🔉Św. Jadwiga.

16 Października.

Św. Jadwiga.

— Grób w klasztorze trzebnickim (Śląsk).

Źródło: Żywoty Świętych z dodatkiem rozmyślań, modłów i rycin napisał Ks. Julian Antoni Łukaszkiewicz, Honorowy Kap. Bazyliki Lor., 1931r.

Św. Jadwiga, córka Bertolda hrabiego Meranu, wydaną została wcześnie za mąż, za Henryka brodatego, księcia śląskiego i polskiego, który panował od r. 1228 do 1238. – Była to wzorowa żona, matka i gospodyni. Nie tylko starała się o zbawienie swojej duszy, ale pracowała nad tym, aby uświątobliwić męża, dziatki i służbę. W domu swoim nie cierpiała grzechu i obrazy Boskiej; szczególniej zaś brzydziła się obmową i plotkami. Mówiąc, iż obmówca dwie dusze zabija, swoją i słuchającego. Wobec służby trzymała się tej zasady, iż pani domu nie tylko powinna dać jej wikt i zapłatę umówiona, ale nadto opiekować się nią i dać jej wychowanie religijne. Sama więc uczyła służby katechizmu, i przygotowywała do dobrej Spowiedzi Świętej, pomna słów Św. Pawła Apostoła, iż kto o domownikach pieczy nie ma, ten zaprzał się wiary i gorszym jest od niewiernych. Serce miała tkliwe, więc nędze bliźniego umiała odczuć jak swoją własną. Nieszczęśliwi mieli w niej troskliwą opiekunkę i pocieszycielkę. Czy kto popadł z własnej winy w nieszczęście. przez przypadek, lub przez złośliwość drugich – nie pytała o przyczynę, ale spieszyła mu z pomocą. Dla ubogich zawsze miała otwartą rękę. Codziennie zastawiała obiad dla 13 żebraków i sama im usługiwała, widząc w nich Chrystusa Pana i 12 Apostołów. Potem dopiero zasiadała do swego obiadu. W latach nieurodzaju, ściągali się do niej ubodzy z dalekich okolic, i każdy odszedł zaopatrzony. Miała trzech synów i trzy córki, więc, sama zajmowała się ich wychowaniem, wszczepiając w młode serca te cnoty, jakimi sama jaśniała. – Po śmierci męża w r. 1238 przeniosła się do klasztoru cystersek w Trzebnicy, na Śląsku, który sama fundowała, i tu przyodziawszy habit zakonny, na modlitwie i uczynkach miłosierdzia dokonała reszty żywota. Umarła 15 października 1243 r. z figurą Najświętszej Maryi Panny w ręku, którą zawsze przy sobie nosiła, gdyż szczególniejsze zawsze miała nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny. Gdy po śmierci chciano ją wyjąć z rąk skostniałych, żadną miarą uczynić tego nie można było. Pochowano ją z tą figurą, dlatego też z nią malują Św. Jadwigę na obrazach. Policzył ją w poczet Świętych Klemens IV, 1267 r.

Pożytki duchowne.

Życzliwość dla bliźnich nie powinna polegać na gołych słowach, ale okazywać się w czynach. Unikać więc należy z jednej strony obmowy i plotek, które szkodę przynoszą sławie bliźniego, z drugiej trzeba materialnie wspierać biednych i nieszczęśliwych. Obmówca splugawi duszę swoją i u wszystkich będzie w nienawiści. Kto z nim przebywa, także obmierzłym będzie. – Milczący i baczny będzie uczczony (Ech. 21)

Św. Jadwiga powinna być wzorem matkom i gospodyniom. Uczcie się od nich wychowywać dzieci pobożnie, i opiekować się służbą po chrześcijańsku.

Modlitwa.

O Boże, Dawco Łaski i Chwały, otwórz nam Skarby Swego Miłosierdzia i spraw, abyśmy za przyczyną Św. Jadwigi otrzymali poznanie złości grzechów, obmowy i oszczerstwa, abyśmy prawdziwie za nie żałowali, wiernie spełniali swe obowiązki względem rodziny i służby, i bezpiecznie doszli do żywota niebieskiego. Przez Jezusa Chrystusa Pana naszego. Amen.

© salveregina.pl 2024