II TYDZIEŃ ADWENTU. PONIEDZIAŁEK. Rozmyślanie. Izrael Wybrańcem Bożym. O. BERNARDYN GOEBEL

Adwent jest doskonałym czasem do głębszej refleksji nad Bożymi Tajemnicami. Dla osób zakonnych i duchowieństwa, rozważanie nad Izraelem jako narodem wybranym przez Pana Boga może dostarczyć cennych duchowych wglądów. Przymierze, jakie Izrael zawarł z Panem Bogiem, zapewniało im Błogosławieństwo i Opiekę, co dla osób oddanych Służbie Bożej może być inspiracją do codziennej modlitwy i służby innym. Mimo ludzkiej słabości, Pan Bóg pozostaje wierny Swoim Obietnicom, będąc Źródłem nadziei i siły. Głoszenie Obietnicy Przyjścia Zbawiciela i przygotowywanie serc na Jego przyjęcie jest misją duchowieństwa i osób zakonnych. Niech te rozważania pomogą zbliżyć się do Tajemnicy Bożego wybrania, umocnią Wiarę i przyniosą duchowe owoce na drodze przygotowania do Bożego Narodzenia.

Rozmyślanie.

IZRAEL WYBRAŃCEM BOŻYM.

U kolebki rodzaju ludzkiego nastąpiła pierwsza, bardzo jeszcze niejasna zapowiedź Wcielenia. Nasi pierwsi rodzice opuścili Raj w zupełnym ubóstwie, pozbawieni swego dziedzictwa, ale z nadzieją w sercu. Do wypełnienia tej nadziei miały upłynąć tysiące lat, bowiem Pan Bóg w Swej Mądrości chciał odpowiednio przygotować rodzaj ludzki na największe w dziejach wydarzenie: na wkroczenie Słowa Przedwiecznego w życie ludzkości. Pierwszym kamieniem, znaczącym to przygotowanie było wybranie ludu, z którego miał Zbawiciel pochodzić jako Człowiek.

1. Pan Bóg wzywa do wielkiej ofiary.

Pismo Święte Starego Zakonu nie przedstawia dziejów powszechnych, ani też dziejów jednego narodu, ale dzieje zbawienia. Celem jego jest ukazanie Drogi Bożej, poczynając od pierwszej zapowiedzi zbawienia, aż do urzeczywistnienia tej obietnicy w Panu naszym Jezusie Chrystusie, „gdy nastała pełność czasu” (Gal. 4, 4). Dlatego po obszernym opowiadaniu o Adamie i jego pierwszych potomkach, o Noem i nowej obietnicy zbawienia, jaką otrzymał syn jego Sem (zob. Ks. Rodz. 9, 26-27), podaje tylko tzw. „tablice pokoleń” (zob. Ks. Rodz. 10). Dopiero od Abrahama, potomka Sema, zapowiedzi stają się znowu obszerniejsze, Abraham bowiem miał się stać praojcem ludu wybranego. Był on synem Tarego z Ur w Chaldei. Później mieszkał w Haran. Pismo Święte opowiada:

„I rzekł Pan do Abrahama: Wynijdż z ziemi twojej i od rodziny twojej i z domu ojca twego, a idź do ziemi, którą ci wskażę” (Ks. Rodz. 12, 1). Takie wezwanie skierował Pan Bóg do człowieka ze świata pogańskiego. Było to wezwanie do wielkiej ofiary. Abraham miał rozstać się ze swoją rodziną. która skłaniała się już do pogaństwa. Co więcej, miał porzucić swoją dotychczasową ojczyznę i zamienić ją na zupełnie obcy, nieznany kraj. „Wynijdź z ziemi twojej…, a idź do ziemi, którą ci wskażę”. Doprawdy było to żądanie wymagające od człowieka wielkiej wiary.

2. Pan Bóg wzywa do wzniosłego zadania.

Następnie rzekł Pan Bóg do Abrahama: „Uczynię cię narodem wielkim i będę ci błogosławił, i wsławię imię twoje i będziesz błogosławiony. Będę błogosławił błogosławiącym tobie, a przeklnę tych, którzy cię przeklinają, a w tobie będą błogosławione wszystkie narody ziemi” (Ks. Rodz. 12, 2-3). Abraham miał stać się ojcem wielkiego narodu, przedmiotem szczególnej Opieki Bożej, pod warunkiem, iż zgodzi się na ofiarę, jakiej od niego Pan Bóg żąda. Jest to wezwanie do rzeczy wielkich i wielka Łaska Pana Boga. Chociaż bowiem Abraham w przyszłości okaże się człowiekiem silnej wiary, tak iż Św. Paweł Apostoł będzie go mógł stawiać wiernym za przykład (zob. Rzym. 4, 20-21; Gal 3, 6-9; Żyd. 11, 8-10), to jednak charakter jego nie jest wolny od cieni i słabości. Nie na podstawie własnej swej godności wszedł Abraham w Boży Plan zbawienia, ale postawiła go tam niczym nie skrępowana Miłość Pana Boga. „Zmiłuję się nad tym, komu jestem miłościw, a Miłosierdzie okażę temu, nad kim się ulituję” (Rzym. 9, 15; Ks. Wyj. 33, 19).

Jak odpowiedział Abraham na to wezwanie Łaski Bożej? Pismo Święte mówi krótko: „Wyszedł wtedy Abraham, jak mu Pan przykazał” (Ks. Rodz. 12, 4). Wielkodusznie składa tę ofiarę, chociaż z pewnością odczuwa jej ciężar. Niewzruszenie opiera się na Słowach Bożych, choć po ludzku wszystko zdaje się przemawiać przeciwko wypełnieniu się Bożej Obietnicy. „Przeciw nadziei — pisze Św. Paweł Apostoł — uwierzył on w nadzieję, aby stał się ojcem wielu narodów… A nie zachwiał się w wierze, ani oglądał się na obumarłe swe ciało, ani obumarłe łono Sary, choć miał już prawie sto lat. I co do Obietnicy Bożej nie zachwiał się przez niedowiarstwo, ale umocniony wiarą dał Chwałę Bogu, wiedząc na pewno, iż cokolwiek przyobiecał, mocen jest uczynić” (Rzym. 4, 18-21).

W ten sposób rozpoczęły się dzieje Izraela jako ludu wybranego, tak doniosłe dla zbawienia świata. Współdziałali tu: Pan Bóg i człowiek. Pan Bóg przez ofiarowanie Swej Łaski, człowiek przyjmując Ją całą mocą swej wiary.