Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.
Rozmyślanie.
PRZEBACZENIE.
Prawdziwa dobroć jest wrażliwa na to, co innych cieszy i boli. „Raduje się z weselącymi, a płacze z płaczącymi” (Rzym. 12, 15). Daleka jest jednak od przewrażliwienia na własne przykrości, które wspaniałomyślnie przebacza.
1. Przebaczenie przynosi zaszczyt.
W każdej społeczności ludzkiej nieuniknione są starcia, które urażają i zadają ból. Wtedy praktycznego znaczenia nabiera upomnienie Zbawiciela: „Odpuśćcie, jeżeli co przeciw komu macie!” (Mk 11, 25).
Wybaczenie przynosi nam zaszczyt. Kościół Święty modli się: „Boże, Wszechmoc Twoja objawia się najwięcej w przebaczaniu” (Kolekta b. niedz.). Człowiek nigdy nie okazuje się tak wielki, jak przebaczając. Dowodzi to szerokości spojrzenia i serca. Widzi się nie tylko obrazę, niesprawiedliwość bezpośrednio doznaną, ale również to, co się obok tego lub za tym kryje. Może sami daliśmy powód. A może ten, który obraził, mówił lub działał w pośpiechu i w podnieceniu, bez przemyślenia i żałuje tego, co zaszło. A jeżeli nie można wezwać na pomoc okoliczności łagodzących, to wybaczający jest jednak dość wspaniałomyślny, aby nie zatrzymywać się nad ostrym słowem, złośliwym uśmiechem, żartem nie na miejscu, nad brakiem uprzejmości.
Jeśli ze względu na stanowisko lub inne okoliczności nie musi żądać zadośćuczynienia, mówi wspaniałomyślnie: Zapomnijmy! Jest to zgodne z Duchem Ojca Niebieskiego, „który każe słońcu wschodzić dla dobrych i złych” (Mat. 5, 45). Zgodnie z Duchem Chrystusa Pana, Który upomina: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych, dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą, błogosławcie, gdy wam złorzeczyć będą i módlcie się za obmawiających was!” (Łuk. 6, 27-28). Konając zaś, modli się: „Ojcze, odpuść im, bo nie wiedzą, co czynią!” (Łuk. 23, 34). Św. Paweł Apostoł mówi: „A bądźcie jedni dla drugich łaskawi, miłosierni, przebaczający sobie nawzajem, jako i Bóg przebaczył wam w Chrystusie” (Ef. 4, 32; 5, 1; Kol. 3, 13).
Jak bardzo mały jest wobec tego człowiek przewrażliwiony, nieprzejednany, mściwy, co nie potrafi zapomnieć urazy, niesprawiedliwości, w połowie może urojonej i czeka tylko na sposobność, by odpłacić równą monetą. Jest to krótkowzroczność i czysto ludzka reakcja, w której nie ma Ducha Chrystusowego.
— Zastosowanie. Przy starciu z bliźnim wmawiamy w siebie, iż wina jest po jego stronie. Lubimy udawać ludzi niewinnie prześladowanych i sądzimy, iż nasz „honor” wymaga, by bliźni pierwszy przeprosił. Pycha i miłość własna łatwo potrafi oszukać w sprawie odpowiedzialności własnej! Pomagając w rozstrzygnięciu sporów między ludźmi, przekonywamy się, iż obie strony są winne. Czyżby tylko w naszym wypadku było inaczej? Zresztą, choćby słuszność była całkowicie po naszej stronie, to poza nielicznymi wyjątkami nie tracimy nic, wyciągając pierwsi rękę do zgody. Czyż Pan Bóg, gdy Go obrazimy, nie idzie za nami ze Swą Łaską i nie ofiarowuje nam wspaniałomyślnie przebaczenia? Duch wybaczenia więc czyni nas podobnymi do Pana Boga, przynosi nam zaszczyt i uszlachetnia więcej niż małostkowe obstawanie przy swoim „prawie”.
— Postanowienie. We wspólnym życiu wystrzegać się przewrażliwienia.
2. Przebaczenie przynosi błogosławieństwo.
Miłość wybaczająca jest błogosławieństwem zwłaszcza dla tego, kto ją pełni. jeżeli według słów Pana Jezusa „szczęśliwsza rzecz dawać, aniżeli brać” (Dz. Ap. 20, 35), to najradośniejszym dawaniem jest dawanie przebaczenia. Trudno na ziemi o szczęście, podobne do głębokiego i czystego szczęścia, jakiego doświadcza człowiek wybaczając. Nieprzejednanie i mściwość zatruwa zaś goryczą życie. Rozdziera ciągle rany i krwawią one bez przerwy. Przebaczenie daje nam nadzieję, iż i Pan Bóg nam wybaczy, a nieprzejednanie każe się lękać surowego Sądu Bożego. Sam Chrystus Pan jasno to powiedział: „Jeśli odpuścicie ludziom winy ich, odpuści też i wam Ojciec Niebieski grzechy wasze. ale jeżeli nie odpuścicie ludziom, ani też Ojciec wasz nie odpuści wam grzechów waszych” (Mat. 6, 14-15). W sposób przerażający zobrazował Pan Jezus tę Prawdę w przypowieści o niemiłosiernym słudze (Mat. 18, 21-35).
Błogosławieństwo miłości wybaczającej spływa i na tego, kto jej doznaje. Duch Święty upomina: „Jeśli nieprzyjaciel twój łaknie, daj mu jeść, jeżeli pragnie, daj mu pić. To czyniąc, węgle ogniste zgromadzisz na głowę jego” (Ks. Przyp. 25, 21-22). Na tych węglach topnieje lód w sercu drugiego. Miłość wybaczająca, zwłaszcza gdy pierwsza przemawia, rozbraja tego, kto nas obraził i nierzadko zmienia w przyjaciela. Dokonuje cudownych przemian ludzi, czego nie potrafi małostkowa mściwość. Nie pozwala się zwyciężać złemu, ale „zło zwycięża dobrem” (Rzym. 12, 21).
— Zastosowanie. Św. Franciszek bardzo poważnie pojmował miłość wybaczającą. W Regule Ostatecznej, która zawiera znikomą ilość cytatów z Pisma Świętego, umieścił słowa: „Miłujcie nieprzyjaciół waszych i módlcie się za tych, co was prześladują!” (Bonmann). W Słowach upomnienia do wszystkich braci czytamy: „Ten miłuje prawdziwie swego wroga, kto nie boleje nad doznaną niesprawiedliwością, ale z miłości ku Panu Bogu smuci się z powodu popełnionego na nim grzechu i kto uczynkami wykazuje swą miłość” (tamże). W Hymnie do słońca: „Błogosławiony bądź, Panie mój, przez tych, którzy dla Twej Miłości chętnie wybaczają”.
Pamiętajmy o tym w codziennych stosunkach z bliźnimi. Wystrzegajmy się przewrażliwienia, które każde słowo i czyn współbrata kładzie na wagę apteczną i we wszystkim dostrzega obrazę. jeżeli naprawdę między nami a współbratem zajdzie nieporozumienie, nasza uprzejmość i uczynność niech będzie cichą prośbą o przebaczenie i znakiem udzielanego przebaczenia. W ten sposób nieuniknione chropowatości życia wspólnego wygładzą się same. Kiedy rodzi się w nas gorycz z powodu doznanej niesprawiedliwości, starajmy się ją od razu zgubić w modlitwie za brata, który ją spowodował. Zbliżając się do Trybunału Miłosierdzia Bożego, okażmy miłosierdzie „naszym winowajcom” i pomódlmy się za nich szczerze.
— Postanowienie. Jeśli naprawdę zostaniemy obrażeni, zawsze wybaczać wspaniałomyślnie i zapominać.
Modlitwa.
Miłosierny Boże, ile to razy byłem w roli niemiłosiernego sługi! Sam tak obficie doznawałem Twej Miłości wybaczającej. a okazywałem się potem tak nieprzejednany wobec bliźniego. Wybacz mi to! Tak bardzo potrzebuję Twego Miłosierdzia! Spraw, bym go doznał, okazując miłosierdzie tym, którzy go ode mnie oczekują! Amen.
Zachęcamy do:
- uczczenia Niepokalanego Serca Maryi w miesiącu Sierpniu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo sierpniowe poświęcone ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 3
- Nabożeństwo wynagradzające Pierwszych Sobót Miesiąca ku czci Niepokalanego Serca Maryi. Miesiąc Sierpień.
© salveregina.pl 2024
