20-go Marca
Św. Wolfram, arcybiskup.
„Wszyscy, którzy powodują się Duchem Bożym są dziećmi Boga. A o ile jesteśmy Jego dziećmi, jesteśmy tym samym Jego spadkobiercami, to jest spadkobiercami Boga a współdziedzicami Jezusa Chrystusa” (Rzym. 8, 14. 17).
Św. Wolfram urodził się we Francji w VII-ym wieku i pochodził ze znakomitej rodziny. Ojciec jego, dowódca wojskowy, kazał syna swego wychować pobożnie i sprawił, iż Wolfram mógł kilka lat spędzić u dworu królewskiego. Przed niebezpieczeństwami życia dworskiego potrafił Św. Wolfram ochronić się rozmyślaniami pobożnymi i modlitwą, a oprócz tego obcował z ludźmi pobożnymi i zakonnikami. Następnie poświęcił się stanu duchownemu, a później został wskutek niezwykłych cnót wybrany biskupem w mieście Sens, około roku 682. Gorliwość jego we wypełnianiu obowiązków biskupich była zadziwiającą. Dobro i zbawienie dusz jego owieczek było całą jego troską. Po kilka latach dowiedział się pobożny biskup o politowania godnym stanie Fryzów pogrążonych jeszcze w mrokach bałwochwalstwa. Pełen świętej gorliwości udał się Święty Biskup w podróż z kilkoma kapłanami, ażeby poganom nieść światło Ewangelii Świętej za każdą cenę, mimo czekających go przykrości i niebezpieczeństw. Trudy jego nie były bezowocnymi. Wielu Fryzów, a między nimi i synowie króla Radboda przyjęli Wiarę Chrystusową i Chrzest Święty. Po pięcioletnim pobycie we Fryzji i po szczęśliwym nawróceniu wielu pogan dzięki licznych cudów, powrócił Św. Wolfram do Francji, złożył swój urząd biskupi i usunął się do klasztoru, gdzie w samotności i pobożnym umartwieniu cielesnym dokończył żywota swego. Umarł w roku 721.
Punkty do rozmyślania.
1) W Świętym Chrzcie odradzamy się na nowo dziećmi Boga. Możemy więc wprawdzie nazywać Boga Ojcem naszym, a Jezusa, Który z Miłości ku nam przyjął na Siebie naszą naturę, uważać za swego Brata. o ile jesteśmy dziećmi Boga, jesteśmy tym samym Jego spadkobiercami i współdziedzicami Jezusa Chrystusa. Możesz wznieść więc serce twe, kochany Chrześcijaninie i pomyśleć nad tym, jaką godność piastujesz. Jako dziecię Pana Boga i Jego spadkobierca winieneś przeto tylko głównie dbać o to, co jest w Niebie, a nie co na padole ziemskim się znajduje.
2) Jeżeli w rzeczywistości dzieckiem Boga chcesz być i nazywać się nim, to powinneś powodować się we wszystkich czynach i myślach Duchem Bożym. Płodami Ducha Bożego są: czystość, pokora, łagodność, cierpliwość i miłość. Kto nie dąży do tych cnót gorliwie, ten nie powoduje się Duchem Bożym, jak również nie może się chlubić dziecięctwem i upodobaniem Bożym.
3) Kto powoduje się Duchem Bożym, ten czyni tylko to, co podnosi Chwałę Bożą, i ten spełnia zarazem wszelkie swe obowiązki z miłości i szacunku dla Pana Boga i z posłuszeństwa dla Niego, a stara się Panu Bogu przypodobać, nie myśląc przy tym o pochwałach ludzkich. A chociaż jego usiłowania nie zawsze uwieńczone są pożądanym skutkiem, i chociaż może ludzie zapomną o nim i wcale go nie poznają, on jednak nie przestanie dobrze czynić, albowiem wie i jest przekonanym, iż Pan Bóg zna doskonale wszystkie jego myśli, usposobienie serca i wolę, i iż za każdy dobry uczynek zostanie sowicie nagrodzonym.
Modlitwa.
Wszechmocny Boże, prosimy Cię, użycz nam Łaski, abyśmy idąc za przykładem sługi Twego Św. Wolframa, starali się gorliwie o zbawienie własne i naszych bliźnich, i radośnie zaczynali i kończyli wszystko, co przyczynia się do Twej Chwały; za pośrednictwem Jezusa Chrystusa Pana naszego. Amen.
Źródło: Żywoty Świętych w dziennych czytaniach i rozmyślaniach ks. O. Grozesa, 1908r.
