Lament (יָלַל jâla)

Przepaszcie się i płaczcie, kapłani; podnieście lament, słudzy ołtarza, wejdźcie i nocujcie w worach, słudzy Boga mojego, bo odmówiono domowi Boga waszego ofiary pokarmowej i płynnej. (Jl 1,13)

חִגְר֨וּ וְסִפְד֜וּ הַכֹּהֲנִ֗ים הֵילִ֨ילוּ֙ מְשָׁרְתֵ֣י מִזְבֵּ֔חַ בֹּ֚אוּ לִ֣ינוּ בַשַּׂקִּ֔ים מְשָׁרְתֵ֖י אֱלֹהָ֑י כִּ֥י נִמְנַ֛ע מִבֵּ֥ית אֱלֹהֵיכֶ֖ם מִנְחָ֥ה וָנָֽסֶךְ׃

accingite vos et plangite sacerdotes ululate ministri altaris ingredimini cubate in sacco ministri Dei mei quoniam interiit de domo Dei vestri sacrificium et libatio

περιζώσασθε καὶ κόπτεσθε, οἱ ἱερεῖς, θρηνεῖτε, οἱ λειτουργοῦντες θυσιαστηρίῳ· εἰσέλθατε ὑπνώσατε ἐν σάκκοις λειτουργοῦντες θεῷ, ὅτι ἀπέσχηκεν ἐξ οἴκου θεοῦ ὑμῶν θυσία καὶ σπονδή.

Prorok Joel wzywa Lud Izraela do płaczu, do lamentowania, do postu. Plaga szarańczy dotknęła kraj, to była prawdziwa tragedia. Brak plonów oznaczał głód. Prorok widział w tej tragedii karę zesłaną przez Boga na lud, który zgrzeszył. W oczach Joela to była wielka kara, która domagała się wielkiej pokuty. Lament i post miały przebłagać Boga i pokazać, iż Naród jest gotowy na nawrócenie.
Nam też czasem zdarza się lamentować. Powody mogą być różne, strata kogoś bliskiego lub czegoś ważnego, wartościowego dla nas. To co tracimy w życiu ziemskim, w wieczności będzie nam oddane w piękniejszy sposób, trzeba tylko wiernie trwać przy Bogu. Ważniejsze jest to, żeby nie stracić pięknej wieczności, nie stracić Boga, bo wtedy lament nie będzie miał końca.