O gdybyś zważał na me przykazania stałby się Twój pokój jak rzeka. (Iz 48,18)
ל֥וּא הִקְשַׁ֖בְתָּ לְמִצְוֹתָ֑י וַיְהִ֤י כַנָּהָר֙ שְׁלוֹמֶ֔ךָ וְצִדְקָתְךָ֖ כְּגַלֵּ֥י הַיָּֽם׃
Utinam adtendisses mandata mea facta fuisset sicut flumen pax
καὶ εἰ ἤκουσας τῶν ἐντολῶν μου, ἐγένετο ἂν ὡσεὶ ποταμὸς ἡ εἰρήνη σου καὶ ἡ δικαιοσύνη σου ὡς κῦμα θαλάσσης·
Rzeka daje życie. Jej słodka woda zapewnia życie ludziom, zwierzętom i roślinom. Drzewa zasadzone nad płynącą rzeką czerpią siłę by owocować. Niejako wybiera naturalną drogę, która wiedzie w konkretnym kierunku i kończy swój bieg w morzu czy oceanie, wtedy spełnia swoje zadanie.
Człowiek pełniący wolę Bożą, taki, który żyje miłością, dla którego przykazania Boże są ważne, ma w sercu pokój. Pokój ten jest ściśle złączony z miłością, szczęściem i radością. Jego życie jest pełne harmonii, choć nierzadko nie pozbawione trudów i zmagania. Taki człowiek może dzielić się swoim pokojem z innymi, jest jak rzeka która daje życie innym i pozwala im owocować.
Obyśmy my mieli w sobie pokój Boży, wypływający z naszego serca, który da życie tym wszystkim, którzy żyją obok nas.
