PIĄTEK II TYGODNIA ADWENTU. Rozmyślanie. Szukanie Pana Boga a obowiązki codzienne. (O. GABRIEL OD ŚW. MARII MAGDALENY)

W piątek drugiego tygodnia Adwentu warto zatrzymać się nad myślą, jak wplatać szukanie Pana Boga w codzienne obowiązki. Święty Jan od Krzyża podkreślał potrzebę duchowego oderwania od rzeczy ziemskich, aby nasze serca mogły być skierowane ku Panu Bogu. choćby w zwykłych, codziennych czynnościach możemy szukać Pana Boga i kierować ku Niemu swoje myśli i uczucia. „Wszystko, cokolwiek czynicie w słowie albo uczynku, wszystko czyńcie w Imię Pana Jezusa, dziękując Przezeń Bogu i Ojcu” (Kol. 3, 17). Niech Adwent będzie czasem, w którym odkrywamy Obecność Pana Boga w każdej chwili naszego życia i uczymy się żyć w stałym zjednoczeniu z Nim.

Rozmyślanie.

SZUKANIE PANA BOGA A OBOWIĄZKI CODZIENNE.

Rozważanie.

1. „Wszystko, cokolwiek czynicie w słowie albo uczynku, wszystko czyńcie w Imię Pana Jezusa, dziękując Przezeń Bogu i Ojcu” (Kol. 3, 17). Nie tylko na modlitwie, ale zawsze, w każdej czynności i trosce życia należy szukać Pana Boga; w tym też znaczeniu Pan Jezus powiedział: „Zawsze trzeba się modlić” (Łuk. 18, 1).

Obowiązki naszego stanu wymagają różnych zajęć i styczności ze stworzeniami. Są one wyrazem Woli Bożej i dlatego nikt nie może sądzić, iż trzeba się od nich uwolnić, by szukać Pana Boga. jeżeli w nich kierujemy się tylko Wolą Bożą, wtedy nie mogą one być przeszkodą do zjednoczenia duszy z Panem Bogiem. Trzeba jednak pozostawać w zasięgu Woli Bożej, albo mówiąc inaczej, trzeba w stosunkach ze stworzeniami i w różnorodnej działalności jedno mieć na względzie: spełnienie swego obowiązku. Gdy zaś uczucia zatrzymują się na tych stworzeniach w poszukiwaniu własnego zadowolenia jak np. zaspokajania ciekawości czy naturalnej potrzeby miłości, pragnienia Znaczenia i czci u drugich, wtedy opuszczamy bezpieczną drogę Woli Bożej, serce przywiązuje się do stworzeń i stawia sobie przez to rzeczywistą i poważną przeszkodę w stałym szukaniu Pana Boga.

Św. Jan od Krzyża żąda właśnie tego „wyjścia ze wszystkich rzeczy odnośnie do przywiązań i woli”. Tu zaś żąda czegoś więcej niż prostego oderwania się zewnętrznego, bo oderwania serca.

2. „Czy jesz, czy pijesz, czy rozmawiasz. czy obcujesz ze świeckimi, czy cokolwiek innego czynisz, staraj się tak postępować, by pragnąć Pana Boga i kierować cło Niego uczucia swego serca. Jest to bowiem rzeczą nieodzowną do nabycia wewnętrznej samotności, która wymaga, aby każda myśl duszy była skierowana do Pana Boga” (J. K.: Cztery przestrogi dla zakonnika, 9).

Chcąc szukać Pana Boga i żyć w zjednoczeniu z Nim, choćby pośród zajęć i styczności ze światem, potrzeba „samotności duchowej”, czyli „izdebki wewnętrznej”, o której mówi Św. Katarzyna ze Sieny. Kamieniem węgielnym, bez którego choćby samotność i cela nic nie znaczą, pozostanie na zawsze oderwanie. Serce nie całkowicie oderwane, zawsze i wszędzie ulegać będzie temu, co je odciąga od szukania Pana Boga, co je wiąże, lub czyni mniej lub więcej niewolnikiem stworzeń albo napełnia uczuciami i pragnieniami ziemskimi. Ale gdy dusza dokona tego oderwania, zdobędzie wielką, największą swobodę w szukaniu i zwracaniu się tylko do Pana Boga we wszystkich rzeczach. Będzie wówczas mogła w każdym zajęciu i czynności postępować pragnąc Pana Boga i kierując do Niego uczucia swego serca.

Na ziemi szukanie Pana Boga i zjednoczenie z Nim dokonuje się raczej przez wolę niż przez rozum. choćby gdy obowiązki, nauka, praca, nauczanie, apostolstwo, wymagają uwagi i oddania się, dusza może dążyć do Pana Boga uczuciami serca, czyli „pragnąc miłości”. która nieustannie pobudza ją do szukania Pana Boga, Jego Woli, Jego Chwały. o ile kieruje nami miłość ku Chrystusowi Panu, nic nas nie może odłączyć od Niego.