KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 3 Lipca.

Przyjął i zatwierdził uchwały VI Soboru powszechnego, odbytego w Konstantynopolu (680/81) pod przewodnictwem legata papieskiego, w obecności cesarza Konstantyna IV, patriarchów: konstantynopolitańskiego i antiocheńskiego oraz 170 biskupów. Uchwały te przełożył na język łaciński. Św. Leon był prawdziwym ojcem ubogich. Nie tylko przez jałmużnę i inne hojne datki, ale także radą i czynem starał się ulżyć ciężkiemu losowi wdów i sierot. Sprostował wyrok wydany na papieża Honoriusza I i położył kres odszczepieństwu arcybiskupstwa w Rawennie.

— Zastosowanie: Starajmy się „naśladować przykład jego życia” (Kolekta); łączmy umiłowanie Liturgii z czynną miłością ubogich. Bądźmy dla nich tym, czym są rodzice dla swoich dzieci.

2. Msza.

W duchu zbieramy się dzisiaj na Mszę Świętą w kościele Św. Piotra w Rzymie, bo Św. Leon jest godnym następcą książąt Apostołów.

Msza (Si diligis) wspólna na uroczystości Papieży.

3. Magnificat.

Rozważmy dzisiaj, jakie zastosowanie posiada ten hymn w Liturgii.

Magnificat jest szczytowym momentem Nieszporów. Najlepiej pojmiemy to biorąc udział w nieszporach śpiewanych. Zauważymy wówczas, iż hymn ten śpiewa się uroczyściej niż inne psalmy; śpiewowi towarzyszy jednocześnie okadzenie Ołtarza. Magnificat jest modlitwą dziękczynną, dającą wyraz najżywszej i radosnej wdzięczności. Kto składa to podziękowanie? Kościół i dusza, a dziękczynienie wypowiadają w słowach i uczuciach zapożyczonych od najdoskonalszego stworzenia, jakie jest w Niebie i na ziemi, od Najświętszej Maryi Panny. Ona jest niejako przedstawicielką i wykładniczką uczuć wdzięczności. Za co Kościół i dusza składają te dzięki? Przede wszystkim za wszystkie Łaski danego dnia, a zwłaszcza za Łaski płynące z danej uroczystości. Ze świętami roku kościelnego Bóg łączy szczególne Łaski, Dusza wyraża jeszcze osobiste podziękowanie za dobrodziejstwa Boże. Krótko mówiąc, Kościół i dusza składają w Magnificat podziękowanie za wszelkie dobrodziejstwa i Łaski od Boga doznane. Powód do wdzięczności zarówno u Maryi, jak i w Kościele jest bardzo podobny. Marya nosi Zbawiciela pod Sercem Swoim, Kościół nosi Mistycznego Chrystusa w Swoim Łonie wraz ze wszystkimi Łaskami Odkupienia; dusza wreszcie nosi w sobie Zbawiciela przez Łaskę lub przez Komunię Świętą, którą rano przyjęła. Tak Kościół, jak i dusza zbierają wszystkie Łaski Odkupienia w jedną całość, dziękują radośnie i radują się pełni wdzięczności dla Boga, Zbawiciela swego. Wszystkie myśli i uczucia Najświętszej Panny, zawarte w Magnificat, można przenieść na Kościół i duszę:

„Uwielbia dusza moja Pana. I rozradował się duch mój w Bogu, Zbawicielu moim”, tzn. w Jezusie. Dzieje się tak dlatego, iż wejrzał na uniżoną i ubożuchną służebnicę swoją. Biedna dusza, która przez grzech pierworodny stała się żebraczką, myśli o swej ułomności, słabości woli i skłonności do złego; nie miała żadnego prawa i tylko z czystej Łaski została wyniesiona. A czy Kościół nie jest biednym wygnańcem? A jednak Bóg go wysłuchał i tak Kościół, jak dusza ubłogosławieni będą przez wszystkie pokolenia ziemi. Kościół stał się matką narodów, a „biedna dusza” jest przybytkiem Boga, jest Jego dziecięciem. Jakież to wyróżnienie, jak ogromne dobro — Łaska uświęcająca! „Albowiem uczynił mi wielkie rzeczy, Który możny jest i Święte Imię Jego”. Kościół: Iluż On nawrócił ze złej drogi, iluż to znowu stało się dziećmi Bożymi, a ilu weszło do Nieba! Dusza: Tyle uzyskałam Łask i zasług w dniu dzisiejszym, a nadto Łaski właśnie z tego święta! Jakąż okazał On Wszechmoc, ów zdobywca serc ludzkich, jak wielką świętość w zwycięstwie nad grzechami, jak Niepojęte Miłosierdzie w przebaczaniu tym, którzy Mu są wierni!

W drugiej części przynosi nam hymn pouczenie i pocieszenie. Pouczenie: pozostań małym, bądź przechodniem na ziemi, bądź pokornym! Rozmyślaj o wielkim przykładzie, jaki daje Najświętsza Dziewica. Służebnicę pokorną wywyższył, łaknącą napełnił dobrami, Krótka jest ta nauka, ale w zwięzłych zdaniach podaje prawdy zasadnicze o Królestwie Bożym. Myślą podstawową jest tutaj pokora. Ale Kościół niesie nam również wielkie pocieszenie. Przejmujący to aż do głębi obraz: Kościół wystawiony na wszelkie burze i ciosy; bogaci, syci i dumni przechodzą obok niego z szyderczym uśmiechem na ustach. Tymczasem w półmroku domu Bożego, wśród obłoków kadzidła wzbijają się codziennie ku Niebu słowa Magnificat śpiewane przez ubogi Kościół: „Rozproszył pysznych w zamysłach ich serc. Strącił mocarzy z tronów… bogaczy z niczym odprawił”. I Kościół słusznie pozostaje zawsze przy swym przekonaniu, opartym na dwudziestu jeden wiekach doświadczenia, iż wszyscy pyszni są strącani z tronów. Jakaż to dla nas pociecha! Tu również sprawdzają się słowa: „Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą”.

Po trzecie, dziękujemy za nasze odkupienie i wybranie. My jesteśmy „Izraelem, sługą Jego”. Z wdzięcznością przypominamy sobie wierność i Miłosierdzie Boga. Przez grzech staliśmy się winowajcami; On jednak dotrzymał przyrzeczenia swego. — Dziś znowu dodał coś do spełnienia obietnic swoich. Niechże Mu za to wieczne będą dzięki!