🔉Miesiąc sierpień poświęcony ku czci Niepokalanego Serca Maryi – dzień 25

Daje im to Serce Łaski osobne. Posyła misjonarzy dla ich nawrócenia. Pociąga ich wewnętrznie nieznacznie i słodko do Chrześcijaństwa. Podsunie odpowiednią książkę. Pokieruje tak zdarzeniami, iż dusze przez Boga od wieków wybrane przyjmą Chrzest i żyć będą w Chrystusie Jezusie.

Dobroczynnemu zasięgowi Jej Serca poddaną jest ta część Mistycznego Ciała Chrystusa, która się w Czyśćcu znajduje.

I za tymi duszami, które za grobem wypłacają się cierpieniem Bożej Sprawiedliwości, wstawia się do Boga Serce Najświętszej Panienki i wyjednuje im przebaczenie, przyspiesza koniec udręki i otwiera podwoje szczęścia na wieki.

W Sercu Matki Najświętszej zamknął Bóg niejako Swoje Miłosierdzie.

Intensywność zaś i zasięg wpływów tego Serca na ludzkość tak daleko sięga, jak daleko w Swym działaniu dojść może Boże Miłosierdzie.

A jest ono Nieskończone.

Przewija się jak złoty, jasny potok przez dzieje ludzkości. Bóg nie chętnie ucieka się do kar.

„Miłosierdzie Pańskie – woła w zachwycie prorok — nad wszystkie sprawy jego”.

Upadłej ludzkości już w Raju obiecuje Bóg przebaczenie i Odkupiciela. Przed potopem sto i kilkadziesiąt lat nawołuje ludzi do pokuty. Sodomie i Gomorze dla 10 sprawiedliwych przyrzeka przebaczyć. Darowuje żydom na prośbę Mojżesza, choć ich zamierzał znieść z powierzchni ziemi. Na pokutę Niniwy puszcza w niepamięć jej zbrodnie. Do Łaski przyjmuje mordercę i proroka Swojego Dawida.

A już największym uosobieniem tego Miłosierdzia jest sam Zbawiciel.

Najpiękniejsze Nauki tego Boga-Człowieka są o Bożym Miłosierdziu. Tak cudnie on mówi o Dobrym Pasterzu, owcy zgubionej, drachmie, miłosiernym samarytaninie i synu marnotrawnym.

Obcuje chętnie z grzesznikami, iż aż się gorszą z tego. Broni ich i otwiera im niebo. Chętnie odpuszcza im grzechy. Nawraca tysiącami tych, którzy go ukrzyżowali. Ustanawia specjalny Sakrament Miłosierdzia. Głosi, iż nie przyszedł tracić, ale leczyć, zachowywać i ratować.

Trzciny nadłamanej on nie złamie, ani lnu kurzącego się nie zagasi prorokował o Jego Miłosierdziu Izajasz.

Śmierć Zbawiciela jest objawem największym tego Miłosierdzia.

A już największą odznacza się ono delikatnością w tym, iż spoczęło całe i bezkresne w Sercu Panienki. Ludzie bowiem już się tak przyzwyczaili, iż serce kobiety uważają za uosobienie Litości, uczucia i przebaczenia. Rodzaj znów męski mają za coś szorstkiego. Nadaje się on raczej do przeprowadzania dzieł sprawiedliwości i zimnego prawa.

Wiele zatem spływa na nas ustawicznie Łask przeróżnych, które muszą przejść przez to Jej Serce tak pełne Litości. Ogromną znów ilość Łask wyjednuje Ona Sama choćby bez specjalnego proszenia Jej o to.

Bóg przychyla się chętnie do Jej modlitw, bo Ona najwięcej zasługuje Sobie na to, by być wysłuchaną.

Chrześcijanie czują instynktownie tę Jej Serca u Boga Moc i Potęgę, a należąc do jednego z Nią Ciała i pieszcząc w sobie jednego z Nią ducha, najwięcej mają zaufania do Jej wstawiennictwa. Stąd to w każdym sercu wyznawcy Chrystusa zawsze żywo tętni gorące do Niej nabożeństwo; każdy wie o tym doskonale, iż Serce Jej najwięcej u Boga uprosić mu może.

I tak jest naprawdę. Wszystkie bowiem Łaski, choćby te, które ktoś za przyczyną przeróżnych Świętych dostaje, muszą z Woli Boga przejść przez Jej Święte Ręce. O każdą bez wyjątku Łaskę mającą związek z naszym życiem nadprzyrodzonym musi Boga najpierw Matka Najświętsza poprosić i dopiero przez Nią Bóg jej nam udziela. Dlatego słusznie zwie się Wszechmocą proszącą.

Uderza nas tu znów to ogromne znaczenie modlitwy. Modlitwa jest niejako jakby ustawicznym oddechem tego tajemniczego Organizmu, jakim jest Mistyczne Ciało Chrystusa, jest ona życiodajnym tchnieniem każdej jego komórki.

Tak jak w jakiejś istocie żywej np. w człowieku cały organizm oddycha płucami, pobierając nimi odżywcze składniki z zewnątrz i równocześnie to samo robi każda najmniejsza choćby komóreczka tego ciała, podobnie się dzieje i w Kościele.

On cały nieustannie oddycha modlitwą i każdy jego członek ustawicznie się modli. I im ktoś pełniej i doskonalej żyje Chrystusem, tym lepiej i wytrwalej się modli.

Serce Matki Najświętszej prześciga w tym miłym obowiązku Wszystkich Aniołów i Świętych. Najdoskonalej spełniała Ona polecenie Jej Syna: „Trzeba się zawsze modlić, a nigdy nie ustawać”.

Dlaczego to modlitwa jest taką istotną cechą Matki Najświętszej?

Dlatego, bo modlitwa jest koniecznym aktem rozumnego stworzenia w stosunkach ze swoim Stwórcą.

Bo o ile istnieje Odwieczny, Nieskończony Bóg i zaistniało czasowe, ograniczone, rozumne stworzenie, to od razu pojawić się musiała i pierwsza modlitwa jako pobożne podniesienie umysłu od tego Boga, lub jako pokorna prośba słabego i ubogiego stworzenia do wszechpotężnego i przebogatego Stwórcy.

Modlitwa to akt uwielbienia, zachwytu i najgłębszej czci na widok niepojętej i nieogarnionej wielkości Boga.

Każdy bowiem, kto wyjdzie w piękną, pogodną noc na pole, spojrzy na sklepienie nieba zasiane tysiącami świecących punkcików i pomyśli, iż te jasne gwiazdy to miliony światów, iż ta droga mleczna, co niby srebrny potok płynie sobie wartko przez niebo, to tysiące odrębnych systemów słonecznych, wśród których nasz system jest ziarnkiem na pustyni bez kresu, jest małym listkiem w nieprzebytym borze. Jest pyłkiem unoszącym się lekko w promieniach słońca.

I kto pomyśli, iż to wszystko Bóg stworzył z niczego, ten upadnie przed Nim na twarz w zachwycie czci dla Jego Wielkości i Mocy i wyzna, iż jest tylko popiołem i prochem.

Gdy człowiek przypatrzy się górom, co spokojne i wyniosłe wskazują mu jego cel ostateczny, wsłucha się w szum borów, rzek i strumieni, spojrzy na te łany falujących zbóż, rozważy piękności wiosny, jesieni czy zimy, schyli się nad pierwszym kwiatkiem przy drodze, znowu myśl jego do Boga uleci i przed jego rozumem pokornie w modlitwie uklęknie.

Modlitwa to akt głębokiej wdzięczności ku Bogu za Jego Dobrodziejstwa.

Bóg jest Dobry.

Jeszcze cię nie było na świecie, a tysiące lat przedtem Bóg myślał o tobie. Dla ciebie stworzył te światy i słońca, fundamenty tej ziemi założył, podzielił lady i morza, wzniósł góry wysokie, wyznaczył drogi strumieniom i rzekom. Szedł Wszechmocny i siał hojną dłonią tysiączne gatunki drzew, tysiące odmian kwiatów prześlicznych, tysiące traw, tysiące owoców, tysiące zbóż, tysiące zwierząt i ptactwa, byś miał gdzie żyć, co jeść, czym się przyodziać, radować i bawić.

A gdy chrześcijanin o tym pomyśli, co Bóg uczynił dla niego w Jezusie Chrystusie, dziękować mu nie przestanie za to w gorącej modlitwie.

W modlitwie przepraszamy Boga za nasze nieposłuszeństwa.

Bóg rozkazał gwiazdom po wyznaczonych drogach chodzić i świecić, a one chodzą i świecą. Bóg polecił drzewom, trawom, zbożom, kwiatom róść, a one rosną. Posłuszne woli swego Stwórcy, ani na moment nie odważą się wystąpić przeciwko jego rozkazom.

Bóg rozkazał i człowiekowi nie kradnij, a on jednak kradnie; nie cudzołóż, a on cudzołoży; nie zabijaj siebie i drugich, a on zabija; a przecież jest Bóg Święty i Sprawiedliwy i nie pozwoli ustanowionych przez Siebie moralnych Praw nikomu zuchwale i bezkarnie łamać, ale nieposłusznych i niepokutujących za swoje grzechy wiecznym od Siebie odrzuceniem i ogniem piekielnym ukarze.

I znowu więc w pokornej modlitwie za to wszystko przepraszać go trzeba.

Matka Najświętsza najdoskonalszym była człowiekiem, dlatego to ustawicznie się modliła. Uwielbiała Boga za Jego Wielkość i Mądrość. Dziękowała Bogu za Jego Dobroć i Łaskawość. Przepraszała za winy drugich. A przede wszystkim wyprasza nam u Boga Łaski wszelakie. Żadnej, absolutnie żadnej nie otrzymuje ani cały Kościół, ani żaden Jego członek, o którą by nie prosiło Boga Niepokalane Serce Maryi.

A przecież Pan Jezus nakazuje prośby nasze przedstawiać Bogu Samemu i do wytrwałości nas w tej modlitwie proszącej tak bardzo zachęca?

Tyle razy i tak pięknie mówi on o takiej modlitwie. „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; pukajcie, a będzie wam otworzone. Albowiem wszelki, kto prosi bierze, a kto szuka, znajduje, a pukającemu będzie otworzone.

Bo i któż z was, jeśliby go syn prosił o rybę, poda mu węża? Jeśliby go prosił o chleb, poda mu kamień? jeżeli więc wy będąc złymi umiecie dobre datki dawać synom waszym, jakoż więcej Ojciec wasz, który jest w niebiesiech, da rzeczy dobre tym, którzy go proszą” (Mat. 7, 7-12)

I znowu kiedy indziej powiada:

„Kto z was mając przyjaciela, gdyby poszedł do niego o północy i rzekł mu: Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo przyjaciel mój przyszedł do mnie z drogi, a nie mam co przed nim położyć. A on z wewnątrz odpowiadając rzekłby:

Nie naprzykrzaj mi się, już drzwi zamknięte, a dzieci moje są już ze mną w sypialni, nie mogę wstać i dać ci. A jeżeli on będzie dalej się dobijał, powiadam wam i chociażby nie dał mu dlatego, iż jest jego przyjacielem, to dla natręctwa jego wstanie i da mu tyle, ile mu potrzeba. I ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dano, pukajcie, a będzie wam otworzono, szukajcie, a znajdziecie…“ (Łuk. 11, 5-10)

I znowu gdzieindziej naucza:

„Był w jednym mieście sędzia, który się Boga nie bał, a ludzi się nie wstydził. A była w tym mieście i jedna wdowa, która chodziła do niego mówiąc: wymierz mi sprawiedliwość z przeciwnika mego.

Ale on nie chciał przez długi czas.

Potem jednak rzekł do siebie:

Chociaż się Boga nie boję i ludzi się nie wstydzę, ponieważ mi się naprzykrza ta wdowa, wymierzę jej sprawiedliwość, aby na koniec przyszedłszy nie spoliczkowała mnie.

Słuchajcie, co mówi niesprawiedliwy sędzia.

A Bóg, czy nie wymierzy sprawiedliwości wybranym Swoim wołającym do Niego we dnie i w nocy i czy długo będzie cierpliwym na prośby ich? Powiadam wam, iż wnet im sprawiedliwość wymierzy” (Łuk. 18, 2-8).

Tyle razy i tak chętnie spełnia Pan Jezus prośby przeróżnych biedaków.

Panie, abym przejrzał – woła do niego ślepy. Przejrzyj — odpowiada Jezus i natychmiast mu wzrok przywraca.

Panie, jeżeli chcesz, możesz mnie oczyścić.

Jezusie, Synu Dawidów, zmiłuj się nad nami – proszą Go trędowaci i zostają uzdrowieni.

Panie, córka moja skonała, ale pójdź i włóż na nią Rękę Swoją, a żyć będzie — a Pan Jezus się do prośby przychyla i wskrzesza zmarłą.

— Panie, córka moja ciężko od szatana jest dręczona — prosi chananejka.

Panie, sługa mój ciężką niemocą jest złożony — wstawia się za chorym setnik.

— Panie, pomnij na mnie, gdy przyjdziesz do Królestwa Swego — modli się łotr na krzyżu.

— Wina nie mają — szepce Mu na ucho Matka. On zaś wszystkie te prośby spełnił. Powiedział bowiem: Kto prosi bierze, pukającemu będzie otworzone.

Wszystko to są oczywiste dowody, jak chętnie się Bóg do naszych próśb nachyla i jak pragnie i żąda, byśmy mu osobiście nasze potrzeby polecali i o ile odpowiada to tylko Jego Mądrości, zawsze je spełnia.

Nie wynika jednak z tego zupełnie, iż udziela w tej chwili komukolwiek na jego prośby Swych Łask bez Pośrednictwa Najświętszej Panienki. Owszem przez to tym większą okazuje dla nas Dobroć i chęć użyczenia nam pomocy, iż prośby nasze popiera tak potężnym i cennym wstawiennictwem, iż je łączy z westchnieniami Najczystszego Jej Serca.

Czemu jednak Bóg żąda od nas, byśmy go o łaski usilnie prosili, czemu mimo naszych próśb choćby i do Matki Najświętszej nie zawsze je spełnia?

Dlatego żąda, ponieważ uważa nas za istoty rozumne, które poznają, czego im trzeba, i wolne, iż potrafią sobie skutecznie przez uciekanie się do Boga w swych biedach poradzić. Bóg ceni nas bardzo jako swe dzieci i cieszy się, iż utrzymujemy przez modlitwę nieustanny z nim kontakt. Jak i dobry ojciec raduje się, gdy dzieci z nim poufale i z miłością przestają.

Nie spełnia nieraz naszych próśb, choć daje za nie wieczystą zasługę, bo uzależnił je może od dobrej woli grzesznika, o którego nawrócenie błagamy, a jemu tej woli brak, albo prosimy o rzeczy zbyteczne lub choćby dla duszy szkodliwe, albo w naszych modlitwach zapominamy o przymiotach, jakie one mieć winny, by wysłuchane zostały.

Dlatego też i Serce Matki Najświętszej, choć tyle u Boga może i tak pragnie nam pomóc i wiele Łask wyprasza nam choćby bez naszej modlitwy i wiedzy, to jednak często wysłuchanie Jej wstawiennictwa za nami do Boga zależne jest z mądrych powodów od naszej z Łaskami otrzymanymi współpracy i od wartości naszych własnych modlitw.

Bóg ściśle złączył nasze losy z Sercem Maryi i wiele Ono u Boga dla nas może, ale mimo to pragnie, byśmy też i sami do niego dążyli i wszystkich starań z naszej strony dokładali, by dobrze Wolę Bożą pełnić, a nie z założonymi rękami wszystkiego leniwie czekali od Maryi.

Modlitwy więc nasze muszą być kierowane do Boga, Serca Jezusa, czy jakiegoś świętego z ufnością i wiarą, iż wysłuchani będziemy.

Łaski i dobra nadprzyrodzone tj. takie, które są nam zaraz potrzebne, byśmy mogli iść przez życie do Nieba Bóg natychmiast nam daje, innych zaś dóbr nie zawsze natychmiast udziela.

Trzeba się modlić z wytrwałością, z pokorą i uszanowaniem, bo tak z Bogiem obcowali najwięksi Święci i Sam Pan Jezus.

Pamiętać bowiem musimy, iż naszemu Stwórcy i Panu nie przystoi rozkazywać i dyktować naszych pragnień i żądań, ale trzeba go błagać o zmiłowanie i prosić pokornie o pomoc.

Bóg nie ma żadnego przecie ścisłego obowiązku wysłuchiwać naszych próśb, a tym bardziej spełniać ich zaraz, zwłaszcza iż i my nieraz lekceważyliśmy sobie Jego Wolę.

Musimy wobec Boga stawać jako jego dzieci w Łasce uświęcającej, a nie jak wrogowie w grzechu ciężkim. O co Boga przez Niepokalane Serce Maryi można prosić?

O wszystko, co konieczne i pożyteczne dla ciała i duszy, a czego potrzebę czujemy. Za siebie i za tych, dla których cośkolwiek u Boga wybłagać pragniemy.

O dobra duchowne i nadprzyrodzone potrzebne modlić się można z absolutną pewnością, iż nas Bóg wysłucha. Taką prośbę Bóg zawsze spełnia.

O dobra zaś doczesne tak duchowe jak wiedza, sztuki, zdolności, czy też materialne jak zdrowie, bogactwa, zaszczyty, godności modlić się trzeba tylko o tyle, o ile one nas do zbawienia doprowadzą i o ile nas Bóg raczy wysłuchać.

Modlić się trzeba do Matki Najświętszej o to, by nas zachowała od zła moralnego – grzechów i pokus, jak również i od zła fizycznego chorób, bólu, ubóstwa i nieszczęść.

O to zaś, by nas zupełnie uwolniła od wszelkich pokus i pożądliwości czy grzechów choćby najmniejszych, by nas obsypała Łaskami zgoła nadzwyczajnymi, prosić nie trzeba.

Moc i Dobroć Serca Maryi są przeogromne, i dlatego byłoby to wielką zuchwałością i nierozumem, gdyby się ktoś w swym życiu Jej Opieki pozbawiał.

Wszystkie Łaski życia naszego i samo wieczne zbawienie Jej Najczystszemu Sercu zawdzięczamy. Taką jest Nauką Kościoła:

„Przez Maryę wyszło z Nieba do nas, cokolwiek kiedy Łaski przyszło na świat” — uczy Św. Antoni.

„Pełną jest wszelkich Łask co do jednej, które wszystkie co do jednej przechodzą przez Jej Ręce” — powiada Św. Albert Wielki.

„Prawdziwie wolno twierdzić, mówi Papież Leon XIII, iż nic z przeogromnego skarbu Łaski, który Chrystus przyniósł… nie bywa nam udzielone z Rozporządzenia Bożego, tylko przez Maryę” ²⁾.

„Ze wspólnej Boleści i Woli Maryi i Chrystusa zasłużyła Sobie, by się stała Rozdawczynią wszystkich Łask, które nam Jezus Swą Śmiercią i Krwią przygotował” – twierdzi Pius X ³⁾.

Krótko wyraża się w tym przedmiocie Benedykt XV. „Wszystkie Łaski są przez Ręce Najświętszej Dziewicy rozdzielane” ⁴⁾.

A Pius XI nazywa Maryę „Pośredniczką wszystkich Łask”, lub po prostu „Pośredniczką i szafarką Łaski”.

Niepokalane Serce Najświętszej Dziewicy jest więc w Kościele Bożym jakby słońcem. Śle ono ustawicznie choćby z poza chmur niezliczone swe życiodajne promienie. Samo Łask wszelkich pełne hojnie z tej pełności udziela każdemu. Tak zawsze promienne i czyste ustawicznie głosi Wszechmoc i Dobroć Stwórcy Swojego.

Tak i Matka Najświętsza śle od początku dziejów upadłej ludzkości aż po jej tu na ziemi i w Czyśćcu kres cale na nią rzeki Łask drogocennych nie tylko przez to, iż stała się matką Jezusa, z którego wypływa wszelkie zbawienie, nie tylko przez to, iż Jej wstawiennictwo wszystko u Boga uprasza, ale przede wszystkim przez to, iż Swoim Życiem i Swoim Cierpieniem jest czynną z Chrystusem wszystkich Odkupicielką, a tak zdobyła sobie nadrzędny wpływ fizyczny w rozdawnictwie Łask wszelkich.

W ten sposób spełnia się na Niej powiedzenie Piusa X:

„Marya jest akweduktem lub szyją, która łączy Ciało z Głową, i przez którą ta działa na Ciało Swą Siłą i Mocą sprawczą”.

——————————

Przypisy do rozważania:

(1) Pius IX nie zawahał się nazwać Jej dlatego za Św. Epifaniuszem Dziewica-Kapłanem. cfr. Mura, cz. 2, str. 132.

(2) Encykl.„Octobris mense” 22. IX. 1891.

(3) Encykl.„Ad diem illum” 2. II. 1904.

(4) Pismo z 15 maja 1917. – cfr. Dogmatyka. Ks. dr. Sieniatycki.

I. Św. Bernard Maryę nazywa Arką niebieską, która nas od potopu wiekuistego potępienia zachowa, jeżeli się do Niej schronimy. Okręt wtenczas jest bezpiecznym, kiedy jest dobrze zbudowany, w żywność zaopatrzony, uzbrojony i od pocisków nieprzyjacielskich opancerzony. Gdyby Arka naszego zbawienia nie była bezpieczną, czyżby ją Św. Bernard nazywał podwaliną swej nadziei? Czyżby Św. Jan Damasceński mówił do Maryi: Pani moja! w Tobie położyłem wszystką nadzieję moją i od Ciebie oczekuję zbawienia.

Ale, czy w tej Arce zbywać nie będzie na potrzebnych rzeczach? Nie, gdyż napisano jest, iż stała się jako okręt kupiecki z daleka przywożącą żywność swoją (Przyp. XXXI. 14). Mędrzec Pański mówi tu o Maryi, bo Ona światu przyniosła Jezusa Chrystusa, Chleb Boży, który z Nieba zstąpił i daje żywot światu. I rzeczywiście, czyż prawdziwe dzieci Maryi nie pożywają najczęściej tego eucharystycznego Chleba?

Arka ta wszelkiego rodzaju opatrzona jest bronią. Marya, ogromna jako wojsko uszykowane do boju, straszna jest książętom piekielnym. Mądrze umie rozporządzać wpływem Swoim, Miłosierdziem i modlitwami Swymi ku porażeniu nieprzyjaciół a na pożytek sług Swoich, którzy w pokusach Jej wzywają pomocy.

W tej Arce pozostając, nie potrzebujemy się obawiać pocisków piekielnych. Któż będzie mógł od Serca Maryi oderwać Jej dzieci chroniące się przed szatanem? Gdzież wściekłość tak piekielna, gdzież namiętność tak gwałtowna, co by mogła przezwyciężyć tych, co zaufali Opiece Matki Boskiej, która jest także ich Matką.

II. Powiedzieliśmy, iż na drodze z ziemi do Nieba, dla wiernych sług Swoich Marya jest pewnym sternikiem. Czyżbyśmy mogli roztropniejszego i z większym poświęceniem przewodnika znaleźć? Zna doskonale skały przeszkód zbawienia; niebezpieczeństwa nam grożące obchodzą Ją jak własne; pilniejsza jest w doprowadzeniu nas do Nieba, aniżeli zapobiegliwy kupiec w przywiezieniu do portu drogich pereł.

Św. Maria Magdalena de Pazzi, miała widzenie. Patrzała na morze a w pośrodku ujrzała łódkę, do której cisnęli się wszyscy słudzy Maryi; Najświętsza Panna, Sama wiosłując, bezpiecznie ich do portu przywiozła. Zrozumiała Święta, znaczenie tego obrazu. Pod Opieką Bogarodzicy, w największych niebezpieczeństwach tego świata, dla wiernych sług Maryi, niema strachu zatonięcia w morzu grzechów i w przepaściach wiekuistej śmierci; Ona ich do portu zbawienia prowadzi. Spieszmy więc do łódki pobożności i czci dla Maryi; na Niej, trzymajmy się ubezpieczeni ufnością w drodze do Nieba. Śpiewa o tym Kościół Święty: Święta Matko Boska! wszyscy co będą euforii wiecznej uczestnikami, pod Twoją Obroną mieszkają i żyją.

Gdyby wszyscy ludzie tę najłaskawszą i najczulszą Królowę kochali a w pokusach zaraz i zawsze do Niej się uciekali, czyż choć jeden mógłby być potępiony? Ten tylko zbawiony nie jest, kto się wcale nie ucieka do Maryi. Ryszard do Niepokalanej Dziewicy stosuje te słowa Eklezjastyka: Chodziłam po wałach morskich. Marya, dodaje on, mówi o Sobie: Chodziłam ze sługami Mymi, a podczas burzy nie opuściłam ich; kierowałam nimi i zachowałam ich od przepaści grzechu.

III. Podczas ciemnej nocy, na morzu, kiedy gwiazdy polarnej nie widać, żeglarzom niebezpieczeństwa piętrzą się ogromnie. Tej obawy dla nas niema; sercom miłującym i ufającym Marya, ta prześliczna gwiazda zawsze świeci. Wszyscy znają wzruszającą pieśń: Gwiazdo morza. I słusznie, jak mówi Św. Tomasz, Maryę nazywamy Gwiazdą morza: bo, jako żeglarze ku przystani kierują się według gwiazd, tak Chrześcijanie za przyczyną Najświętszej Panny nie pobłądzą na drodze do Nieba. Dlatego Św. German tak się modli: O Pani moja: Ty jesteś w pielgrzymce mojej Gwiazdą jedyną, w słabości Siłą moją, w niedostatku Skarbem moim, w chorobach Lekarstwem, w cierpieniach Ulgą, Nadzieją mojego zbawienia. A Św. Bernard woła: O człowiecze! wiesz dobrze, iż w tym życiu częściej musisz wymijać burze i skały, aniżeli po równej i gładkiej chodzić drodze; jeżeli nie chcesz utonąć ani się o skałę rozbić, patrz na Gwiazdę morza, wzywaj Maryi. W niebezpieczeństwach, w zwątpieniu, pamiętaj, iż Marya może cię ratować, wzywaj przyczyny Maryi. Niechaj w sercu twoim Imię Święte Maryi głęboko wyryte będzie ufnością, a ustami nie przestawaj nigdy Imienia Tego wzywać! Polecaj się zawsze Maryi, a rozpaczać nigdy nie będziesz. Ona cię od upadku każdego ochroni. Pod Jej Opieką nie zginiesz, ale bezpiecznie do Królestwa Błogosławionych zajdziesz.

Przykłady.

Rano, wstając, i wieczorem kładąc się na spoczynek, polecajmy się opiece Najświętszej Panny, odmawiając trzykrotnie Zdrowaś Marya; aby nas przyczyną swoją od grzechu śmiertelnego i złej śmierci zachowała. W każdej pokusie, która zacznie do drzwi serca naszego kołatać, natychmiast wzywajmy pomocy Maryi, gdyż w przeciwnym razie pokusa nas zwycięży. Panna nad pannami tym, którzy Jej wzywają, w niebezpieczeństwie zbawienia nieustannie daje dowody Swej Opieki. W chacie alpejskiej, z daleka od świata, żyła pobożna rodzina wieśniacza a bojaźń Pańska strzegła tych ludzi od złego. Była wojna Francji z sprzymierzonymi. Przyszedł raz do chaty żołnierz i napastował młodą dziewczynę. Ojciec stanął w obronie, żołnierz przebił go pałaszem. Widząc umierającego ojca, stroskane o rodzica, a przelęknione o swoją cnotę dziewczę, w góry uciekło. Biegło i przeskakiwało po skałach, cnotę swoją unosząc. Kilku żołnierzy puściło się za nią w pogoń: już, już co tylko mieli ją dogonić. Uszła, wdrapała się na szczyt góry. Ale z drugiej strony góry była przepaść. Co tu robić? Posunąć się, to spaść w otchłań — niezawodna śmierć; cofnąć się ze szczytu góry, to zdać się na łaskę napastników — niezawodna hańba. W tej tragicznej chwili, nie zapomniała o Bogarodzicy, do której miała nabożeństwo. Podnosi oczy do nieba i woła: „Maryo! uciekam się pod Twoją Obronę, ratuj mnie“. Rzuca się w przepaść. Żołnierzy strach ogarnął, idą zobaczyć co się stało, pewni będąc, iż się roztrzaskała na drobne kawałki. Tymczasem zdumieli się, ujrzawszy ją ze złożonymi rękami, oczy do nieba wzniesione, a cała postać jakby w zachwyceniu! Widząc to, żołnierze padają na ziemię i proszą Boga o przebaczenie ich występnych zamiarów. Widok ten odmienił ich zupełnie; skruszeni na sercu, wrócili do wsi. Później w tej okolicy wybudowano klasztorek i tam przeżyła do roku 1829 na modlitwie resztę dni swoich ta bogobojna dziewica. Po śmierci do jej grobu pielgrzymowano.

Modlitwa.

Matko Świętej Miłości! Życie nasze, Ucieczko nasza, Nadziejo nasza! wiesz, iż Jezusowi Chrystusowi nie dosyć było stać się naszym u Ojca nieustającym Pośrednikiem, ale chciał mieć Ciebie za Orędowniczkę naszą; postanowił, iż Twoje modlitwy pomagać nam będą do zbawienia zawsze skutecznie. Więc do Ciebie nieszczęśliwych Nadziejo, nędzny udaję się grzesznik, w Twoją przyczynę ufny. Wyznaję, iż nieraz moje grzechy niweczyły wyproszone przez Ciebie Łaski, ale Litość i Dobroć Twoja liczbę i jakość grzechów moich przewyższa. W Niebie i na ziemi wiedzą, iż komu Ty jesteś Orędowniczką, nie zginie na wieki. W tej ufności błagam Cię, Matko Wszechmocnego! ratuj mnie, powiedz tylko Bogu, iż Ty mnie obronisz, a będę zbawiony! Po Jezusie, Ty, o Maryo! jesteś jedyną Nadzieją moją! Amen.

3-cie. Marya miłuje grzeszników, bo jest ich Matką, wszyscy sprawiedliwi i grzesznicy, dani Jej zostali za dzieci, w osobie Ukochanego Ucznia Jana. Ona wszystkich miłuje szczerze i skutecznie.

4-te. Marya ukocha grzeszników nie miłością upodobania, rozkoszy, ale Miłością litującą się nad opłakanym stanem, w jakim znajdują się ich dusze. Widzi ich w niewoli, pod jarzmem i w mocy piekła, to Ją przenika, Macierzyńskie Jej Wnętrzności wzruszają się, to Ją nagli, iż używa Swego potężnego wpływu do Swego Syna, jedna im Łaski nawrócenia.

Marya miłuje grzeszników nie dlatego, aby utwierdzała w grzechach, ale odwróciła, powstrzymała od nieprawości; jedna im Łaski nie dlatego, aby ich nadużywali, ale z nich korzyść odnosili; powstrzymuje Sprawiedliwą Prawicę Boga, już na ich ukaranie wyciągniętą, aby im wyzyskała czas do korzystania z Miłosierdzia Bożego. jeżeli ku temu potrzeba cudów, Ona je działa, ileż to i w ostatnich czasach nie stało się cudów, przez cudowny medal Niepokalanego Poczęcia? Ileż nawróceń nagłych, niespodziewanych tych choćby grzeszników, co zatwardziali byli w swej złości! Przyjęli medal cudowny; niekiedy mimo wiedzy dano im takowy, i światło Nieba silnie ich oświeca w duszy, niezwykłe wzruszenia dzieją się w ich sercu; wzywają Maryi, Ona im przybywa w pomoc, z większym jeszcze ratunkiem, z obfitszymi jeszcze Łaskami, oni z nich korzystają, nawracają się. Czy są i tacy co się opierają Łasce, a w swej złości trwają? Marya i tych nie opuszcza, Ona im wyjedna Łaski zdolne ich oświecić, rozbudzić, ale aby były im pożyteczne, potrzeba koniecznie ich współpracy; albowiem Marya nie zbawi ich mimo woli, jest to Artykuł Wiary, nie zbawi ich bez nich.

II. Jakież pożytki dla mnie z uwag powyższych? Cztery główne:

1-sze. jeżeli miałem nieszczęście wpaść i żyć czas jakiś w grzechu śmiertelnym, Maryi Matce Miłosierdzia zawdzięczam po Bogu me nawrócenie. Jej Łaska, Opieka, sprawiła żem nie zginął, nie stał się przedmiotem sprawiedliwej kaźni i odrzucenia. Ach! ileż dziś jest w piekła otchłani daleko mniej niż ja winnych.

2-gie. Winienem błagać Maryę o nawrócenie grzeszników tych zwłaszcza, którzy mnie szczególniej dotyczą; z jakąż ufnością wzywać winienem Maryi, kiedy wspomnę, iż nic bardziej nie porusza Jej Macierzyńskiego Serca, jak kiedy widzi, iż się troszczymy, prosimy za grzesznikami. Dopóki żyją winienem prosić za nich. Gdybym widział, iż są w nie bezpieczeństwie zguby, w płomieniach ognistych, a mógł ratować, z jakąż skwapliwością biegłbym na ratunek. Ach oni są w niebezpieczeństwie nieskończenie większym, niebezpieczeństwie wpadnięcia w ogień piekielny, ogień co nie zagaśnie na wieki.

3-cie. Jeśli jestem leniwy, niedbały w Służbie Bożej, winienem biec do Maryi, błagać Jej Wszechwładnej Przyczyny u Syna Jezusa, abym zyskał Łaskę wybrnienia z gnuśności duchowej, która bardzo smutne pociągnąć może następstwa, jeślibym w niej potrwał dłużej. Winienem błagać Matki Litości i Miłosierdzia, o światło poznania mej złudy, o żal, łzy obmywające me winy, męstwo w przełamaniu wszelkich przeszkód, odwagę i wytrwanie w używaniu środków koniecznych, co by mnie utrzymały w prawdziwej żarliwości.

4-te. jeżeli Marya posiada tyle prawdziwej Miłości, lituje się nad grzesznikami, jakże miłować musi dusze żarliwe, co Ją wielbią, co usiłują naśladować Ją w Cnotach? Czegóż nie uczyni dla dusz żarliwych, wspaniałych, co Jej Wzorem, i z miłości ku Niej, ku Boskiemu Jej Synowi chwytają krzyż i wydają swe życie na umartwienia, na poświęcenia.

Umartwienia, poświęcenia! Czyż nie mam pociechy, czyż nie przypominam sobie, iż często wierny Łasce takowe czyniłem dla Boga?

Jeśli nie miałem tego szczęścia, ani dziś czuję tej żarliwości, wspaniałości, cóż mam czynić? Niech przynajmniej upokorzę się, boleję nad mą zmiennością; niech przynajmniej rozbudzam na nowo we mnie ducha Chrześcijańskiego, postanawiając przez cały czas wiernie spełniać wszelkie me powinności. Udam się już do Maryi mej Matki, niech mi wyjedna Łaskę wierności nadal. Me żądze, potrzeby mej duszy, chęć moja szczera odzyskania pierwszej mej żarliwości wszystko mi wraża do serca nadzieję, iż uzyskam Jej ratunek; Jej Dobroć rokuje mi skutek pomyślny.