16 LISTOPADA. Żywot Świętej Gertrudy, Ksieni.

Posłuchaj żywotu:

Żywot Świętej Gertrudy, Ksieni.

więta ta była rodzoną siostrą Świętej Mechtyldy, Benedyktynki, której pamięć święcimy dnia 10 kwietnia. Była potomkiem wysokiego rodu i urodziła się w mieście Eisleben w Saksonii. Skoro doszła lat pięciu, pobożni rodzice oddali ją na wychowanie Benedyktynkom w Rodesdorfie, gdzie też później złożyła śluby zakonne. Uposażona nadzwyczajnymi zdolnościami i posłuszna Woli Bożej jak Anioł, wyuczyła się łaciny, władała płynnie tym językiem ustnie i piśmiennie, czyniła niezmierne postępy w naukach i tak dokładnie była obeznaną z Pismem Świętym, iż najuczeńsi mężowie zasięgali jej rady. Najchętniej jednakże rozpamiętywała Mękę Pańską, wielbiła Pana Jezusa Utajonego w Sakramencie Ołtarza i Najświętszą Jego Matkę. Ile razy mówiła o Chrystusie Panu i Najświętszej Maryi Pannie, ogarniało słuchaczy jak największe wzruszenie.

 Pan Bóg rychło już udzielił jej Łaski zachwyceń i objawień, i rozkazał jej takowe spisywać. Odblask ten światła Boskiego obudził w niej taką pokorę i lekceważenie własnej osoby, iż całkowicie oddała się postom, czuwaniom nocnym i modłom, którymi oczyszczała duszę swoją. Mawiała niejednokrotnie: „Uważam to za jeden z największych cudów, iż ja, niegodna grzesznica, chodzę po tej ziemi“. — Wszystkie siostry lubiły ją dla skromności, pokornej uprzejmości i ścisłego przestrzegania reguły klasztornej; nie dziw przeto, iż wybrano ją ksienią, chociaż dopiero liczyła lat trzydzieści. W następnym roku przeniosła się wraz z siostrą do klasztoru Helfde, w którym pozostawała aż do śmierci. Obowiązki przełożonej pełniła tak sumiennie i gorliwie, iż jej klasztor mógł służyć za wzór Domu Bożego, w którym mieszkali Aniołowie. Zakonnice wszystkie kochały ją jak matkę, gdyż dla wszystkich była troskliwą, szczerze przywiązaną służebnicą.

Święta Gertruda.

 Ubogim dawała hojne jałmużny, chorych wspierała, strapionych pocieszała, a lud okoliczny miał do niej szczególne zaufanie. Gdy pewnego razu zima srożyć się poczęła, tak, iż wiosną nie podobna było zabierać się do uprawy roli, pokrytej lodem i śniegiem, co w następstwie groziło głodem i niezmierną drożyzną, wysłano do Gertrudy deputację i błagano, aby się wstawiła do Pana Boga. Pobożna ksieni padła wtedy na kolana, prosiła Oblubieńca Niebieskiego Małżonka o Miłosierdzie i skutkiem jej modłów śniegi i lody niebawem stopniały, a spulchniała ziemia stała się przydatną do uprawy. Innym razem ustawiczne ulewy przeszkadzały żniwom i zwiezieniu zboża. Strapieni rolnicy znów błagali Gertrudę o pomoc, a wskutek jej modłów rozjaśniło się Niebo, nastała najpiękniejsza pogoda, obfite zaś plony dostały się szczęśliwie do gumien i spichlerzy. Chociaż dozór nad licznym zgromadzeniem zakonnym, pieczołowitość o biednych i chorych poza murami klasztornymi, ustawiczne niedomagania i choroby wyczerpywały jej siły, dusza jej zawsze tęskniła za połączeniem się z Panem Jezusem i Jego Najświętszą Matką, Której cześć uważała za najświętszy swój obowiązek względem Pana Jezusa, Jej Syna a Zbawiciela naszego. Serdeczną tę miłość wynagrodził Jej Pan Jezus i Najświętsza Panna częstymi objawieniami według słów Ewangelii Świętej: „Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądają“.

 Gertruda błagała ze łzami Matkę Miłosierdzia, aby jej serce tak przyozdobiła cnotami, iżby Pan Jezus w nim mógł zamieszkać. Najświętsza Panna schyliła się do niej i zaszczepiła w Jej sercu różne kwiaty cnót ewangelicznych, jak np. różę miłości, lilię dziewiczej czystości, fiołek pokory, tulipan posłuszeństwa, dając tym samym dowód, jak pochopną jest do wysłuchania próśb tych, którzy Ją proszą o pomoc.

 Brewiarz Benedyktynów mówi, iż Pan Jezus na Świętej Gertrudzie wycisnął znamiona Swych Ran.

 Lat czterdzieści trwały błogie czasy jej zarządu klasztornego. W czasie choroby otoczyły siostry zakonne ze łzami łoże ukochanej matki. Ukazał się Jej Pan Jezus z Najświętszą Panną, z orszakiem Aniołów i Świętych Pańskich, celkę napełniła woń przedziwna, a niewymowna euforia rozjaśniła oblicze konającej. Gdy kapłan czytał jej Mękę Pańską, przy słowach: „Schylił głowę i oddał Bogu Ducha“, wydała ostatnie tchnienie dnia 15 listopada roku 1334. Tysiące ludzi zbiegło się na Jej pogrzeb, a liczne cuda przy Jej grobie były aż nadto wymownym świadectwem, jak miłą była Panu. Relikwie jej mają się znajdować w skarbcu domowym książąt Brunswicko-Lüneburskich.

MARTYROLOGIUM RZYMSKIE

W Afryce śmierć męczeńska Św. Rufina, Marka i Waleriusza z towarzyszami. — Tegoż dnia męczeństwo Św. Elpidiusza z towarzyszami. Pierwszy z nich, Elpidiusz, piastujący godność senatora, zaledwie wyznał odważnie przed Julianem Odstępcą swą Wiarę w Chrystusa Pana, a już pochwycony i przywiązany został razem z towarzyszami do dzikich koni, które ich wlokły po ziemi. Wreszcie ponieśli wszyscy śmierć bohaterską w płomieniach stosu. — W Lyonie uroczystość Św. Eucheriusza, Biskupa i Wyznawcy, męża przedziwnej siły wiary i uczoności. Pomimo, iż pochodził z jednej z najzacniejszych rodzin patrycjuszowskich, oddał się życiu zakonnemu i służył długi czas w samotnej grocie Chrystusowi Panu w modlitwach i postach. Na rozkaz Anioła został później wyniesiony uroczyście na stolicę Biskupią tegoż miasta. — W Padwie pamiątka Św. Fidencjusza, Biskupa. — W Canterburry w Anglii uroczystość Św. Edmunda, Arcybiskupa i Wyznawcy; dla obrony praw Kościoła został wygnany i zmarł świętobliwą śmiercią w Provins w Biskupstwie Sens. Innocenty IV policzył go w poczet Świętych. — Tegoż dnia złożenie zwłok Św. Otmara, Opata.