🔉II TYDZIEŃ ADWENTU. WTOREK. Rozmyślanie. Anioł pozdrawia Maryę z wielkim uszanowaniem i Boskimi Słowami. (CHLEB POWSZEDNI)

Adwent to czas oczekiwania na Przyjście Chrystusa, a Wtorek II tygodnia Adwentu skłania nas do refleksji nad Tajemnicą Zwiastowania. W tym dniu przypominamy sobie moment, kiedy Anioł Gabriel ukazał się Maryi, pozdrawiając ją z wielkim uszanowaniem i przekazując Boskie Słowa: „Bądź pozdrowiona, Łaski pełna, Pan z Tobą”. To wydarzenie jest pełne głębokiej duchowej treści, ukazuje pokorę Maryi i jej gotowość do przyjęcia Woli Bożej. Jej odpowiedź „Oto Ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa Twego” jest przykładem dla nas wszystkich, jak powinniśmy przyjmować Boże wezwania w naszym życiu. Rozważmy, jak możemy naśladować Jej pokorę i zawierzenie, przygotowując nasze serca na narodziny Pana Jezusa.

Wysłuchaj rozmyślania:

Rozmyślanie.

Anioł pozdrawia Maryę:

I. z wielkim uszanowaniem,

II. Boskimi Słowami.

„Bądź pozdrowiona, Łaski pełna, Pan z Tobą, Błogosławionaś Ty między niewiastami” — (Łuk. 1, 28).

I. — Nadeszła ważna, Postanowieniem Bożym oznaczona, chwila Wcielenia. Jednemu z najwyższych Duchów Nie­bieskich, Archaniołowi Gabryelowi powierzone zostało wzniosłe poselstwo uzyskania od Maryi zezwolenia na Boskie Macierzyństwo. Temu posłannictwu poddał się Anioł jako usługujący Duch Boży z najwyższą gotowością i ochotą, wszak znaczyło to przyczynić się do zbawienia ludzkości, a przez to obsadzić dziećmi ziemi te miejsca w Niebie, które zostały opuszczone przez zbuntowanych aniołów. Zbawieni ludzie, jako Owoc Odkupienia mieli być podniesieni do rzędu Duchów Błogosławionych. Po­koik, w którym znajdowała się Marya napełnił nagle olśniewający blask, a przed Nią stanął Anioł opromie­niony niebieską jasnością. Cała Jego postać nacechowana była nadziemską godnością i wspaniałością, jaka przystała Książętom Niebieskim i Wysłańcom Samego Pana Boga. Pozdrowił on Maryę z uszanowaniem odpowiednim Jej godności i przedstawił Polecenie Boże, mianowicie, iż została wybraną od Pana Boga na Matkę Jego Syna i na Królowę świata.

Uczmy się z tego, z jakim uszanowa­niem i pobożnością mamy odmawiać Pozdrowienie Anielskie. Naturalnie, niezdolni jesteśmy odmawiać je z takim duchowym nastrojem, jak niegdyś Archanioł Gabryel, ale możemy przynajmniej przedstawić sobie, iż przez każde „Zdrowaś” pozdrawiamy w zastępstwie Anioła Maryę i odnawiamy Jej euforii jakich doznała w czasie tego Poselstwa.

II. — Rozważmy teraz słowa, które z Polecenia Bożego przyniósł Anioł Maryi. Były to słowa według brzmienia proste, ale pełne Boskiej Siły i tajemniczego głębokiego znaczenia. Anioł nazwał Ją „Łaski pełną”, jakby to było Jej Imieniem własnym. Łaski pełna, to znaczy wyposażona w pełnię Łaski uświęcającej, pełna Ducha Świętego, promieniejąca blaskiem wszystkich cnót. Pełna Łaski, to znaczy niezmiernie miła Panu Bogu. Wpraw­dzie Pismo Święte wspomina także o innych sprawiedli­wych pełnych Ducha Świętego; ale inna jest pełnia potoków, inna pełnia wielkich rzek, a inną jest pełnia bezbrzeżnego oceanu. Taka właśnie pełnia Łask była udziałem Maryi. „Pan z Tobą”, mówi On dalej, to jest nie tak jak z innymi stworzeniami: przez swoją nie­skończoną potęgę, wspaniałość i wszechwiedzę, albo jak jest z innymi sprawiedliwymi przez Łaskę, ale jedynym, specjalnym i przewyższającym sposobem, jaki odpowia­dał Jej wybraniu na Matkę Boga. „Błogosławionaś Ty między niewiastami”; było to adekwatne wypełnienie tej Obietnicy, na którą z utęsknieniem czekał Izrael, i która miała się spełnić za pośrednictwem przepowiedzianej przez Proroka Izajasza wybranej niewiasty. Tymi słowami „Bło­gosławionaś Ty między niewiastami”, zaznaczył Anioł, iż na Maryi nie ciąży przekleństwo, które spadło na Ewę i jej córki. Pozostając Dziewicą miała ujść niechluby niepłodności. Miała być tą szczęśliwą Matką, Której Bło­gosławiony Żywot miał być uszczęśliwiony Poczęciem Samego Syna Bożego.

Nie możemy zdać sobie z tego w pełni sprawy, co się wówczas działo w Duszy Maryi, ale możemy przyjąć jedno, iż w tej chwili poczuła się Marya niegodną tak zaszczytnych pochwał. prawdopodobnie pogrążyła się jeszcze bardziej w Swojej pokorze. Ra­dujmy się wraz z Maryą z Jej wzniosłej Godności za­szczytnego wybrania i wołajmy błagalnie do Niej:

Łaski pełna, Matko mojego Pana, wyproś mi u Twego Boskiego Syna Łaski, które są mi potrzebne do zbawienia. Pan jest z Tobą, jesteś szczęśliwa najściślejszym z Nim zjednoczeniem, spraw, aby też Bóg był zawsze i ze mną, utrzymywał mnie w Swojej Miłości i na koniec przyjął mnie przed Swoje Oblicze. Błogosławionaś Ty między niewiastami. O, niech te Łaski i Błogosławieństwo Boże spłyną również i na mnie, pobłogosław wszystkie moje myśli, wszystkie moje szlachetne pragnienia, dobre chęci, wszystkie słowa i uczynki, aby całe moje postępowanie wychodziło na Chwałę Bożą i na moje uświęcenie. Amen.

Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959