VI TYDZIEŃ POZOSTAŁY PO OBJAWIENIU PAŃSKIM. PONIEDZIAŁEK. Rozmyślanie. Posłuszeństwo Chrystusa Pana. (O. BERNARDYN GOEBEL)

Posłuszeństwo Chrystusa Pana: Dzisiaj warto zatrzymać się na chwilę i zastanowić się nad doskonałym przykładem posłuszeństwa, który dał nam Chrystus Pan. Jezus, poprzez swoje całkowite oddanie się Woli Ojca, uczy nas, iż prawdziwe zaufanie do Pana Boga prowadzi do pełni euforii i duchowej wolności. Jego postawa, choćby w obliczu cierpienia, jest dla nas wzorem do naśladowania. Starajmy się codziennie wcielać w nasze życie tę bezwarunkową ufność i posłuszeństwo Bożej Woli, aby nasze decyzje były zgodne z Jego Planem.

Rozmyślanie.

POSŁUSZEŃSTWO CHRYSTUSA PANA.

Zaczynamy rozmyślania o ślubie posłuszeństwa. Zwyczajem naszym spójrzmy najpierw na Przykład Pana Jezusa. Według Św. Pawła Apostoła, Pan Jezus przyszedł na świat ze słowami: „Oto idę, o Boże, aby pełnić Wolę Twoją” (Żyd. 10, 7). To była modlitwa poranna Pana Jezusa i treść Jego Życia, które od Nazaretu po Golgotę jest jednym aktem posłuszeństwa wobec Woli Bożej, niezależnie od tego, czy tę wolę wyrażali ludzie Święci czy grzeszni.

1. „Był Im poddany”.

Wola Boża kieruje jasno i bez reszty tym odcinkiem Życia Pana Jezusa, które zowiemy „Życiem ukrytym”.

Od pierwszej chwili Swego Życia Pan Jezus — jak każdy członek Jego narodu — stosuje się do Woli Ojca zawartej w prawie Mojżeszowym. Ewangelia podkreśla to wyraźnie, opowiadając o ofiarowaniu w świątyni (zob. Łuk. 2, 21-24 i 41 ns.). Poddaje się Woli Ojca, Która skazuje Go na wygnanie do Egiptu (zob. Mat. 2, 13), a potem na dziesięciolecia lat ukrycia w Nazarecie (zob. Mat. 2, 23nn), choć z ludzkiego punktu widzenia obie te sprawy mogły rodzić zastrzeżenia.

To jednak co szczególnie uderza Ewangelistę, to posłuszeństwo Pana Jezusa względem Rodziców. O dwudziestu prawie długich latach, od pierwszej pielgrzymki dwunastoletniego Pacholęcia do rozpoczęcia publicznej działalności, mówi tylko to: „Był Im poddany” (Łuk. 2, 52). Niebo całe musiało ze zdumieniem i podziwem spoglądać na to poddanie Pana Jezusa. Kto był poddany? Odwieczny Syn Ojca, równy Mu Istotą; na Jego skinienie czekają Legiony Wojsk Niebieskich. On, Który „podtrzymuje wszystko Słowem Swej Potęgi” (Żyd. 1, 3). Odwieczna, Osobowa Mądrość Ojca; Ona wytyczyła niezmierzone szlaki milionom ciał niebieskich, kieruje losem wszystkich ludzi; a jednak jest posłuszna i pozwala Sobą kierować. Kogo słucha? Maryi i Józefa, ludzi wprawdzie Świętych, ale tylko ludzi. Stwórca pozwala, by stworzenie Nim kierowało. W czym? We wszystkim, co wchodzi w zakres obowiązków i pracy zawodowej. Jak długo? Do trzydziestego roku Życia, a więc do wieku, w którym wszyscy ludzie uważają się za samodzielnych i odpowiedzialnych za swe postępowanie. „Był Im poddany” — nie tylko zewnętrznie, gdy bez sprzeciwu, natychmiast i dokładnie wypełniał zlecenia, ale również wewnętrznie: słuchał z zupełną uległością Woli, szacunkiem, z ochotą i Miłością. Marya i Józef byli przecież Zwiastunami Woli Ojca, Której Pan Jezus całkowicie się poddał: „Oto idę, o Boże, aby pełnić Wolę Twoją”. W ten sposób całe ukryte Życie Pana Jezusa staje się jednym wielkim aktem posłuszeństwa; Słowa Ojca w chwili Chrztu w Jordanie: „Tyś jest Syn Mój Miły, w Tobie Upodobałem Sobie” (Łuk. 2, 23), będą wyrazem Ojcowskiego uznania za to ciche i bohaterskie posłuszeństwo.

2. „Stał się posłuszny aż do śmierci krzyżowej”.

W czasie pielgrzymki do świątyni dwunastoletni Pan Jezus przypomina wyraźnie rodzicom, iż Wola Ojca jest jedyną i najwyższą zasadą Jego Życia (zob. Łuk. 2, 49) i iż Nakazom Jego będzie zawsze wierny, choćby one nie odpowiadały ich ludzkim pragnieniom. Dopiero jednak lata publicznej działalności jasno wykażą, jak Wola Ojca kieruje krokami Pana Jezusa choćby wtedy, kiedy stawia wymagania przeciwne naturze ludzkiej.

Dowodzi tego Pan Jezus już na samym początku Swej pracy apostolskiej. Kusiciel chce Go skłonić, by samowolnie skorzystał ze Swej Mocy i uczynił Cud. „Powiedz, żeby te kamienie stały się chlebem!… Rzuć się na dół!” (Mat. 4, 3 i 6). Pan Jezus powołuje się na Wolę Ojca: Ojciec dał Mu Władzę czynienia Cudów nie dla osobistych celów, ale dla wykazania Boskości Posłannictwa (zob. Mat. 4, 4); a Boskość Posłannictwa Pana Jezusowego ma zajaśnieć nie w świetnych pokazach, ale w pokornym i ofiarnym Życiu (zob. Mat. 4, 7). Gdy na weselu w Kanie Matka zwróci się do Niego, by jakoś zaradził kłopotliwej sytuacji powstałej z braku wina, Pan Jezus znów przypomni Jej, iż tylko Wola Ojca decyduje o rozpoczęciu Mesjańskiej Działalności: „Jeszcze nie przyszła godzina Moja” (Jan 2, 4).

Tej zasadzie pozostaje zawsze wierny. Wybiera Sobie i mimo wszystkich niepowodzeń uprawia cierniste pole, jakie Ojciec Mu wyznaczył (zob. Mat. 15, 24), a nie Samarię czy kraje pogańskie, które przy okazji przyjmują chętniej Królestwo Boże (zob. Mat. 8, 5-13; Jan 4, 35-42). Głosi Prawdy, które Ojciec Mu zlecił i tak, jak Ojciec zlecił. „Bom Ja z Siebie Samego nie mówił, ale Ojciec, Który Mnie posłał, On Mi rozkazał, co mam mówić i głosić. A wiem, iż Rozkazanie Jego jest żywotem wiecznym. A przeto, cokolwiek Ja mówię, jako powiedział Mi Ojciec, tak mówię” (Jan 12, 49-50). Cuda Pana Jezusowe — to „Dzieła, które Ojciec kazał Mu spełnić” (Jan 5, 36). Kiedy żądni sensacji ludzie, jak faryzeusze (zob. Mat. 12, 39), Herod (zob. Łuk. 23, 8), czy szydercy pod krzyżem (zob. Mat. 27, 40), będą się domagać Cudów, Pan Jezus ich nie uczyni, bo Ojciec Sobie tego nie życzył. Wybiera tych Apostołów, których Mu Ojciec daje (zob. Jan 17, 6, 9 i 11) i przyrzeka im w Swym Królestwie te miejsca, które Ojciec im wyznaczył: „Zasiąść po Prawicy Mojej albo po Lewicy nie jest Moją rzeczą dać wam, ale tylko tym, którym jest to zgotowane od Ojca Mego” (Mat. 20, 23). Męka wreszcie i Śmierć to główne polecenie Ojca (zob. Jan 10, 18; 14, 31). Z ogromną tęsknotą dąży do wypełnienia tego zadania, choć dla ludzkiej natury jest to zadanie niezwykle ciężkie (zob. Łuk. 12, 50). Toteż w decydującej chwili, ciężka walka duchowa wyciska krwawy pot z czoła Pana Jezusa. Kończy się jednak najdoskonalszym poddaniem się Woli Ojca: „Ojcze, nie jako Ja chcę, ale jako Ty” (Mk 14, 36). Zdecydowanie wkracza Pan Jezus w straszną noc Cierpienia, wypija do dna kielich podany przez Ojca, by móc powiedzieć na samym końcu: „Wykonało się!” (Jan 19, 30). „Stał się posłuszny aż do śmierci krzyżowej” (Flp 2, 8). Dokonał zobowiązania złożonego o świcie Życia: „Oto idę, o Boże, by pełnić Wolę Twoją” (Żyd. 10, 7).