Usprawiedliwić (δικαιόω dikaioō)

Z całą mocą wyznajemy, iż wielka jest tajemnica pobożności: Ten, który objawił się w ciele, został usprawiedliwiony w Duchu. On ukazał się aniołom, został ogłoszony narodom, znalazł wiarę w świecie, został wywyższony w chwale. 1 Tm 3, 16

καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστὶν τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον·  Ὃς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήμφθη ἐν δόξῃ.

Jezus jest usprawiedliwiony nie na zasadzie takiej jak grzesznik. Usprawiedliwienie jest tu raczej rozumiane jako udowodnienie Boskości Chrystusa, który ponosząc haniebną śmierć zmartwychwstał, odnosząc nad nią zwycięstwo.