Czcig. Karol Wielki, syn króla francuskiego Pepina i księżniczki greckiej Bertrandy, urodził się w obozie pod Ingelhom w 742 r. Wychowany był przez Piotra Dyakona i Alkuina Benedyktyna świątobliwie i po rycersku razem. Odniósł liczne zwycięstwa: we Francyi, Niemczech, Włoszech, Hiszpanii, nad Hunnami i Saracenami, oraz rozmaitymi innymi narodami. Za prowadzenie wojny w obronie tylko czci Boga i praw Kościoła oraz sprawiedliwości, otrzymał tytuł „Obrońcy Kościoła”, a później „Cesarza Rzymskiego.” Słuchał codziennie Mszy św. i odmawiał pacierze kapłańskie, oraz żył tak święcie obok pełnienia uczynków dobrych dla ubogich, iż trudnoby rozstrzygnąć: czy wyższym był w pobożności, czy w rycerstwie dla dobra różnych krajów? Odbył pielgrzymkę do Rzymu i do grobu św. Jakóba w Hiszpanii, założył 9 biskupstw w Niemczech, oraz wszędzie wiele klasztorów zbudował obok szpitali i sierocińców. Nosił zwykle proste ubranie i włosiennicę. Napisać kazał dzieje Męczenników św. i czytał takowe, posyłał bogate dary sułtanom dla wykupu i ulgi chrześcijan. Umarł w 814 r. pełen cnót i zasług, a ciało jego pogrzebano w katedrze w m. Akwizgranie.
Ks. Jan Domaszewicz, ,,Krótkie żywoty świętych" str. 626-627
