KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 5 Września.

Najpierw był kanonikiem regularnym w klasztorze Św. Jerzego na wyspie Alga (1402), potem biskupem Wenecji (1433). Bóg udzielił mu szczególnych Łask, a więc daru łez, władzy nad złymi duchami, daru proroctwa. W dzień Bożego Narodzenia objawiło mu się Dzieciątko Jezus. Gdy w czasie ostatniej choroby chciano dogorywającego starca przenieść na wygodniejsze łoże, Wawrzyniec stanowczo się temu sprzeciwił mówiąc: „Zbawiciel mój umarł nie w puchach, ale na twardym drzewie krzyża”. Czując, iż zbliża się ostatnia jego chwila, wzniósł oczy ku niebu i rzekł: „Dobry Jezu, idę do Ciebie!” Zmarł w Panu 8 stycznia 1456 roku. Za jego czasów Wenecja stała u szczytu swej sławy i bogactwa. Bóg jednak wzbudził w Republice zrozumienie, iż wielkość swą zawdzięcza nie tyle dyplomacji dożów i potędze floty, co świętości swego ubogiego patriarchy.

Msza (Statuit) wspólna na uroczystość biskupów.

2. Wezwanie wiekuistej Mądrości.

Wiekuista Mądrość objawiła się Św. Wawrzyńcowi w postaci przepięknej dziewicy i wezwała go, aby szedł za nią: „Pójdźcie wszyscy, których pociąga urok dobra nieprzemijającego, a którzy na próżno go wyglądacie od kłoniącego się do schyłku stulecia. Powiem wam, co dla mnie uczyniły niebiosa. Podobnie jak wy dzisiaj, tak i ja szukałem ongi w gorączkowym podnieceniu, zewnętrzny jednak świat nie zaspokoił trawiących mnie pragnień. Ale za Łaską Bożą, która podsycała mój tęskny niepokój, ukazała mi się wreszcie piękniejsza od słońca i nad balsam wonniejsza — Ta, której imię dotąd nie znane mi było. Jaką słodyczą jaśniało jej oblicze, gdy do mnie przyszła! Jak kojąco brzmiał jej głos, gdy do mnie przemówiła w te słowa: Młodość twoja przepełniona jest miłością, którą ja w ciebie tchnęłam; dlaczego wtedy serce twe jest tak niespokojne? Pokój, którego szukasz na tylu różnych drogach, przychodzi wraz ze mną. Życzeniu twemu zadość się stanie. jeżeli pragniesz mieć mnie za oblubienicę, zapewniam cię o swojej wierności. — Wyznaję, iż na te słowa serce me zadrżało, a duszę przeszył grot miłości. A gdym gorąco pragnął poznać jej imię, godność i pochodzenie, Ona powiedziała mi tylko, iż jest Mądrością Wiekuistą, która aż dotąd przebywała niewidzialnie na Łonie Ojca, a która z Matki przyjęła ludzką widzialną naturę, aby tym łatwiej mogła być kochaną. Odpowiedziałem jej w uniesieniu radości, Ona zaś złożyła na mym czole pocałunek i odeszła. Od tego czasu płomień jej miłości spotęgował się we mnie i opanował wszystkie myśli moje. Ona zaś nieprzerwanie napawa mnie słodyczą, jest umiłowaną oblubienicą i nieodłączną towarzyszką moją. Słuchajcie mnie wszyscy i sami do niej podążajcie! Ona bowiem w tym upatruje szczęście swoje, aby nikogo od siebie nie odtrącać”. — I my także stajemy często na rozdrożu. O dusze nasze zabiegają równocześnie Chrystus Pan i świat. Świat obiecuje nam ziemskie rozkosze, ale tylko Chrystus, Mądrość wiekuista, zapewnia nam pokój. Idźmyż wtedy za Nim!