KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 13 Listopada.

Początkowo usiłowali przekonywać go, iż młodzieńcowi jego rodu i stanowiska nie przystoi żyć jak ubogi pauper czy zgoła mnich-pustelnik. Gdy zaś wszystkie te argumenty nie trafiały Stanisławowi do przekonania, chwycili się silniejszych. Odtąd, ilekroć wracali do domu po nocnej hulance i pijatyce, obrzucali Stanisława wyzwiskami, a choćby go bili. Święty młodzieniaszek jednak zarówno na perswazje, jak i na obelgi odpowiadał niezmiennie: ,,Nie skusicie mnie do złego. Do wyższych rzeczy jestem stworzony”. Często też nocami całymi odprawiał praktyki pokutne, żeby zadośćuczynić za grzechy brata i niesumiennego opiekuna. Takie jednak przejścia musiały zgubnie się odbić na organizmie młodego i wątłego z natury chłopca. niedługo też Stanisław popadł w ciężką chorobę; lekarze uznali stan jego za beznadziejny, Bóg jednak, wszechmocny uzdrowiciel, w cudowny sposób wrócił mu zdrowie. Podczas choroby Święty mocniej jeszcze utwierdził się w przekonaniu, iż Wolą Bożą jest, aby Jemu wyłącznie służył. Wiedząc zaś, iż ojciec nigdy się nie zgodzi na oddanie do Zakonu syna, w którym pokładał wielkie nadzieje, zwrócił się sam bezpośrednio do Jezuitów z prośbą o przyjęcie. Ale ojcowie zażądali pisemnego zezwolenia rodziców. Nie pomogło choćby wstawiennictwo legata papieskiego, Commendoniego, który przebywał wówczas w Wiedniu, a do którego Stanisław zwrócił się z prośbą o poparcie. Wreszcie poradzono mu, żeby się udał do Augsburga, gdzie mieszkał Piotr Kanizjusz, prowincjał Towarzystwa Jezusowego. Stanisław wtedy opuścił potajemnie dom, biorąc ze sobą mały tylko węzełek z ubraniem na zmianę, i w przebraniu chłopca wiejskiego wyruszył w długą pieszą wędrówkę. Przybywszy wreszcie do Augsburga dowiedział się, iż ojciec prowincjał przebywa w odległym o 40 km mieście Dillingen. Niezwłocznie więc udał się w dalszą drogę.

Piotr Kanizjusz od razu wyczuł, iż ma do czynienia z duszą szczególnie od Boga uprzywilejowaną, przyjął zatem Stanisława, ale chcąc niezawodnie wypróbować jego cierpliwość i pokorę przydzielił go do najniższych posług w klasztorze. Młodzieniec z euforią poddał się tej próbie i ku zbudowaniu wszystkich wykonywał najprostsze czynności tak, jak by je pełnił od urodzenia; a przecież w domu rodziców miał cały zastęp służby na zawołanie. Po pewnym jednak czasie Ojciec prowincjał, nie chcąc wbrew woli możnego magnata trzymać w klasztorze jego syna, odesłał go do generała Towarzystwa w Rzymie, którym był Franciszek Borgiasz. Czekała więc Stanisława nowa wędrówka, długa i tym uciążliwsza od poprzedniej, iż prowadziła przez strome przełęcze alpejskie, a deszcze jesienne utrudniały drogę. Wreszcie 28 października w dniu Świętych Apostołów Szymona i Tadeusza, Stanisław i dwaj jego towarzysze podróży przybyli do Rzymu. Generał przyjął go bez zastrzeżeń do nowicjatu, gdzie święty młodzieniec wzbudzał powszechny podziw niezwykłym posłuszeństwem, słodyczą charakteru i bezgraniczną miłością ku Matce Najświętszej. Niedługo jednak, bo zaledwie 10 miesięcy przebywał w nowicjacie. Dnia 5 sierpnia, będąc zupełnie zdrów, zapowiedział, iż uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny obchodzić już będzie w Niebie. Wszyscy uważali to za wytwór wyobraźni. A jednak słowa jego spełniły się co do joty. Na kilka dni przed świętem Wniebowzięcia Stanisław zapadł na lekką gorączkę, którą się początkowo nie przejmowano w nowicjacie. niedługo jednak nastąpiło pogorszenie, a 15 sierpnia nad ranem święty młodzieniec zgodnie ze swą zapowiedzią zakończył życie. Pierwszy jego życiorys napisał świątobliwy ksiądz Piotr Skarga. Św. Stanisław jest patronem Polski, a zwłaszcza młodzieży naszej.

Msza (Consummatus), własna, odzwierciedla życie Stanisława, przywodząc nam przed oczy jego świętość i młodociany wiek. „Stawszy się za krótki czas doskonałym, przeżył czasów wiele; podobała się bowiem Bogu dusza jego, dlatego pośpieszył się wywieść go spośród nieprawości” (Introit). W Kolekcie dziękujemy Bogu, iż „wśród wielu cudów swej mądrości… raczył dać Św. Stanisławowi w tak młodocianym wieku Łaskę dojrzałej świętości”. Lekcja z Księgi Mądrości osnuta jest na słowach: „Sprawiedliwy, choćby umarł przedwcześnie, w odpoczynku będzie”. Ewangelia o młodzieńcu bogatym. W przeciwieństwie do młodzieńca, który nie miał odwagi rozstać się z ziemskimi dobrami i „odszedł zasmucony”, Św. Stanisław z euforią wyrzekł się wszystkiego, co miał, aby pójść za Zbawicielem. W pozostałych śpiewach i antyfonach i my również radujemy się z jego wywyższenia i modlimy się o jego wstawiennictwo.

Jako misjonarz przebywał na Wyspach Kanaryjskich, gdzie był gwardianem założonego przez siebie klasztoru. Gdy przybył do Rzymu w r. 1450, papież Mikołaj V zlecił mu zadanie pielęgniarza w słynnym szpitalu Ara coeli; tu w cudowny sposób uzdrawiał wielu chorych Znakiem Krzyża Świętego lub olejem z lampy płonącej przed Obrazem Matki Bożej. Pod koniec życia wysłano go do Alcala. Tu, czując się bliskim śmierci, tęsknie oczekiwał zjednoczenia z Panem. Z oczyma utkwionymi w krucyfiks odmawiał raz po raz słowa hymnu: „Słodkie drzewo, słodkie gwoździe, słodkie dźwigasz brzemię; tyś jedno godne było nosić Pana, Króla Niebios”. Zmarł 12 listopada 1463 r. Ciało jego długo pozostało nieskażone. (Murillo niejednokrotnie malował wizerunek tego Świętego).

Msza (Justus) wspólna na uroczystość Wyznawców. Teksty odzwierciedlają umartwione życie Świętego. Kolekta mówi o jego pokorze, o którą i my powinniśmy się dziś modlić.

3. Mała trzódka.

„Nie lękaj się, trzódko mała, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać wam Królestwo…” Słowa te są dla nas pociechą i pouczeniem; ponadto zaś wskazują nam one dwie znamienne cechy chrześcijanina:

a) Chrześcijanin zawsze jest samotny; świat chodzi szeroką, wygodną drogą na nizinach; Chrześcijanin natomiast wspina się mozolnie po stromej, górskiej ścieżynie. Nie dziw się więc, jeżeli cię twoje otoczenie nie zrozumie, jeżeli cię uważa za dziwaka; to samo zdarzało się Apostołom (dowodzi tego dzisiejsza Epistoła) i innym Świętym.

b) Trzódka Chrystusowa w innym jeszcze znaczeniu jest mała, jest bowiem pokorna i ukrywa swe cnoty. Pamiętajmy, iż to tylko jest Bogu naprawdę miłe, czego ludzie nie widzą lub nie uznają. Ale tych właśnie maluczkich Bóg czyni narzędziami łaski swojej i mocy. „Co słabe u świata wybrał Bóg, aby zawstydził potężnych”.

Bądźmy tą „małą trzódką!”

„Stała się nade mną ręka Pańska, i wyprowadził mię w duchu Pańskim i postawił mię wpośród pola, które było pełne kości. I obwiódł mię po nich wokoło, a było ich bardzo wiele po polu i bardzo suchych. I rzekł do mnie: Synu człowieczy! mniemasz, iż żyć będą te kości? I rzekłem: Panie Boże, ty wiesz. I rzekł do mnie: Prorokuj o tych kościach, i rzeczesz im: Kości suche, słuchajcie słowa Pańskiego! To mówi Pan Bóg tym kościom: Oto Ja wpuszczę w was ducha, i żyć będziecie. I dam na was żyły i uczynię, iż porośnie na was mięso, a powlokę was skórą i dam wam ducha, i żyć będziecie a poznacie, żem Ja Pan. I prorokowałem, jako mi był rozkazał, i stał się szum, gdym ja prorokował, a oto poruszenie, i przystąpiły kości do kości, każda do stawu swego. I ujrzałem, a ono po nich żyły i ciało wstąpiło, i rozciągnęła się na nich skóra po wierzchu: a ducha nie miały. I rzekł do mnie: Prorokuj do ducha, prorokuj, synu człowieczy! a rzeczesz do ducha: To mówi Pan Bóg: Od czterech wiatrów przyjdź duchu! a natchnij te pobite, a niech ożyją. I prorokowałem, jako mi był rozkazał, i przyszedł w nie duch, a ożyły i stanęły na nogach swych, wojsko wielkie bardzo wielce. I rzekł do mnie: Synu człowieczy! kości te wszystkie sąć dom Izraelski. Oni mówią: Wyschły kości nasze, i zginęła nadzieja nasza, i jesteśmy odcięci. Przeto prorokuj, a mów do nich: To mówi Pan Bóg: Oto Ja otworzę groby wasze a wywiodę was z grobów waszych, ludu mój! i wwiodę was do ziemie Izraelskiej. A poznacie, żem Ja Pan, gdy otworzę groby wasze, i wywiodę was z grobów waszych, ludu mój! I gdy dam ducha mego w was, i gdy ożywiecie, i gdy wam dam odpocząć w ziemi waszej, a doznacie, iż Ja Pan mówiłem i uczyniłem, mówi Pan Bóg”.