🔉Bł. Bronisława.

1 Września.

Bł. Bronisława.

— Grób w kościele Salwatora przy klasztorze sióstr Norbertanek na Zwierzyńcu w Krakowie.

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Bronisława była siostrą Św. Jacka i Bł. Czesława. Urodziła się w r. 1203 w Kamieniu na Śląsku, w księstwie Opolskim. Wychowana pobożnie, zapragnęła iść w ślady braci swych, i całe swe życie poświęcić na usługi Pana Boga i bliźnich. Pomimo iż była bogatą i uśmiechała się jej wygodna i wesoła przyszłość, porzuciła rozkosze ziemskie, i w 16 roku życia wstąpiła do klasztoru Panien Norbertanek na Zwierzyńcu obok Krakowa. Tutaj uboga celka zakonna zastępowała jej dostatek i wygody, w jakie opływała w domu. Ukochała przede wszystkim pokorę, i w tej cnocie ćwiczyła się ustawicznie. Pochodziła z rodu znakomitego, aby o tym zapomnieć, chciała być ostatnią między siostrami, zapomnianą od wszystkich. Z tego też powodu zajmowała się ręcznymi robotami, spełniając najniższe posługi domowe. „Jak ptakowi do zdrowia potrzebne latanie, tak człowiekowi praca ręczna”, mawiała do sióstr, gdy ją wyręczać chciały w zajęciach domowych. Zajmowała się też gorliwie nauczaniem dzieci, mówiąc, iż Polsce trzeba Pana Boga i oświaty. Im więcej wykształcone będą niewiasty, tym lepiej spełniać potrafią obowiązki, jakie nakłada na nie Pan Bóg i naród. Niewiasta rozumna uświęca męża, odciągając go z drogi błędu i grzechu na drogę obowiązku i cnoty a dziatki wychowuje w pobożności i karności na pożytecznych członków społeczeństwa. Po pracy rozmyślała zawsze Mękę Pańską, aby lepiej zrozumieć wielką Miłość Chrystusa Pana dla ludzkości i zachęcić się do większego umartwienia. Często udawała się na wzgórze Sikornik, i tu w samotności zatapiała się w pobożnym rozmyślaniu. Widywano ją nieraz, jak w zachwyceniu ducha uniesioną była w powietrze. W zakonie przeżyła lat 40 pracując nad własnym udoskonaleniem i pracując dla drugich. W r. 1259 czystą duszę oddała Panu Boga. U jej grobu działy się liczne cuda, więc Papież Grzegorz XVI. zaliczył ją w poczet Błogosławionych r. 1839.

Punkty do rozmyślania.

Życie zakonne twarde jest i nie każdy potrafi spełnić rozliczne obowiązki, jakich wymaga reguła. Kto nie czuje w sobie powołania i nie ma tak wielkiej pokory, jak Bł. Bronisława, ten niech nie wstępuje do Zakonu. I w Zakonie oprócz troski o własne uświęcenie można pożytecznym być bliźnim, spełniając dla nich rozmaite posługi.

Miłość Boża, gdy wzywa człowieka do Zakonu, zagrzebuje go niejako w grobie pokory i posłuszeństwa, ukrywa go przed światem i zachowuje do zmartwychwstania w życiu lepszym! „Albowiem jesteście umarli, a żywot wasz skryty jest z Chrystusem w Bogu” (Kol. 3.)

Modlitwa.

Użycz nam Łaski, Wszechmogący Boże, abyśmy przez zasługi Bł. Bronisławy otrzymali pomoc w pracy, wytrwałość w trudach, a nauczywszy się chrześcijańskiej pokory, życie pobożne i świątobliwie prowadzili. W Miłosierdziu Twym, Panie, mamy nadzieję, iż próśb naszych wysłuchać raczysz. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Amen.

© salveregina.pl 2024