Chrystus bowiem wszedł nie do świątyni, zbudowanej rękami ludzkimi, będącej odbiciem prawdziwej świątyni, ale do samego nieba, aby teraz wstawiać się za nami przed obliczem Boga. (Hbr 9,24)
οὐ γὰρ εἰς χειροποίητα εἰσῆλθεν ἅγια Χριστός, ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλʼ εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανόν, νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπῳ τοῦ θεοῦ ὑπὲρ ἡμῶν·
Non enim in manufacta Sancta Christus introivit, quae sunt similitudo verorum, sed in ipsum caelum, ut appareat nunc vultui Dei pro nobis;
Jedynie Jezus Chrystus, Syn Boży bezpośrednio poznaje oblicze Ojca. Odczytuje z niego głębię miłości, która obejmuje każdego człowieka. Z twarzy, z oblicza można wiele wyczytać. Mówi się w antropologii, iż twarz jest najbardziej intymną częścią ludzkiego ciała, gdyż na niej obija się cała paleta uczuć, przeżyć i ich intensywność. Jezus w swojej ziemskiej drodze trwał na modlitwie, przed obliczem Ojca, tzn w obecności. Dzisiaj razem z Nim wparujmy się w pełną miłości i miłosierdzia twarz Ojca naszego w niebie.
