Gdy byłem w Jerozolimie, arcykapłani i starsi żydowscy wnieśli przeciw niemu skargę, żądając dla niego wyroku skazującego (Dz 25,15)
περὶ οὗ γενομένου μου εἰς Ἱεροσόλυμα ἐνεφάνισαν οἱ ἀρχιερεῖς καὶ οἱ πρεσβύτεροι τῶν Ἰουδαίων αἰτούμενοι κατʼ αὐτοῦ καταδίκην.
de quo cum essem Ierosolymis, adierunt me principes sacerdotum, et seniores Iudaeorum, postulantes adversus illum damnationem.
Skarga to termin o zabarwieniu negatywnym. To nie jest pozytywny komunikat przekazany w jakiejś sprawie lub dotyczącej jakiegoś człowieka. Pokrzywdzony jest zarówno skarżący jak i oskarżony. Skarżyć można się na coś, lub na kogoś, można uskarżać się na swój los, swoje cierpienie. Skargę można złożyć do adekwatnych organów administracji, do sądów i organizacji. W przypadku Pawła Apostoła skarga została przedłożona Władzy Rzymskiej.
Paweł gdziekolwiek się udał mierzył się z oskarżeniami najczęściej fałszywymi, i jego przeciwnicy często składali na niego skargi władzom lokalnym, co niestety przysparzało św. Pawłowi dodatkowych cierpień.
Bycie oskarżonym, a zwłaszcza niesłusznie jest bardzo trudnym doświadczeniem, chyba dla wszystkich człowieka. Wiele razy w życiu doświadczamy pomówień, obmówień, oskarżeń pod naszym adresem. Zmagamy się z tym w wielu przestrzeniach życia: społecznej, politycznej, w pracy, w domu, w rodzinie, we wspólnocie, w parafii. Ważne byśmy jako chrześcijanie, patrząc na Jezusa czy na św. Pawła, nie odpłacali nienawiścią, nie przeklinali, oraz byśmy robili wszystko by nie stanąć po drugiej stronie i byśmy świadomie nie krzywdzili innych. Ale, jak napisał Rzymianom Apostoł Narodów, byśmy „zło dobrem zwyciężali” (Rz 12,21) nie pozwólmy złu na stałe zagościć w naszym sercu.
