Usługują oni obrazowi i cieniowi rzeczywistości niebieskich. Gdy bowiem Mojżesz miał zbudować przybytek, został w ten sposób pouczony przez Boga: Bacz – powiada bowiem: abyś uczynił wszystko według wzoru, jaki ci został ukazany na górze
(οἵτινες ὑποδείγματι καὶ σκιᾷ λατρεύουσιν τῶν ἐπουρανίων, καθὼς κεχρημάτισται Μωϋσῆς μέλλων ἐπιτελεῖν τὴν σκηνήν, Ὅρα γάρ, φησίν, ποιήσεις πάντα κατὰ τὸν τύπον τὸν δειχθέντα σοι ἐν τῷ ὄρει)
(Hbr 8,5)
Gdy Mojżesz budował przybytek, miał go uczynić wedle niebiańskiego wzoru (תַּבְנִית/ὑπόδειγμα). Kiedy Sobór Nicejski II w 787 roku dopuszcza kult wizerunków zaznacza, iż nie oddajemy czci obrazowi, a odwołujemy się do prototypu. Przybytek został zniszczony, a i dzieła sztuki ulegają wpływowi czasu. Kiedy zaś Chrystus staje się człowiekiem, jest jedynym żywym obrazem Boga niewidzianego i może ciągle nas zbawiać, gdyż jest Ό ΩΝ.
