Od czasu kiedy Pan wyprowadził przodków naszych z ziemi egipskiej, aż do dnia dzisiejszego byliśmy niewierni wobec Pana, Boga naszego (Ba 1,19)
ἀπὸ τῆς ἡμέρας, ἧς ἐξήγαγεν κύριος τοὺς πατέρας ἡμῶν ἐκ γῆς Αἰγύπτου, καὶ ἕως τῆς ἡμέρας ταύτης ἤμεθα ἀπειθοῦντες πρὸς κύριον θεὸν ἡμῶν καὶ ἐσχεδιάζομεν πρὸς τὸ μὴ ἀκούειν τῆς φωνῆς αὐτοῦ.
a die qua eduxit patres nostros de terra Aegypti usque in hunc diem eramus incredibiles ad Dominum Deum nostrum
Bóg spośród wszystkich ludów ziemi wybrał sobie na dziedzictwo jeden, mały Naród, którego stał się Bogiem. Opiekował się nim i prowadził. Wśród znaków i cudów, na oczach innych ludów i narodów Pan ukazał swą potęgę, moc i chwałę, wybawiał Izraelitów z niewoli i od ciemiężców. Jednak Lud Izraela, mimo troskliwej opieki Boga, wystawiał Go na próbę. Niewierny, nieposłuszny, wielokrotnie upadał, odchodził od Boga i łamał zawarte przymierze. Konsekwencją niewierności Izraela były nieszczęścia, które spadały zarówno na Królestwo Izraela jak i Judy. Lud, na który w końcu przyszła niewola, nieszczęście i przekleństwo, doświadczył czym kończy się niewierność wobec Boga.
Człowiek, który odchodzi od swoich wartości, od wiary, wierności, jest jak drzewo pozbawione korzeni, jak dom bez fundamentu, miotany przeciwnościami, goniący za szczęściem, które nie daje pokoju serca.
Droga do Boga, droga wierności, nie jest prosta, wręcz przeciwnie, ciągle trzeba na niej dokonywać adekwatnych, trudnych wyborów. To droga, na której szczęście i euforia przeplatają się z cierpieniem i bólem. Trzeba jednak pamiętać, iż to droga, która prowadzi do celu jakim jest życie wieczne, pełne szczęścia bez końca.
