W antyfonie na Komunię Wielkiego Poniedziałku jest fragment z psalmu 102:3, w Septuagincie i Wulgacie jest to psalm 101: Panie, nie ukrywaj przede mną swojego oblicza * w dniu mego utrapienia. * Nakłoń ku mnie Twe ucho * w dniu, w którym Cię wzywam, * gwałtownie mnie wysłuchaj.
W tradycji Kościoła jest to jeden z siedmiu psalmów pokutnych, niewiązany jakoś szczególnie z Męką Pańską, chociaż mówi o samotności, opuszczeniu i synach śmierci. Dzisiaj, myślę, przypomina on nam w mszy, iż Jezus wziął na siebie i dźwigał (jak nam o tym powie prorok Izajasz w Wielki Piątek) wszystkie nasze grzechy, iż stał się zamiast nas pokutnikiem pokutującym, aby odpokutować wobec Ojca za zbrodnie ludzkości. I zrobił to w samotności i opuszczeniu.
Lubię ten psalm, często się nim modlę, chociaż już od dawna skóra nie przywarła mi do kości.
