🔉II TYDZIEŃ ADWENTU. PONIEDZIAŁEK. Rozmyślanie. Obietnica Odkupiciela po upadku Adama i czas ustalon przez Pana Boga. (CHLEB POWSZEDNI)

Rozważanie nad obietnicą Odkupiciela, daną zaraz po upadku Adama, oraz jej wypełnieniem w oznaczonym przez Pana Boga czasie, pozwala zgłębić Tajemnicę Bożego Planu zbawienia. Pan Bóg, w Swojej Nieskończonej Miłości i Miłosierdziu, obiecał nam Zbawiciela, Który przyszedł na świat we właściwym momencie, aby nas odkupić. Podjęcie głębokiej refleksji nad tymi Prawdami Wiary pomaga pogłębić duchowe zrozumienie i umocnić relację z Panem Bogiem.

Wysłuchaj rozmyślania:

Rozmyślanie.

I. Pan Bóg obieca Odkupiciela zaraz po upadku Adama,

II. ale posłał Go dopiero w oznaczonym przez Siebie czasie.

„Posłany został od Boga Anioł Gabriel” — (Łuk. 1, 26).

I. — W tym tygodniu będziemy się zajmowali pociesza­jącą i tajemniczą Ewangelią o Zwiastowaniu Najświętszej Maryi Panny. Już w Raju rozkoszy, gdy Pan Bóg pociągnął do odpowiedzialności pierwszych naszych Rodziców z po­wodu ich grzechu i za karę wypędził ich z Niego, dał im obietnicę Przyjścia Odkupiciela. Zapowiedział im, iż nasienie niewiasty zetrze głowę węża. W tych słowach zawarta była najpierwsza, choć niewyraźna, ale jednak pewna wiadomość o Odkupieniu. Jest to pierwsza za­powiedź, która jako słodka kropla nadziei wpadła do morza goryczy pierwszych naszych Rodziców. Wpraw­dzie wszystko pozostało ciemne i nieokreślone, ale jedno jest pewne: Wola Boża postanowiła odkupić czło­wieka.

Nieskończony Pan Bóg, mimo Swego zagniewania na ludzi, chciał przez to pokazać, iż będzie pamiętał o Swoim Miłosierdziu. On karci i karze, ale też równo­cześnie przebacza; On rani i leczy; poniża, ale i wywyższa.

Powinno to być dla nas dostateczną pobudką, by choćby po upadku nie zaprzestawać wysiłków rozbudzania w so­bie miłości i ufności w Panu Bogu, gdyż w żadnym razie nie odpowiada to Jego Woli, byśmy trwali w grzechu, albo wątpili o Jego Dobroci; powinniśmy raczej uznać swój fałszywy krok, pokornie zań żałować i uciekać się do Miłosiernego Ojca. Dziękuj Panu Bogu za Jego Nieskończoną Miłość i Dobroć, podziwiaj Jego Potęgę i Miłosierdzie i mów z Dawidem: „Wysławiajcie Go i chwalcie Imię Jego, bo słodki jest Pan, bo na wieki Miłosierdzie Jego” (Ps. 100/99/, 4).

II. — Co Pan Bóg obiecał już w Raju, to wykonał w czasie, ale wykonanie Obietnicy tak długo odwlekał, aby nie­szczęście, które grzech na świat sprowadził, tym lepiej było poznane, a ludzkość tym więcej odczuwała jak bardzo jej potrzeba odkupienia Słowa Pisma Świętego: ,,Po­słany został od Boga Anioł Gabryel”, nie co innego za­powiadają jak to, iż Pan Bóg przystąpił do dokonania Dzieła Odkupienia. Postanowienie to wypłynęło z Miłosierdzia Bożego, litującego się nad wielką nędzą ludzkości i za­padło właśnie w czasie, gdy znajomość Pana Boga i wiecznego przeznaczenia człowieka prawie zupełnie na ziemi za­nikła. O, jak daleko postąpiła ślepota i złość ludzka! Obrzydliwość grzechowa tak się rozszerzyła, występki i zbrodnie tak donośnie wołały o pomstę do Nieba, iż Pan Bóg mógłby znowu wyrazić żal, iż stworzył człowieka.

Ale im gorsza była ziemia, im podlejsi ludzie, tym Mi­łosierniejszym okazywał się Pan Bóg, tym bardziej pałała Jego Miłość, i właśnie w tym czasie, gdy powszechna złość ludzi zasługiwałaby na najsprawiedliwszą karę, wtedy zalewa Pan Bóg świat najobfitszym potokiem Łask. Zamiast wyciągnąć miecz pomsty, Pan Bóg okazał światu Swoje Nieskończone Miłosierdzie. Zwiastunem tego Mi­łosierdzia był Anioł posłany do Maryi, który miał Jej oznajmić Wcielenie Syna Bożego. Jakże trafnie zatem wyraził się Apostoł: „Gdzie obfitowało przestępstwo, Łaska więcej obfitowała” (Rzym. 5, 20). Jakże miła jest to prawda, iż Pomoc Boża wtedy jest najbliższa, gdy po­trzeba u człowieka największa. Któż zatem nie miałby się rzucić z ufnością w Ramiona Bożego Miłosierdzia! „Gdy będziesz mniemał żeś zniszczony — czytamy w księdze Joba — wzejdziesz jak jutrzenka. I będziesz miał ufność przez przedłożoną ci nadzieję” (Tamże 11, 17-18).

Modlitwa.

O Ojcze Miłosierdzia i Boże wszelkiego pocieszenia, i mnie również posyłałeś często jak Niebieskich Posłańców Twoje Natchnienia, gdy na to najmniej zasługiwałem. Udzieliłeś mi Twej Łaski i postąpiłeś ze mną Miłosiernie, gdy splamiony grzechem, wstrętny w Oczach Twoich, powinien bym raczej się lękać Ramienia Twojej karzącej Sprawiedliwości. Niech za to wielbione będzie Twoje Nieskończone Miłosierdzie. Tym więcej liczę na nie i ufam, iż im nędzniejszym się czuję, tym więcej mam prawa do Twego Miłosiernego Spojrzenia. Opieram się przeto na obietnicy Proroka: „Jeśliby odwlekał, oczekuj go, bo na pewno przyjdzie, a nie omieszka” (Ks. Hab. 2, 3). Tak, przyjdź o Panie, napełnij mnie Twoją Łaską i do­konaj we mnie Swego Dzieła Miłosierdzia. Amen.

Źródło: O. Jerzy od Św. Józefa, Chleb powszedni. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. Wyd. OO. Karmelitów Bosych Kraków 1959