Św. Amalia, Księżna, benedyktynka (10 lipca)

Amalia (Amalberga = niepokalana), pochodziła z bogatej rodziny francuskiej, spokrewnionej z Pipinem Starszym z Landen we Francyi. Od młodości jaśniała cnotami rozlicznemi. Umartwiała się postami, długie godziny trawiła na modlitwie. Postanawiała sobie żyć w czystości panieńskiej, ale rodzice zmusili ją do oddania ręki Witgarowi, księciu Lotaryngii. Powiedziawszy sobie, iż na każdem stanowisku można Bogu służyć, ustąpiła woli rodziców i wiernie spełniała swe nowe obowiązki. Małżeństwo to było też widocznie wolą Boga, bo owocem jego było pięciu Świętych: św. Ablebert (Emebert), późniejszy Biskup Canibray, i cztery córki, Rejnalda, Gudila, Farajlda i Ermelinda. świętemi były dzieci Amalii, bo też matka

wychowała je święcie, zaprawiając je od najwcześniejszych lat do cnoty i pobożności. Wychowawszy dziatki, ułożyła się z mężem, by przez resztę życia usunąć się w zacisze klasztorne. Wstąpiła też do klasztoru Benedyktynek w Maubeuge, gdzie zasłynęła ostrością życia, wypraszając ludziom u Boga wiele łask. Zmarła dnia 10. lipca 690 r. Ciało jej złożono najpierw w Lobbe w Niederlandach, a później przeniesiono do Bingham. Mieszkańcy obu tych miejscowości mają św. Amalię we czci wielkiej i uciekają się do niej we wszelkich potrzebach duszy i ciała.

Nauka: Małżeństwo, zawarte z pospiechem, bez rozwagi i modlitwy, jest zwykle źródłem wielu cierpień i przykrości. Z pomocą jednak Boga i przy dobrej woli małżonków może i takie małżeństwo być przykładnem i świętem. Natomiast kłótnie, niesnaski, wyrzuty i gniewy nie zaradzą złemu, a tylko narażają na zgubę dusze małżonków. Pamiętajcie, iż cierpliwością i modlitwą wszystko da się osiągnąć.

Modlitwa: Boże, któryś sługę Twą, św. Amalię, obdarzył łaską poddawania się Twej woli, darz wszystkich, którzy nieszczęśliwi są w swym stanie, łaską Twą i oświeceniem, by wiernie pełnili przyjęte obowiązki, a cierpliwością w znoszeniu przeciwności wysłużyli sobie szczęśliwość wieczną. Amen.