🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 26

Głębiej i rozumniej niż inni wnika Jej Serce we wszystkie czyny i Nauki Syna Boskiego. Jest Ono o cale niebo czystsze i świętsze od innych, a z Woli Bożej przeznaczone do odegrania jedynej i nadzwyczajnej roli w ludzkości i w Mistycznym Ciele Jezusa; jest więc jakby tą ziemią, z której Boże ziarno bez żadnych przeszkód całą Swą Mocą wzrastało i wydawało owoc tysiąckrotny miłości i wiary.

Serce Jej Matczyne z największym uwielbieniem śledziło zawsze każdy krok, każdy czyn i każde Słowo Mesjasza, Swego Dziecięcia i Zbawiciela.

Raz po raz zapadają w Nie głęboko coraz to nowe i nadzwyczajne o nim wiadomości. Leczy ślepych. Uzdrawia paralityków i głuchych. Przywraca mowę niemym. Wypędza szatanów. Wskrzesza choćby umarłych. Uśmierza wichry i burze. Kilkoma chlebami i rybami karmi tysiące zgłodniałych.

Jeżeli więc potrafi on dokonywać takich dzieł, to Nauka Jego musi być koniecznie prawdziwą, chociażby głosiła rzeczy dla ludzkiego rozumu wprost niepojęte, choćby takie, iż Siebie Samego da Swoim uczniom za Pokarm i Krew Swą za napój postawi.

„Jam jest Chleb żywy, – powiedział raz do żydów – Który z Nieba zstąpił. Jeśliby kto pożywał tego Chleba, żyć będzie na wieki. A Chleb, Który Ja dam, jest Moje Ciało na żywot świata.

Swarzyli się tedy żydzi między sobą mówiąc:

Jakoż nam Ten może dać Ciało Swe ku jedzeniu? Rzekł tedy Jezus:

Zaprawdę, zaprawdę wam powiadam, jeślibyście nie jedli Ciała Syna Człowieczego i nie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto pożywa Ciało Moje i pije Moją Krew, we Mnie mieszka, a Ja w nim. Wielu z uczniów słysząc te słowa zgorszyło się mówiąc:

Twarda jest ta mowa, i któż jej słuchać może. Odeszli i już z nim nie chodzili.

Rzekł tedy Jezus do dwunastu:

– Czyż i wy odejść chcecie?

– Panie, do kogóż pójdziemy? – woła na to Piotr.

Słowa żywota wiecznego ty masz. A my wierzymy i poznaliśmy, żeś ty jest Chrystus Syn Boży” (Jan 6).

Jeżeli zaś Piotr i Apostołowie uwierzyli i zostali przy nim, to tym silniej przecie lgnęło do osoby Zbawiciela Niepokalane Serce Maryi.

Przyjęło zatem wszystko, co Jezus zapowiadał zupełnie dosłownie.

To samo Jego Ciało, które będzie za ludzkie grzechy starte, stanie się pokarmem dla wiernych. Pożywanie Go da każdemu życie wieczne. Kto zaś nie będzie się nim odżywiał, ten nadprzyrodzone życie Łaski straci i potępiony zostanie.

Rzecz się ma jak przy zwykłym pokarmie w stosunku do życia fizycznego. Ciało bowiem Jego – jak mówi – prawdziwie jest Pokarmem, a Krew Jego prawdziwie jest napojem.

Nie tłumaczy się dalej i nie wyjaśnia. Chce być dosłownie przez wszystkich zrozumianym. Gotowy jest choćby na odstępstwo od Siebie wszystkich, niżby miał w tej Nauce cokolwiek odmienić.

Obietnicę Swą spełnił Pan Jezus rok potem w przeddzień Swej Śmierci przy Wieczerzy Ostatniej.

Nie wiemy, czy Matka Najświętsza była tam obecną. Wiedziała jednak z pewnością, jak się tam wszystko odbyło. Przez tyle przecież lat przebywała pod opieką naocznego świadka tej wzniosłej chwili, tyle razy brał udział w odprawianiu tej pierwszej Najświętszej Ofiary. „A gdy oni wieczerzali wziął Jezus chleb, błogosławił i łamał i dawał uczniom i rzekł:

Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje.

A wziąwszy kielich dzięki czynił i dał im mówiąc: Pijcie z niego wszyscy. Albowiem ta jest Krew Moja Nowego Testamentu, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów” (Mat. 26, 26-27).

Łukasz zaś jeszcze dodał:

„To czyńcie na moją pamiątkę” (Tamże 22, 19).

Święci rozważając to wielkie zdarzenie nie mają wprost słów dla podkreślenia rzeczywistej Obecności Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina.

„Wierzymy, iż chleb poświęcony słowem Pana przemienia się w Ciało Boga-Słowa… Ten chleb poświęcony przez Słowo Boga i modlitwę zaraz w Ciało przez słowo bywa zmieniony, tak jak jest powiedziane przez Słowo: To jest Ciało Moje“ – powiada Św. Grzegorz z Nyssy ¹⁾.

Św. Cyryl z Jerozolimy mówi:

„Skoro tedy on sam o chlebie wyrzekł: to jest ciało moje, któż się jeszcze o tym odważy wątpić? A skoro sam zapewnił i rzekł: To jest Krew Moja, któż śmiałby kiedy to podawać w niepewność, iż to nie jest Jego Krew? Wodę niegdyś we wino w Kanie Galilejskiej zmienił… a nie miałby zasługiwać na wiarę, gdy wino obrócił w Krew?

Dlatego nie miej tego za zwykły chleb i wino, bo jest Ciałem i Krwią Chrystusa według zapewnienia Pana. Bo choćby ci to zmysły podsuwały, niech cię wiara uczyni silnym i pewnym.

Nie sądź rzeczy według zmysłów, ale z wiary ponad wszelką wątpliwość bądź pewien, żeś Darem Ciała i Krwi Chrystusa zaszczycony” ²⁾.

Wielki zaś Ambroży twierdzi dobitnie:

– „Mojżesz przemienił laskę w węża jeżeli tyle mogło ludzkie błogosławieństwo, iż naturę przemieniło, co powiemy o konsekracji Bożej, gdzie działają Słowa Samego Zbawcy?

Bo Sakrament, Który przyjmujesz, słowami Chrystusa bywa sprawiony.

Jeśli tyle potrafiło słowo Eliasza, iż ogień z Nieba sprowadził, to nie może Słowo Chrystusa zmienić postaci elementów?

Czytałeś o dziele całego świata, iż powiedział, a zostało uczynione, sam nakazał, a zostało stworzone.

Słowo Chrystusa, które mogło z niczego uczynić, czego nie było, nie może tego, co jest, zmienić w to, czego jeszcze nie było?

To, co sprawiamy, Ciałem z Dziewicy jest… prawdziwe zaiste Ciało Chrystusa, które było ukrzyżowane, pogrzebane…” ³⁾.

Najwyższa zaś powaga Soboru w Trydencie poucza:

„Ponieważ Chrystus, Zbawiciel nasz, powiedział, iż to, co ofiarował pod postacią chleba, jest prawdziwie Jego Ciałem, przeto zawsze istniało przekonanie w Kościele Bożym i to teraz znowu ten święty synod poświadcza, iż przez konsekrację chleba i wina dokonuje się przemiana całej istoty chleba w Ciało Chrystusa, Pana naszego i całej istoty wina w Krew Jego, którą to przemianę odpowiednio i adekwatnie nazywa Święty, Katolicki Kościół Przeistoczeniem” (D. 877, ses. 13 r. 4).

Zawsze taka była wiara w Kościele Bożym, iż zaraz po konsekracji istnieje prawdziwe Ciało Pana naszego i prawdziwa Jego Krew pod postacią chleba i wina razem z Jego Duszą i Bóstwem; ale Ciało pod postacią chleba, a Krew pod postacią wina na mocy słów, Ciało zaś pod postacią wina i Krew pod postacią chleba i Dusza pod obydwoma na mocy tej naturalnej łączności i współtowarzyszenia, przez którą części Chrystusa, Który już Zmartwychwstał i nie ma więcej umrzeć, między sobą i wraz z Bóstwem się wiążą dla przedziwnej owej z ciałem i z duszą unii hipostatycznej” (D. 876, s. 13 r. 3).

„Cały Chrystus znajduje się pod postacią chleba i cały pod postacią wina”- Sobór we Florencji.

„Cały Chrystus pod postacią chleba i pod każdą cząstką tej postaci, cały też pod postacią wina i pod jego cząstkami się znajduje” – Sobór Trydencki s. 13 r. 3) – bo jest, Pan Jezus tam obecny na sposób substancji.

„Natura zaś substancji – mówi Św. Tomasz z Akwinu – jest cała pod każdą cząstką rozciągłości, pod którymi się znajduje, jak np. pod każdą cząstką powietrza jest cała natura chleba…, a więc jest rzeczą widoczną, iż Chrystus jest cały pod każdą cząstką postaci…” ⁴⁾.

Chrystus tak obecny nie może w sposób naturalny zmysłami swymi odbierać jakichkolwiek wrażeń z zewnątrz. Jest On również niedosięgalny przez rzeczy zewnętrzne. Żadne oko Anielskie czy ludzkie nie może go tam dojrzeć, żaden rozum stworzony w sposób naturalny tam Go nie pojmie, bo jest On tam na sposób nadprzyrodzony i nierozciągły, choć cały i prawdziwy, to jednak niewymierny. Nie podlega żadnym cierpieniom. Jest tam nieśmiertelny i pełen chwały.

Postacie zaś istnieją przez cały czas z Ciałem Chrystusa. Z nich i z Jego Ciała powstaje jeden Sakrament. Ciało Jego tak długo istnieje, jak długo realizowane są postacie.

Taki to podarek przedziwny dał Chrystus Pan odchodząc Swemu Kościołowi. Zostawił Mu pod postaciami chleba i wina na wieki Siebie Samego.

Władzę zaś przemieniania chleba i wina w Ciało i Krew Swą dał Swoim kapłanom słowami: „To czyńcie na Moją pamiątkę”.

Spełniają to oni na każdej Ofierze Mszy Świętej.

Jest ona bezkrwawą Ofiarą Nowego Testamentu, w której ofiaruje się Bogu Ciało i Krew Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina.

Naucza o niej jasno Sobór w Trydencie:

„Gdyby kto powiedział, iż we Mszy Świętej nie składa się Bogu prawdziwej i adekwatnej Ofiary, niech będzie wyklęty” (D. 948, ses. 22 cn.).

„Gdyby kto powiedział, iż słowy: To czyńcie na moją pamiątkę, Chrystus nie ustanowił Apostołów kapłanami, lub nie zarządził, by oni i inni kapłani ofiarowali Ciało i Krew Jego, niech będzie wyklęty” (D. 949, cn. 2).

—————————————————

Przypisy do rozważania:

(1) Orat. Catech. 37

(2) Cat. 22

(3) De mysteriis.

(4) 3. qu. 76. a 3.

I. Nie byłaby matką, gdyż Matka każda czułą jest na potrzeby i słabości swych dzieci. Marya jest matką grzeszników, którzy się chcą nawrócić i dlatego, ich potrzeby i nędze odczuwa jakby swoje własne. Kiedy niewiasta chananejska prosiła Pana za swoją od złego ducha opętaną córką, mówiła: Ulituj się nade mną Panie! Synu Dawidów; córkę moją szatan strasznie męczy. Górka cierpiała, nie matka, przeto raczej powiedzieć była powinna: Ulituj się nad moją córką; tymczasem przeciwnie mówiła: ulituj się nade mną. Dlaczego? Bo matka cierpienia swych dzieci czuje jakoby swoje własne. Podobnie, jak uważa Ryszard, Marya za kimś wstawiając się do Boga, mówi: Panie! ta dusza, która pragnie swego nawrócenia, jest moim dzieckiem; ulituj się nade mną i wspomóż Łaską Swoją tę duszę, bom ja matką jej.

Otóż, niepodobieństwem jest, iżby Pan Bóg Łaski Swej odmówił temu, za którym się przyczynia Marya, gdyż Sam Pan Bóg chce, iżbyśmy się do Niej, jako dzieci do Matki swej, udawali. W imieniu Boga tak przemawia jeden pobożny pisarz: „Maryi polecam grzeszników jako Jej dzieci i Ona też po macierzyńsku troskliwa, nie dopuści zguby tych, co Jej Pomocy wzywają, ale wszelkimi sposobami, które od Niej zależą stara się ich do Mnie przyprowadzić.

Upadnijmy przeto do Stóp tej Dobrej Matki, a całując Jej Nogi Święte, nie odstępujmy dopóki nam nie pobłogosławi i nie przyjmie za Swoje dzieci. Św. Bonawentura powiedział: choćbym miał umrzeć dla Maryi, nie przestałbym pokładać w Niej nadziei; z pełną ufnością pragnę przed Jej obrazem umrzeć, a będę zbawiony. Matka nie może pozwolić na zgubę dziecka.

II. Gdyby Marya dla grzechów i nędzy naszej, ludzi od siebie oddalała, toby się nie mogła nazywać Miłosierną, gdyż miłosierdzia przedmiotem jest właśnie nędza. Nie potrzeba zdrowym lekarza ale chorym i źle się mającym, mówi Przedwieczna Prawda.

Św. Bazyli utrzymuje, iż Pan Bóg chciał mieć Maryę schronieniem dla ubogich chorych, nie mających się czym ratować. Dlatego im więksi grzesznicy, tym z większą ufnością mówić mogą do Maryi! Najukochańsza Pani! jesteś schronieniem dla ubogich; nie odrzucaj mnie, gdyż uboższym będąc od drugich i bardziej schorzałym, tym większe mam prawo, abyś mnie przyjęła. Św. Bonawentura woła: Przyjmujesz, Maryo, na Swe Łono Macierzyńskie grzesznika, choćby nim cały świat wzgardził, i nie opuścisz go, aż pojednasz go z Najwyższym Sędzią. Doktor Seraficki chciał przez to wyrazić, iż grzesznika nienawidzą i odpychają wszystkie stworzenia; wszystkie aż do nieżyjących, jak ogień, powietrze, ziemia, jednym chórem pomstę na nim wywrzeć chcą, za obrażony Majestat Boski. ale gdy ten nieszczęśliwy, przez wszystkich ścigany, schroni się pod opiekę Maryi, czyż Ona go od Siebie odepchnie? Nigdy; jeżeli żąda od Matki Boskiej pomocy do nawrócenia i poprawy, otoczy go Macierzyńską Swą Miłością i uprosi mu wiele Łask u Boga.

Przykłady.

Nie zwlekając, zaraz po grzechu popełnionym, uciekajmy się do Stóp Maryi, a Ona uprosi nam u Syna Swego przebaczenie. U osób, które się serdecznie kochają często się zdarza, iż kiedy jedna drugą obrazi, a prosi pokornie o przebaczenie, przyjaźń staje się ściślejszą, aniżeli była przedtem. Podobnie bywa pomiędzy Jezusem a człowiekiem, jeżeli Marya uskuteczniła pojednanie.

W r. 1847, Truffet, biskup i wikariusz apostolski z Senegalu, w Paryżu, w kościele Matki Boskiej Zwycięskiej miał kazanie. Przy końcu nauki powiedział: Bracia moi, chciałbym o jedną Łaskę was prosić. Jest gdzieś na świecie, gdzie? tego nie wiem, ale jest na ziemi dusza, o której zbawienie od dziesięciu lat troskliwie się staram. Jest to ubogi młody człowiek; około jego wychowania niegdyś pracowałem, a wówczas myślał on zostać kapłanem. Przybył do Paryża szukać szczęścia. Oh! jeżeli zabłąkał się na manowce występku, błagajcie Maryi, aby mu przenajświętsze Serce Swe otworzyła, jako ostatnie schronienie. W sześć miesięcy potem, X. des Genettes widzi młodego człowieka spiesznie przystępującego do jego konfesjonału. Księże, mówi do niego, nie przychodzę spowiadać się, ale nieszczęście mnie ściga. — Mój przyjacielu, rzekł kapłan, czegóż chcesz ode mnie? — Rady. — Dobrze, ale chcąc ci poradzić, muszę znać twe zmartwienie. — Nieszczęśliwy opowiedział mu życie szczegółowo. — Spowiednik tego opowiadania słuchając, zrobił uwagę, iż coś podobnego słyszał. Kilka miesięcy temu, pewien biskup polecał modlitwom arcybractwa Niepokalanego Serca Maryi jakiegoś młodego człowieka, dawnego swego przyjaciela, o którym od ośmiu lat niemiał żadnej wiadomości. Był to biskup Truffet. — Biskup Truffet! zawołał zdziwiony młody człowiek, to mój przyjaciel, dawny przyjaciel, dobry przyjaciel, któremu się tak odwdzięczyłem, iż o nim zupełnie zapomniałem. — I biedny grzesznik począł się od płaczu zanosić. Opowiadał, iż trzy razy był już bliskim samobójstwa; uchroniła go od tej zbrodni modlitwa Św. Bernarda do Najświętszej Panny: „Pamiętaj”, którą zawsze odmawiał; strach go nagle ogarnął na myśl o wieczności i mękach piekielnych. Już od trzech godzin, dodał, błąkam się po Paryżu, gnany rozpaczą; sam nie wiem, jakim sposobem jestem tu w kościele. jeżeli więc teraz, mój ojcze, nie w piekle ale przy tobie jestem, komuż za to mam dziękować, jeżeli nie Miłosierdziu Nieskończonemu Boga i modlitwom, które zanosiłem do Serca Maryi?

Ktokolwiek o tym czytać będziesz, choćbyś nie wiem jak wielkim był grzesznikiem, nie trać nadziei, ale biegnij co prędzej do Stóp Maryi, Matki Boskiej i spiesz do konfesjonału a pokój, który jest na tym świecie największym szczęściem, pokój sumienia powróci do duszy twojej.

Modlitwa.

Panno Święta, Matko Miłosierdzia, oto u Stóp Twoich grzesznik, który za Łaski u Boga Orędownictwem Twoim wyproszone płacąc niewdzięcznością i Bogu i Tobie się sprzeniewierzył. Nieprawości moje, Najświętsza Królowo! nie osłabiły we mnie ufności ku Tobie, gdyż wiem, iż im większy nędzarz, żem większą w Twoim Sercu wzbudza Litość. Pokaż się dla mnie Matką litości Miłosierdzia; dosyć dla mnie będzie, jak łaskawie na mnie wejrzysz, a wtenczas czegóż mam się lękać? Niczego się bać nie będę, wszystko w Twoich Rękach na dobre wyjść mi musi; Pogromicielką jesteś szatana, więc zasadzek i przewrotności jego, pod Obroną Twoją, bać się nie będę. Ale nie: jednej rzeczy bać się muszę: własnego niedbalstwa, abym nie zapomniał w potrzebach moich pod Twoją uciekać się Obronę. I dlatego ślubuję dziś uroczyście: zawsze Pomocy Twojej wzywać. Pomóż mi w tym, uciesz Serce Swoje, nędzarza wspierając. Od Ciebie, Boga Rodzicielko, oczekuję Łaski opłakiwania grzechów i mocy aby ich uniknąć. Chory jestem, więc ulecz mnie; słaby jestem, więc umocnij mnie. Wszystkiego się od Ciebie spodziewam, bo wszystko możesz u Boga. Amen.

Toż samo twierdzić możemy o Niepokalanym Sercu Maryi. Ono pełne jest Łask wszelkich, bogate we wszystkie Skarby darów Niebiańskich. Ono posiada je nad obficie i nic bardziej nie pragnie, jeno, aby mogło wylewać takowe na nas, gdyż dla nas posiada nad obfitość łask nie przebraną.

Nadto, Serce Maryi jest najzupełniejszym i najdokładniejszym odbiciem Serca Jezusowego; znamię zaś najwydatniejsze Boskiego Serca jest Dobroć, tak nas poucza Ewangelia cała; dobroć zatem jest także znamieniem najwydatniejszym Serca Maryi, pouczają nas 0 tym dzieje dwudziestu jeden wieków.

Cóż jednak pobudza Maryę do wykonywania Dobroci? Nasze nieustanne, naglące potrzeby i konieczność Jej Pomocy. Czy może Marya spoglądać na nas uciśnionych ciężarem nędz tylu bez wyruszenia Serca, bez czucia, bez pospieszenia nam z szybkim ratunkiem. – Matka obsypana bogactwami, widząc Swe dziecię w ostatniej nędzy, czyż go zostawi w takowej? Matka Wszechwładna widzi Swe dziecię w ciężkiej niewoli, może skruszyć krępujące więzy, czy mu dozwoli jęczeć w takowych? Matka Litościwa widzi Swe dziecię trapione straszną chorobą, posiada środki zbawienne, czy zostawi toż dziecię w szarpiącej boleści?

To wszystko słabe są obrazy, wykazujące dobroć, tkliwość Dziewiczego Serca Maryi dla Swych dzieci, wygnańców tej ziemi, obciążonych chorobami, wystawionych na rozliczne wszelkiego rodzaju niedole, zostających w niebezpieczeństwie utraty korony chwały, od wieków im zgotowanej. Pragnienie wszystkich matek razem ubłogosławienia swych dziatek, przyrównane do pragnienia Maryi, słabostką jest jedynie, ich miłość przyrównana do płomiennej Miłości Maryi ku nam, nieczułością.

I dlatego Kościół w Swych modłach z zupełną ufnością wzywa Maryi, tysiączne nadaje Jej nazwy, tytuły. Chcąc lepiej wyrazić wielość Łask, jakich od Niej wyczekujemy, nazywa Maryę Patronką, Opiekunką, Nadzieją, Zbawieniem, Życiem naszym. Nazywa Ją Gwiazdą Morza, Uzdrowieniem chorych, Wspomożeniem wiernych, Ucieczką grzeszników, Pocieszycielką strapionych, Bramą Niebiańską!

Samo Pismo Święte w rozlicznych nam przedstawia Najświętszą Dziewicę obrazach: Ona jest owym tajemniczym obłokiem, wiodącym Hebrajczyków po pustyni do Ziemi Obiecanej. Ten Słup Obłoku, już uprzedzał lud, wskazywał drogę, którą iść mieli, już postępował za ludem, broniąc go, osłaniał przed nieprzyjaciółmi. W dzień osłaniał lud Swym cieniem, aby skwar słońca mu nie dokuczał; w nocy zamieniał się w słup jasny, co by im przyświecał w pochodzie. Wyrazisty to obraz, lubo niedokładny, tych licznych pomocy i ratunku, jaki Niepokalane Serce Maryi roztacza nad ludem Chrześcijańskim, prowadząc go do portu zbawienia. Nie masz nędzy, nad którą by się Jej Serce nie litowało, nie przynosiło ulgi, nie masz wzruszenia, którego Ono nie uspokajało, nie-masz modły, której by nie wysłuchiwało.

II. Z jakąż więc ufnością winienem biec do Niepokalanego Serca Maryi we wszystkich potrzebach, pokusach, we wszystkich kolejach życia! Któż wzywa Maryi, pyta się Bernard Święty, a nie doznał błogich skutków Jej Dobroci? Czy mamże gdzieindziej szukać na to dowodów, kiedy me serce aż nadto ich dostarcza? Alboż mało odebrałem od Niej Dobrodziejstw pod względem ciała i duszy? Wiele z nich poznałem, ileż zaś jest takich, których nie znam wcale? Maryi winienem, wszystkie Łaski, którymi Bóg mnie udarował; Jej to Dobroć, iż posiadam tyle środków zbawienia i mogę ich używać. Jej dobroć, iż posiadam, te środki w chwili, kiedy już inni one utracili. Po Jej Dobroci wyczekuję Łaski wytrwania w dobrem do końca, Jej dziękować będę za Błogosławieństwo, jakiego spodziewam się w Niebie.

Czy jednak to prawda, iż wszyscy otrzymają Łaski, o które błagają Maryę? jeżeli ich nie otrzymują zaraz, otrzymują nieco później. Nie otrzymują takich, o jakie proszą, ale otrzymują w sposób daleko korzystniejszy. Nie otrzymują ich zawsze w sposób wydatny, zmysłowy, ale je odbierają rzeczywiście. Nie odbierają Łask tych, o które proszą, ale inne, które są im więcej potrzebne, więcej kosztowne. Marya zna lepiej niż my, co nam, kiedy i jak potrzeba; Ona nas miłuje i zawsze wysłuchuje.

Nic zatem nie powinno nigdy zmniejszać mej ufności ku Maryi. Nie Maryi, ale raczej sobie niedowierzać, o siebie lękać się winienem. Ileż bowiem razy kładłem tamę, przeszkodę do odebrania Łask, jakie mi niosłaś? Ileż razy zaniedbałem korzystać z tych, jakie otrzymałem z Jej Dobroci? jeżeli jeszcze jęczę pod ciężarem mej nędzy, jeżeli przyroda tak smutnie mną włada, jeślim ciągle tak słaby, tak leniwy w Służbie Bożej, ja, tylko sam temu winien jestem. Cóż mogła dla mnie uczynić Marya, a nie uczyniła? Opłakuję już me niewierności, niewdzięczności, i na nowo do Serca Matki Miłosierdzia i Dobroci się uciekam, błagam o męstwo, o stałość tak mi potrzebne do zwyciężenia mej gnuśności, lenistwa, lekkości, do odniesienia nad nimi tryumfu w mym sercu. Nie wątpię, iż mnie Marya wysłucha, o to bowiem błagam, co najbardziej zastosowane do Jej własnego pragnienia.