojca; uważano go za anioła czystości. Król Stefan modlitwą swą i postami wyjednał u Boga nawrócenie całych Węgier. Słusznie więc nazwano go apostołem tego kraju. Za patronkę Węgier obrał Najświętszą Maryę Pannę.

— Zastosowanie: Św. Stefan był nie tylko królem, ale także apostołem i ojcem swego ludu. Starajmy się również być takimi, w miarę swych możliwości, w stosunku do własnej rodziny i do osób od nas zależnych.

Msza (Os justi) wspólna na uroczystość Wyznawców. Ewangelia o dziesięciu minach (zob. jej objaśnienie pod 25 sierpnia). Mszę tę można by nazwać wspólną ku czci Świętych królów.

2. Jesteśmy królami.

Podobnie jak istnieje kapłaństwo w szerokim i ścisłym znaczeniu, tak również ma się w Kościele rzecz i ze stanem królewskim. Chrystus Pan jest Kapłanem i Królem zarazem, w tych zaś obu godnościach pozwala uczestniczyć całemu mistycznemu Ciału swemu, tzn. Kościołowi. Zatem każdy Chrześcijanin jest królem. Dlatego też Św. Piotr pisze do wiernych: „Wy… jesteście rodzajem wybranym, królewskim kapłaństwem” (1 Piotr 2, 9). W Apokalipsie starsi śpiewają przed Barankiem: „Uczyniłeś nas Bogu naszemu królestwem i kapłanami i będziemy królować nad ziemią” (5, 10). Chrześcijanin otrzymuje godność królewską przez namaszczenie krzyżmem po Chrzcie Świętym. Zachodzi teraz pytanie, w jaki sposób możemy urzeczywistnić nasze królowanie. Otóż trzeba tu rozróżnić dwa okresy: życie obecne i pozagrobowe. W życiu doczesnym królestwo nasze jest ukryte, niedostrzegalne od zewnątrz, podobnie jak niewidzialne było Królestwo Chrystusa Pana na ziemi. Gdy Go związanego stawiono przed Piłatem, Zbawiciel oświadczył, iż jest Królem, dodając wszelako: „Królestwo Moje nie jest z tego świata” (Jan 18, 36-37). Takie więc Królestwo Chrześcijan nie jest z tego świata i nie polega na sile zewnętrznej ani na bogactwie i godnościach. Jest to królestwo ducha, niemniej jednak rzeczywiste królestwo. Król jest władcą swego państwa, w którym rządzi, toczy zwycięskie walki z nieprzyjaciółmi i wykonywa władzę sądowniczą. To wszystko jest również zadaniem Chrześcijanina. Państwem jego jest królestwo Boże, które w swej duszy zakłada, rozwija, rozbudowuje i utwierdza. O nim to mówi Chrystus Pan: „Przez cierpliwość waszą zyskacie wasze dusze” (Łuk. 21, 19). Przez Chrzest Święty zostaje to królestwo założone, przez całe zaś życie mamy możność rozbudowywania go i utwierdzania. Moc Boża i ludzkie siły działają tu ręka w rękę. Chrześcijanin powinien w tym królestwie rozwijać trojaką działalność: panować, zwyciężać i sądzić.

Panować: Powinien stać się panem w domu duszy swojej. Potrzeba w tym celu silnej woli. Wola jest królewską władzą człowieka, dzięki której dokonywać on może niewiarygodnych wprost czynów. Panuje on przez posłuszeństwo, panuje przez cierpienie, panuje przez cierpliwość, panuje przez miłość. Wolność dzieci Bożych — to królewskie panowanie. O panowaniu tym i o przeciwieństwie jego, tzn. o grzechu, mówi Pan Jezus: „Jeśli wytrwacie w Nauce Mojej, staniecie się prawdziwie uczniami Moimi i poznacie Prawdę, a Prawda was wyzwoli… Kto grzeszy, jest niewolnikiem grzechu” (Jan 8, 31-32. 34). Panowanie zatem chrześcijanina polega na wolności, tzn. na tym, by nie popadł w niewolę grzechu.

To zaś łączy się ściśle z walką przeciw nieprzyjaciołom tego królestwa. Toczy się ona przez cały przeciąg życia naszego. Chrześcijanin jest bojownikiem i zwycięzcą. W każdym z siedmiu listów Apokalipsy do Aniołów Kościoła powtarza się wyraz „zwycięzca, zwyciężać”.

Chrześcijanin powinien wreszcie spełniać zadanie sędziego, które polega na tym, żeby pochwalać dobro, a nienawidzić zła. Jesteśmy więc w życiu królami ukrytego, bo duchowego królestwa. W zaświatach dopiero królestwo nasze się ujawni; wówczas panować z Chrystusem i „aniołów sądzić będziemy” (1 Kor. 6, 3). Tym, którzy wszystko dla niego opuścili, Chrystus Pan zapowiada: „Wy, którzyście za mną poszli, w odrodzeniu, gdy zasiądzie Syn Człowieczy na Stolicy Majestatu Swego, zasiądziecie i wy na dwunastu stolicach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela” (Mat. 19, 28). W jaki sposób jednak królować będziemy w Niebie, tego się możemy tylko domyślać.