Św. Julian i św. Bazylissa, Męczennicy.
Julian (młodzieńczy), jedyny potomek swego rodu, musiał, zniewolony przez rodziców swych, zawrzeć związki małżeńskie z Bazylissą, dziewicą równie bogatą i dostojnego rodu. Oboje, bardzo pobożni, postanowili sobie w dzień zaślubin, iż dochowają dozgonnej wstrzemięźliwości i czystości. Po śmierci rodziców oddali całe swe mienie na cele dobroczynne, a sami żyli w ubóstwie, ćwicząc się w cnotach i doskonałości. Namiestnik cesarski, Marcyan, w Antyochii, kazał był wtedy powznosić we wielu miejscowościach posągi bożków pogańskich, którym wszyscy musieli cześć oddawać. Julian i Bazylissa wyznawali jednak śmiało wiarę chrześcijańską, a choćby sprawili modlitwami swemi, iż niejeden posąg taki rozpadł się w drobne kawałki. Dla stałej swej wiary prześladowani byli surowo i mieli oboje zginąć śmiercią męczeńską. Podług niektórych źródeł miała św. Bazylissa umrzeć śmiercią zwyczajną. Św. Julian męczony był wielokrotnie, ale z mąk tych wyszedł cało, zawsze cudownie mocą Bożą uzdrowiony. Zdziałał wiele cudów, wskrzeszał choćby umarłych, czem pozyskał wielu nowych wyznawców dla Chrystusa. Wreszcie ścięto go z rozkazu cesarza Dyoklecyana w r. 303.
N a u k a: Gdy sędzia pogański kazał Julianowi złożyć ofiarę bożkom, grożąc mu w przeciwnym razie strasznemi mękami, odrzekł mu Święty: „Uznaję cesarza za zwierzchnika, danego nam od Boga; nie mogę jednak posłusznym być jego rozkazom, jeżeli takowe sprzeciwiają sie przykazaniom Boga.“ Pamiętaj o tern, czytelniku, iż i posłuszeństwo względem przełożonych ma swoje granice. Módl się do Boga, aby przełożeni twoi kierowali się przykazaniami Boga i Kościoła świętego, by nie nakazywali ci czynić nic, coby sprzeciwiało się woli Boga i sumieniu twemu!
M o d l i t w a: Wiekuisty, w Trójcy jedyny Boże, któryś sługom twym wiernym, Julianowi i Bazylissie, dał umysł czysty i męstwo w wyznawaniu wiary świętej, nie odmawiaj i nam pomocy łaski Twej, byśmy odpowiednio do stanu naszego stale w czystości trwali i od wiernego służenia Ci nigdy odwieść się nie dali. Amen.
SKARBIEC ŚWIĘTYCH PAŃSKICH. str. 18-19
