Źródło: O. Bernardyn Goebel OFMCap. – PRZED BOGIEM. Rozmyślania na wszystkie dni roku kościelnego. T. II., 1965r.
Rozmyślanie.
WIARA JAKO CZYN CZŁOWIEKA.
Jak do niewidomego człowieka z Jerycho, tak i do nas w chwili Chrztu Świętego powiedział Pan Jezus: „Przejrzyj!” (Łuk. 18, 42). Obdarzył nas nadprzyrodzoną możnością widzenia mocą wiary. Ale widzieć to coś więcej niż mieć tylko zdrowe oczy a wierzyć coś więcej niż posiadać moc, Łaską wiary. Według orzeczenia Kościoła Świętego wierzyć to znaczy pod wpływem i przy wsparciu Łaski Bożej przyjąć za Prawdę, co Pan Bóg objawił, nie dlatego, iż widzi się wewnętrzną oczywistość przy pomocy naturalnego światła rozumu, ale dla powagi objawiającego Pana Boga, Który nie może w błąd wprowadzić lub sam się omylić” (DB 1789, 2145). Wiara jest więc i dziełem Łaski Bożej, i równocześnie czynem osobistym człowieka.
1. Akt rozumu.
Słowo „wierzyć” może mieć rozmaite znaczenie. Pan Jezus często nazywał wiarą ufność w Jego Dobroć i Potęgę. Do niewiasty chorej na krwotok powiedział: „Wiara twoja uzdrowiła cię” (Mat. 9, 22). Do zwierzchnika synagogi Jaira: „Nie bój się, wierz tylko!” (Mk 5, 36).
W życiu potocznym przez słowo „wierzę” wyrażamy często swoją opinię lub przypuszczenie. Czasem nazywa się wiarą przeżycia, uczucia natury religijnej przy czytaniu książki lub oglądaniu piękna przyrody. W naszych czasach wiarą nazywano choćby ślepe, fanatyczne oddanie się jakiejś osobie lub sprawie.
Wiara w pojęciu katolickim znaczy coś innego. Zgodnie ze swą naturą, wiara jest przede wszystkim aktem rozumu. Nie jest to jednak tylko mniemanie czy przypuszczenie, ale wyraźne przekonanie rozumu zdecydowane tak. Powiedzenie „tak” na to wszystko, co Pan Bóg objawił, na Naukę Chrystusa Pana. To przekonanie nie opiera się na osobistym sprawdzeniu prawdy Ewangelii, ale na Najwyższym Autorytecie Pana Boga, na Jego Nieskończonej Wiedzy i bezwarunkowej prawdomówności, które poręczają Prawdę Słów Jego.
Tę Wiarę ma na myśli Pan Jezus, mówiąc: „Kto nie wierzy Synowi, nie będzie oglądał żywota, ale Gniew Boży ciąży nad nim” (Jan 3, 36). A do Apostołów mówi: „Idąc na cały świat, głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu. Kto uwierzy i ochrzci się, zbawion będzie, a kto nie uwierzy, będzie potępiony” (Mk 16, 15-16). O tej Wierze, która jest ,,przeświadczeniem o prawdzie tego, czego się nie widzi”, a co poręcza Wszystkowiedzący i Prawdomówny Pan Bóg, śpiewa Apostoł wzniosłą pieśń pochwalną w jedenastym rozdziale listu do Hebrajczyków.
– Zastosowanie. Jeśli Wiara nie jest tylko czystym Darem Bożym, ale także świadomym i dobrowolnym czynem człowieka, wobec tego musimy czuwać. Postawa naszego umysłu, a jeszcze bardziej postawa moralna decyduje o żywotności naszej wiary, o jej trwałości i rozwoju. Nieopanowane namiętności mogą zaślepić i zawieść na manowce człowieka badającego podstawy Wiary: iż Pan Bóg się objawił, iż domaga się Wiary i na wiarę zasługuje. Nieokiełznane namiętności mogą również osłabić gotowość woli do przyjęcia Wiary. Przypominają to poważne słowa Chrystusa Pana: „Światłość przyszła na świat, ale ludzie umiłowali bardziej ciemności niż światłość, bo były złe ich uczynki. Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie zbliża się do światła: aby nie zganiono uczynków jego” (Jan 3, 19-20).
— Postanowienie. Przechowywać Boski Dar Wiary w sercu pokornym.
2. Akt woli.
Kiedy znamy dobrze jakąś rzecz, zgoda rozumu jest wewnętrzną koniecznością: nie możemy się od niej uchylić. Tak jest np. z jasnymi prawdami rozumowymi lub z oczywistymi faktami doświadczenia. Inaczej jest, kiedy mamy coś przyjąć ze względu na czyjąś powagę, czyli uwierzyć. Potrzeba wówczas decyzji woli skłaniającej rozum do przyjęcia wtedy nawet, kiedy autorytet świadka jest pewny. Możemy tę decyzję powziąć albo jej odmówić. Również wiara ludzka jest zgodą rozumu, opartą na wolnej decyzji woli, dlatego jest czynem moralnym, aktem szacunku i zaufania.
Tak samo jest z wiarą nadprzyrodzoną. Jest ona zawsze dobrowolną zgodą na objawienie Boże, choćby wtedy, kiedy jesteśmy przekonani, iż to Pan Bóg mówił i iż Bóg posiada Najwyższy Autorytet. Św. Augustyn pisze: „Wierzyć może tylko ten, kto chce wierzyć” (In Ioannem, 26, 2). Musimy też pamiętać, iż Objawienie Boże nie przychodzi do nas jako prosta propozycja, ale jako rozkaz. Pan Bóg nie zostawia do naszego wyboru przyjęcia czy odrzucenia Jego słów. Najwyższy Autorytet, Stwórca nasz i Pan, nakłada je jako obowiązek. „A to jest przykazanie Jego, abyśmy wierzyli w Imię Syna Jego Jezusa Chrystusa” — pisze Św. Jan (1 Jan 3, 23). Dlatego Pismo Święte nazywa niewiarę nieposłuszeństwem, a wiarę posłuszeństwem (Rzym. 16, 19, 1 P 1, 2). Wiara więc jest dobrowolną zgodą na Boże Objawienie, z miłości i posłuszeństwa. Św. Jan Złotousty pisze: „Wiara jest oznaką szczerej miłości” (In Rom. 8, 1). Dlatego jest czynem moralnym o wysokiej wartości; Kościół Święty uczy, iż jest to „zupełne i wierne poddanie się (plenum obsequium) rozumu i woli objawiającemu Panu Bogu” (DB 1789). O takiej Wierze mówi Pan Jezus: „Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli” (Jan 20, 29).
Nie znaczy to oczywiście, iż tylko rozum i wola biorą udział w Wierze, a serce nie ma wcale udziału. Człowiek jest organizmem żywym, działającym zawsze jako całość. Objawienie Boże chce objąć całego człowieka i całemu człowiekowi przynosi najwyższe wartości. Dlatego Wiara musi być ufnym i miłosnym oddaniem się Panu Bogu całej osobowości ludzkiej. Tak jak to wyraziła Matka Boża w odpowiedzi na poselstwo Anioła: „Oto Ja Służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego!” (Łk 1, 38).
– Zastosowanie. Najpoważniejszym niebezpieczeństwem dla Wiary jest pycha i zmysłowość. Człowiek pyszny buntuje się i nie chce ugiąć rozumu i woli przed Bogiem. Myśli, iż go to poniża w oczach ludzi. O takich pyszałkowatych uczonych w prawie powiedział Pan Jezus: „Jakże możecie wierzyć wy, którzy chwałę jedni od drugich przyjmujecie, a chwały, która od samego Boga jest, nie szukacie?” (Jan 5, 44). Zmysłowość lęka się światła Wiary, by nie ukazać swej brzydoty. Słońce nie odbija się w błocie. „W duszę złośliwą nie wnijdzie mądrość, ani nie będzie mieszkać w ciele grzechom poddanym” (Ks. Mdr. 1, 4). Wiele dowodów na to mamy w historii. Słuszne jest upomnienie Św. Pawła Apostoła, by „Tajemnicę Wiary w czystym przechowywać sumieniu” (1 Tym. 3, 9).
— Postanowienie. Przechowywać Boski Dar Wiary w sercu czystym.
Modlitwa.
Spraw, Panie, by i do mnie odnosiły się Twoje Słowa: „Uwielbiam Ciebie, Ojcze, żeś te rzeczy objawił maluczkim” (Mat. 11, 25). ,,Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądają” (Mat. 5, 8). Amen.
Zachęcamy do:
- uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa w miesiącu Lipcu ku Jej czci poświęconym: Nabożeństwo lipcowe do Najdroższej Krwi Pana Jezusa – dzień 2
- uczczenia Najdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa poprzez nabożeństwo: Nabożeństwo ku czci Przenajdroższej Krwi Pana naszego Jezusa Chrystusa
- Nauka katolicka na święto Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny
- uczczenia Najświętszej Maryi Panny w Jej Tajemnicy Nawiedzenia: Nabożeństwo ku czci Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny.
© salveregina.pl 2024
.jpg)
