Bb. Krzysztofa z Romanii, Tomasza z Florencji, Wyznawcy, Franciszkanie (31 października)

Tomasz urodził się około 1370 r. we Florencji. W młodości wszedł w złe towarzystwo i prowadził grzeszne życie Zbudowany jednak życiem i umartwieniami Anioła Pacego i jego współtowarzyszy nawrócił się, zamierzając choćby wstąpić do zakonu w Fiesole W 1400 r. u braci mniejszych rozpoczął życie pokutne i pełne umartwień. Po złożeniu profesji pełnił posługę mistrza nowicjuszy. Wielu jego wychowanków poświadczało, iż był gorliwym i kompetentnym wychowawcą. W 1420 r. udał się do Kalabrii z Janem ze Stroncone, posłany tam przez papieża Marcina V, aby zajął się odłamem fraticellich. Po śmierci Jana św. Bernardyn mianował brata Tomasza komisarzem prowincjalnym. Do 1439 r. przebywał w Scarlino, gdzie założył nowicjat, wyznaczając mistrzem bł. Antoniego ze Stroncone (krewnego Jana). W tym samym roku papież Eugeniusz IV zlecił o. Albertowi z Sarteano misję legata u jakobitów w Syrii, Egipcie i Etiopii. Ojciec Albert jako jednego ze współpracowników dobrał sobie brata Tomasza. Zostali bardzo serdecznie przyjęci przez sułtana Egiptu, tymczasem o. Albert poważnie zachorował i powrócił do Włoch, a swoją posługę złożył na barki brata Tomasza. Kiedy z trzema współbraćmi przybył do Etiopii, dwukrotnie zostali uwięzieni oraz poddani głodówce i biczowaniu; więcej, skazano ich na karę śmierci, ale kupcy florenccy wykupili ich za sprawą o. Alberta, który zdążył na czas zebrać poważną sumę. W 1445 r. Tomasz powrócił do Włoch. W pobliżu Rieti zachorował, zdołał jednak dotrzeć do klasztoru św. Franciszka. Zmarł 31 X 1447 r. Jego kult potwierdził papież Klemens XIV dnia 24 VIII1771 r.

Przyszedł na świat około 1172 r. w Cesenatico (Włochy). Do Zakonu Braci Mniejszych wstąpił jako kapłan w 1216 r. Po kapitule generalnej odbytej na Zielone Święta w Porcjunkuli w 1217 r. przeznaczony został z innymi 30 braćmi do Francji. Tam głosili Ewangelię i rozszerzali zakon. Przyjęcie zakonników nie napawało optymizmem; cierpieli głód i chłód Nie trwało to jednak długo, wierni poznali się na nich i pierwotna nieufność przemieniła się w zachwyt i szacunek; powstawały nowe klasztory i wzrastała liczba powołań. W 1219 r. o. Krzysztof powrócił do Asyżu na kapitułę generalną. Z tej okazji została erygowana prowincja we Francji. Pierwszym ministrem został mianowany on sam, który oddał się kaznodziejstwu skierowanemu głównie przeciw albigensom. W wielu miejscowościach zakładał nowe klasztory. W Cahors założył klasztor Klarysek, w którym przez wiele lat był ojcem duchownym. W 1224 r. odbyła się kapituła w Arles, w której brał udział również św. Antoni z Padwy, przybyły tu celem głoszenia Ewangelii albigensom. Kiedy św. Antoni przemawiał do braci, ukazał się wśród nich sam św Franciszek, który wyciągnął nam nimi ręce, składając je w kształt krzyża. Wszyscy to widzieli. Ojciec Krzysztof był w Asyżu dnia 3 X 1226 r., kiedy umarł św. Franciszek. On sam zmarł 30 X 1272 r. przeżywszy 100 lat, a z tego 56 w Zakonie. Święty papież Pius X potwierdził jego kult 12 IV 1905 r.