Poznać, aby móc obradować: taka zasada towarzyszy pierwszym dniom XXIX Kapituły Generalnej (KG29), która odbywa się w Turynie-Valdocco. Jak wyjaśnił przewodniczący, ks. Stefano Martoglio, aby podjąć decyzje merytoryczne, każdy uczestnik musi posiadać szeroki i szczegółowy obraz całego Zgromadzenia.
Zaczęło się od analizy roli Wikariusza Przełożonego Generalnego jako “pierwszego współpracownika Przełożonego Generalnego” w świetle Konstytucji. Jest on swego rodzaju “inspektorem”, gdy chodzi o domy bezpośrednio zależne od Przełożonego Generalnego, także w odniesieniu do placówek salezjańskich związanych z Watykanem: domy na obszarze Watykanu, Katakumby św. Kaliksta, papieska parafia w Castelgandolfo. Poprzez swoją posługę “wspiera autentyczne życie konsekrowane, ukazując jego urok” – stwierdził ks. Martoglio i dodał: “Każda inspektoria powinna poświęcić więcej uwagi funkcji swojego wikariusza, powierzając mu zadanie troski o życie zakonne i dyscyplinę”, co trzeba będzie wyraźnie podkreślić w art. 168 Konstytucji.
Ten ogólny obraz Zgromadzenia w świecie przedstawili w swoich sprawozdaniach:
– radca generalny ds. formacji, ks. Ivo Coelho;
– radca generalny ds. duszpasterstwa młodzieży, ks. Miguel Ángel García Morcuende;
– radca generalny ds. komunikacji społecznej, ks. Gildasio Mendes;
– radca generalny ds. misji, ks. Alfred Maravilla;
– delegat Przełożonego Generalnego ds. Rodziny Salezjańskiej, ks. Joan Lluís Playà.
Po południu kapitulni wysłuchali sprawozdań dotyczących stanu czterech regionów salezjańskich, a były to:
– Afryka-Madagaskar: radca generalny regionu i kierownik KG29, ks. Alphonse Owoudou;
– Azja Południowa: radca generalny regionu, ks. Biju Michael;
– Azja Wschodnia-Oceania: radca generalny regionu, ks. Joseph Nguyen Thinh Phuoc;
– Ameryka Cono Sud: radca generalny regionu, ks. Héctor Gabriel Romero.
Te sprawozdania zostaną skompletowane we wtorek 25 lutego w odniesieniu do innych regionów salezjańskich. W najbliższych artykułach uwzględnimy te sprawozdania.
Ogólnie biorąc, w sprowozdaniach przedstawionych kapitulnym, wyłoniły się pewne elementy, które charakteryzowały cały sześcioletni okres – w tym przypadku ograniczony do pięciu lat – zarówno w kontekście rozwoju Zgromadzenia, jak i pewnych “cieni”, z czym łączy się potrzeba dokonania korekt i odważnych zmian.
W odniesieniu do tych właśnie elementów członkowie Kapituły już zaczęli – w ramach wcześniejszej pracy w swoich inspektoriach i w tych pierwszych dniach obrad kapitulnych – zwracać uwagę na potrzebę dokonania wyborów, które dałyby możliwość spojrzenia wykraczającego daleko poza partykularne wizje. Siłą rzeczy, wizja teraźniejszości i przyszłości jest odmienna, zależnie od tego, czy mamy do czynienia z “młodym” okręgiem, wzrostem czy spadkiem liczby powołań, albo też z takim a nie innym kontekstem ekonomicznym czy politycznym, w którym prowadzona jest działalność, gdzie, niestety, coraz częściej jesteśmy świadkami nawrotów kryzysów humanitarnych.
Kluczowe jest przeanalizowanie tego, co ks. Coelho umieścił w centrum “wyzwań”:
– konieczność przezwyciężenia “funkcjonalistycznej” koncepcji powołania salezjańskiego;
– wspólna formacja z innymi kapłanami w diecezjach, która nie może prowadzić do poniżającej homogeniczności;
– autentyczne stosowanie Systemu Prewencyjnego, co wymaga dobrych formatorów młodych współbraci;
– sytuacja młodych ludzi w dzisiejszym kontekście, którzy otrzymują bodźce niszczące korzenie wartości.
Potrzebne jest nowe “ratio”, które oświeci każdego salezjanina w codziennym odpowiadaniu na wezwanie Pana.
Źródło: ANS
.webp)
