🔉WTOREK I TYGODNIA ADWENTU. Rozmyślanie. Postanowienie Wcielenia się Syna Bożego.

Zdjęcie: Przenajświętszego sakramentu ,zbawienie dusz,Maryja,dusze oziębłe,zbliżamy się do śmierci ,Jezus,okazje do grzechu,o nabożeństwie,grzech niewdzięczności,doskonałość,łaski bożej,zmartwychwstanie ciał,g

Rozpocznijmy nasz Adwent z głęboką refleksją nad Cudem Wcielenia Syna Bożego. Wtorek I Tygodnia Adwentu zachęca do medytacji nad Bożą Miłością i jej przejawami w naszym życiu. Adwent jest czasem przygotowania i oczekiwania na Przyjście Pana. Niech to rozważanie pomoże nam pełniej zrozumieć i docenić Miłość Pana Boga do ludzkości. Otwórzmy nasze serca na tę wielką Tajemnicę Wiary, a nasze życie stanie się świadectwem nadziei i oczekiwania na Przyjście Zbawiciela.

Wysłuchaj rozmyślania:

KRÓTKIE AKTY MIŁOŚCI BOŻEJ DO UŻYCIA W CZASIE ROZMYŚLANIA. Jezu, mój Boże, kocham Cię nade wszystko, we wszystkim, z całego serca, bo na to tak bardzo zasługujesz. Panie, żałuję, iż Cię obrażałem, Dobroci Nie­skończona; nie pozwól, bym Cię miał jeszcze kie­dy obrazić. Jezu, Miłości moja, spraw, abym Cię zawsze kochał, a potem czyń ze mną, co Ci się podoba. Jezu mój, chcę żyć, gdzie Ci się podoba, i chcę cierpieć, jak Ci się podoba; chcę umrzeć, kiedy zechcesz. Jezus niech będzie w mym sercu, a Marya w mym umyśle. Niech Jezus, Marya, Józef będą życiem moim. W roztargnieniach mów: Panie, dopomóż mi do wykonania dobrych postanowień i udziel mi siły, bym odtąd dobrze żyć rozpoczął, niczym bowiem jest to, co dotąd uczyniłem.

Rozmyślanie.

„I usłyszałem głos Pana mówiącego: kogo poślę: a kto nam pój­dzie? I rzekłem: Oto ja, poślij mnie” — (Ks. Iz. 6, 8).

PRZYGOTOWANIE. — Syn Boży, choć wie­dział, iż będzie musiał spędzić życie w cierpie­niach, ochotnie wyraził gotowość Wcielenia się, stania się człowiekiem. Nie tylko to uczynił, żeby w sposób doskonały zadośćuczynić Sprawiedliwo­ści Bożej, ale aby też okazać swą miłość ku nam i zobowiązać nas, byśmy Go również miłowali. Czy odpowiedzieliśmy należycie temu tak wielkiemu dobrodziejstwu?

I. — Św. Bernard, zastanawiając się nad grzechem pierwszego człowieka, wyobraża sobie, iż jest niejako świadkiem sporu między Spra­wiedliwością Bożą, a Miłosierdziem Pana Boga. — Sprawiedliwość mówi: zginęłam, jeżeli Adam nie zostanie ukarany. Miłosierdzie natomiast oświad­cza: jestem stracone, o ile człowiek nie otrzy­ma przebaczenia. Ów spór Pan Bóg rozstrzyga: aby uchronić człowieka od śmierci, na śmierć skazuje niewinnego. Na ziemi jednak niewinnego nie było. Wówczas Ojciec Przedwieczny się odzywa: ponieważ nie ma między ludźmi, kto by mógł zadośćuczynić Sprawiedliwości Mojej, któż więc chce pójść, aby zbawić człowieka? Milczą Anio­łowie, Cherubini, Serafini, wszyscy milczą, nikt nie odpowiada. Jedynie Słowo Przedwieczne się odzywa: Otom ja, poślij Mnie.

Ojcze, mówi Syn Jednorodzony, Twój Maje­stat, będąc nieskończonym, nie może za zniewagę przez człowieka sobie wyrządzoną otrzymać za­dośćuczynienia od Anioła, który jest Dziełem Twoim. A choćbyś choćby zadowolił się dokonanym przez niego zadośćuczynieniem, nie zyskałbyś przez to miłości człowieka, który dotąd pozostaje nieczuły na tyle Dobrodziejstw, obietnic, na gróźb tyle. jeżeli chcemy skłonić go, by Nas ukochał, czyż możemy znaleźć lepszą sposobność, by to osiągnąć? Pozwól, żeby Syn Twój dla Odkupienia człowieka Sam zstąpił na ziemię i przyjął tam cia­ło ludzkie; — dozwól Mi, żebym opłaciwszy Swą Śmiercią, kary mu należne, Sprawiedliwości Two­jej złożył należne zadośćuczynienie i przekonał człowieka o naszej ku niemu Miłości.

Lecz pomyśl, Synu, Ojciec odpowiada, pomyśl, iż przyjmując na Siebie obowiązek zadośćuczynie­nia za ludzi, będziesz musiał cierpieć przez całe Życie, oni zaś zapłacą Ci za to najczarniejszą nie­wdzięcznością. Skoro przeżyjesz lat 30, jako pomocnik ubogiego rzemieślnika, i zaczniesz wresz­cie nauczać i głosić, Kim jesteś, tylko niewielu pójdzie za Tobą i większa część ludzi będzie Tobą pogardzać, będzie Cię nazywać samozwańcem, cza­rownikiem, szaleńcem, samarytaninem i na koniec poniesiesz śmierć w katuszach na drzewie hańby. — Nic to nie szkodzi, odpowiada Syn Boży, wszystkiemu się poddaję, byleby człowiek został zbawiony. Otom ja, poślij mnie. I oto zapadło postanowienie, aby Syn Boży stał się Czło­wiekiem — Odkupicielem ludzi. O niepojęta Miło­ści Boża! Jakżeż dotąd odwzajemniliśmy się za tak wielkie Dobrodziejstwo?

II. — Rozważmy, jak niezmiernie wielka jest niewdzięczność ludzka względem bezgranicznej Dobroci Boskiego Odkupiciela. — On dla pozy­skania Miłości oddał Krew i Życie. Ewangelia przypomina nam dramat Wcielenia i tragedię Męki.

Pamięć na te dwa zdarzenia powinna nas po­budzać do częstego powtarzania tej pokornej mo­dlitwy:

Zachęcamy do:

1. poznania Nauki katolickie. Okres Bożego Narodzenia – Adwent.
2. uczczenia Tajemnicy Wcielenia Syna Bożego: Nabożeństwo na okres Adwentu.
3. uczczenia Najświętszej Maryi Panny, Niepokalanie Poczętej w nabożeństwie miesiąca Grudnia ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo grudniowe ku czci Niepokalanego Poczęcia NMP — dzień 3
4. Rodzina w okresie Bożego Narodzenia. Cz. 1. Przed Narodzeniem Pana Jezusowym. Dzień 3
5. Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Św. Franciszka Ksawerego: Nabożeństwo do Św. Franciszka Ksawerego.
6. Akcja ratunku dla Polski: Siła Katolickiego Patriotyzmu przez wstawiennictwo dusz czyśćcowych.

Poznaj także żywot Św. Franciszka Ksawerego napisanego przez:

1. O. Prokopa Kapucyna.
2. X. Piotra Skargę T.J.
3. X. Juliana A. Łukaszkiewicza.