🔉Miesiąc październik poświęcony ku czci Różańca Świętego – dzień 24

salveregina.pl 1 miesiąc temu

Zdjęcie: Różaniec

Zanurz się w rozważaniach na dzień 24 października, poświęcony Różańcowi Świętemu.

Źródło: Czytania różańcowe dla ludu napisał Ks. Wawrzyniec Puchalski, Rzeszów 1885r.

O nabożeństwie miesięcznym.

Źródło: Zbior wybornego y gruntownego nabozenstwa na codzienne, tygodniowe, miesięczne, w dni swięte i roczne 1819

Nauka.

Chociaż nie zdaje się być osobliwszym i różnym od codziennego, tygodniowego, i rocznego, jakoż nie znajduje się w innych do Nabożeństwa książkach, przestrzec jednak potrzeba Wiernych Chrystusowych.

Czytaj więcej

Najpierw, iż niektórzy z nich zostają w rozmaitych Bractwach, którym oprócz innych w roku dni, na jedną w każdym miesiącu Niedzielę nadane są Odpusty to zawsze pod obowiązkiem jakiego nabożeństwa. Po wtóre: Wszyscy, którzykolwiek nabożnie co dzień trzy razy odmawiają Anioł Pański, i którzy codziennie przez pół lub ćwierć godziny odprawiają medytację, to jest modlitwę wewnętrzną, tak ci jako i pierwsi wiernie się każdego dnia w tych pobożnych uczynkach zachowując przez cały miesiąc, w każdym całego roku dostąpić mogą zupełnego Odpustu w te dni Miesięczne, które sami sobie obiorą, a w nie spowiadać się i komunikować, i modlić się będą. Przysposobienia do Spowiedzi opisane są niżej w Nabożeństwie do Świętych Sakramentów, w Nabożeństwie także tyczącym się Odpustów, wyrażone tj. wzglądem nich uwiadomienia i modlitwy.

Co się zaś tyczy Medytacji, czyli modlitwy wewnętrznej, ta choćby tak wielkimi, (jako się wyżej nadmieniło) Odpustami zalecona nie była, sama jednakże przez się od modlitwy ustnej daleko jest zacniejsza i pożyteczniejsza; gdyż kiedy się modlimy ustnie mówimy tylko do Pana Boga; ale gdy się modlimy wewnętrznie, tj. gdy rozmyślamy co nabożnego, wtenczas Sam Pan Bóg mówi do nas, ponieważ więc tyle jest na świecie ludzi chcących choćby pobożniejsze prowadzić życie, którzy wiele różnych i długich modlitw ustnych codziennie odmawiają, a o modlitwie wewnętrznej albo nie wiedzą, albo nie dbają, albo co rozmyślać nie mają, przetoż kładzie się tu dla wszystkich wielce gruntowne i wyborne Uwagi na każdy dzień Miesiąca. Które przeczytawszy codziennie po jednej rozważając, trzeba je znowu na drugi i na każdy poczynający się Miesiąc z początku zaczynać. Przez całe życie odprawiając je, znajdzie się zawsze w nich co nowego do używania i ku zbudowaniu.

Uwaga o odpustach.

Źródło: Głos duszy 1881;

Odpusty. Podręcznik dla duchowieństwa i wiernych opr. X. Augustyn Arndt 1890r.

Benedykt XIV, sławny i uczony papież, polecał Brewem d. 16 grudnia 1746r., bardzo gorąco rozmyślanie, i bardzo słusznie, mało bowiem jest ćwiczeń pobożnych, z których by Chrześcijanie mogli czerpać skuteczniejsze środki do zapewnienia sobie wytrwania i postępu w cnotach. „Dajcie mi kogoś, który co dzień choć kwadrans poświęca rozmyślaniu powiedziała Św. Teresa, a ja mu obiecuję Niebo“.

Odpusty:

1) Zupełny raz na miesiąc w dzień dowolnie obrany, jeżeli kto przez miesiąc co dzień rozmyśla przez pół godziny lub przynajmniej przez kwadrans. Warunki: Spowiedź, Komunia Święta i modlitwa pobożna na zwyczajne intencje.

2) 7 lat i 7 kwadr. za każdy raz, gdy kto w kościele lub gdzieindziej, publicznie lub prywatnie, naucza innych o sposobie rozmyślania, albo gdy kto tej nauki słucha. Warunek: Spowiedź, Komunia Święta za każdym razem.

3) Odpust zupełny raz na miesiąc w dniu dowolnie obranym, gdy kto pilnie naucza, albo się dał pouczyć. Warunki: Spowiedź, ilekroć z sercem skruszonym przyjmą Komunię Świętą i modlitwa na zwyczajne intencje. (Benedykt XIV. Brew. dn. 16 grudnia 1746r.)

Wszystkie te odpusty można ofiarować za dusze wiernych zmarłych.

WEZWANIE DO DUCHA ŚWIĘTEGO.

V. Racz przyjść Duchu Święty i napełnić serca wiernych Twoich.

R. A ogień Miłości Twojej racz w nich zapalić.

V. Ześlij Ducha Twego, a będą stworzone.

R. A cała ziemia będzie odnowiona.

V. Módlmy się: Boże! Światłem Ducha Świętego serca wiernych nauczający, daj nam w Tymże Duchu poznawać co jest dobrem, i zawsze obfitować w pociechy Jego. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, Który z Tobą i z Duchem Świętym żyje i króluje, Bóg w Trójcy Świętej Jedyny na wieki wieków.

R. Amen.

DZIEŃ 24.

CZYTANIE DUCHOWNE.

ROZWAŻANIE. Tajemnica II Chwalebna — Wniebowstąpienie Pana Jezusa. Rozmyślanie.

Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus, Który do Nieba wstąpił.

Pan Jezus Zmartwychwstał, a po Zmartwychwstaniu Swoim nie zaraz wstąpił do Nieba, ale przez dni czterdzieści pozostał jeszcze na ziemi. A dlaczegóż to tak długo przebywał tu Pan Jezus po Zmartwychwstaniu? Aby wszystkich przekonać, iż Zmartwychwstał prawdziwie. Bo gdyby jeno przez jeden dzień, albo przez dwa, był się pokazywał Swym uczniom, mogłoby im się potem wydawać, iż to było tylko przywidzenie i złudzenie jakie. A tak przez dni czterdzieści napatrzyli się dowoli Panu Jezusowi Zmartwychwstałemu — a dotykając się Jego Chwalebnego Ciała i jedząc z Nim, przekonali się dokładnie, iż Pan Jezus prawdziwie Zmartwychwstał.

Dlatego to dnia czterdziestego dopiero wstąpił Pan Jezus do Nieba. I kiedy ten dzień już się przybliżył, przyszedł Pan Jezus do Apostołów jeszcze po raz ostatni. A wziąwszy ich z Sobą, szedł z nimi i przyszedł na górę Oliwną. Tu na tej górze smucił się Pan Jezus niedawno, tu też chce się otoczyć Chwałą i Majestatem, chce tu pokazać Moc Bóstwa Swojego. I rozmawiając z Apostołami o Królestwie Bożym i przykazując im, aby nie odchodzili z Jeruzalem, ale czekali tu na Przyjście Ducha Świętego, podniesion jest, a obłok wziął Go od oczu ich. A oni pilnie patrząc za Nim do Nieba idącym, nie mogli oczu swych oderwać od Niego. Aż kiedy obłok zakrył Go przed oczyma ich, wrócili się do Jeruzalem, oczekując w wieczerniku Zesłania Ducha Świętego.

I skąd Pan Jezus przyszedł, tam też i powrócił. Przyszedł z Nieba na ziemię, aby nas odkupić, a kiedy nas odkupił Krwią Swoją na Krzyżu, powrócił z powrotem do Nieba do Ojca Swojego.

I nam za Panem Jezusem dążyć tam potrzeba. I nam potrzeba tam być, gdzie jest teraz Pan Jezus. Potrzeba nam być w Niebie. Tam gdzie jest nasz Jezus Najsłodszy mamy kiedyś odpocząć po trudach i walkach i boleściach życia naszego. Mamy być w niebie, bośmy do nieba i dla Nieba stworzeni.

A czyjeż serce nie tęskni za Niebem? I czyjaż dusza nie wyrywa się z tej ziemi, nie wzlatuje ku Niebu? I czyjeż pragnienia nie unoszą się tam, gdzie Bóg nagotował szczęście bez końca dla wybranych swoich? — Jako jeleń do źródła wód, tak dusza moja pragnie do Ciebie Boże mój!

I któżby nie pragnął Nieba? — A wiesz ty, co to jest Niebo? — Co to jest Niebo? Zapytaj Aniołów, a powiedzą ci — Niebo to Przybytek Boga, to Raj szczęścia i wesela, euforii i Chwały Nieskończonej. Zapytaj Świętych, co to jest Niebo, a powiedzą ci — niczym jest chwała najpotężniejszych królów na ziemi, niczym jest szczęście oblubieńca i oblubienicy w dzień ich zaślubin, niczym są rozkosze, którymi upajają się ludzie światowi — niczym to wszystko w porównaniu z rozkoszami i szczęściem i Chwałą Nieba. Zapytaj jeszcze Św. Pawła, co to jest Niebo, a słuchaj, co powiada: Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani w serce człowieka nie wstąpiło, co Bóg nagotował tym, którzy Go miłują. A tak ani język Aniołów, ani język Świętych, a tym mniej język człowieka nie może godnie powiedzieć, co to jest Niebo.

Ale przecie cóż jest to Niebo? Kiedy się o to pytasz koniecznie, powiem ci, co jest Niebo, jak człowiek o tym powiedzieć może. Powiem ci, co jest tam w Niebie. Posłuchaj.

Tam w Niebie bogactwa nieprzebrane, niezrównane stroje, pienia i muzyki niesłyszane na ziemi.

Bogactwa tam nieprzebrane. Prawda, złota i srebra tam nie ma, bo i cóż w Niebie po złocie. Prawda, pereł, korali ni drogich kamieni tam nie ma, bo i cóż w Niebie po perłach. Prawda, zamków i pałaców tam nie ma, bo i cóż po pałacach tam w Niebie. Pałacem Świętych to mieszkanie Pana Boga Samego, a perła ich to Pan Jezus, a złotem ich to zdrój nieskończonych radości. Są tam bogactwa ale odmienne od naszych, a lepsze o wiele, bo ich złodziej nie ukradnie, nie zabierze woda, a ogień nie spali, a kto raz posiadł te bogactwa, już ich nie utraci na wieki.

I stroje niezrównane tam w Niebie. A strojem Świętych to cnota ich i zasługa, strojem ich to miłość ognista, strojem ich to blask świętości, jaką tam jaśnieją. Tam sprawiedliwi w Królestwie Boga jaśnieją jako słońce.

A strój ten sprawiedliwych przechodzi stroje choćby najpyszniejsze, jakimi się stroją ludzie na ziemi.

A muzyka Nieba, a śpiewy niebieskie niesłyszane tu nigdy. Tam Chóry Aniołów Anielskimi głosy śpiewają nieustannie Panu Bogu — Święty, Święty, Święty. Tam Zastępy Dziewic śpiewają zawsze swemu Oblubieńcowi pieśń nową chwały i dziękczynienia. Tam Aniołowie i Święci łączą się w pieniach wspólnych na wysławianie Baranka bez zmazy. — Niektórzy z Świętych słyszeli umierając odrobinę jeno tych śpiewów niebieskich, a już wpadali całkiem w zachwycenie. Jakiż zachwyt szczęścia ogarnie tam duszę, kiedy słuchać będzie śpiewania całego Nieba!

A tak w Niebie jest wszystko — i bogactwa bez miary i przepyszne stroje i pienia niezrównane.

I pytaj się mój drogi, czego też nie dostaje tam w Niebie, kiedy tam obfitość wszystkiego, co jest szczęściem prawdziwym. Kiedy tam wesołość bez końca, euforia bez zamącenia, szczęście bez odmiany. Tam w Niebie pokój bez zakłócenia, zgoda bez niesnasek, miłość bez zazdrości. Słoneczko tam wieczne i wieczne ciepło i wiosna wieczna. I prześliczne kwiatuszki kwitną tam zawsze — i róż i lilii i narcyzów i fiołkowi stokrotek i bratków, a woń niezrównana rozchodzi się tam dokoła. Tam Raj rozkoszy, gdzie dusza ma wszystko, czego jeno pragnie. O Błogosławiony Przybytku, jaśniejący Chwałą! Kocham cię w Twojej piękności, o szczęśliwe mieszkanie Pana i Boga mojego! — zawołajmy z Augustynem Świętym.

I szczęśliwi ci, którzy są w Niebie, bo tam jest Pan Bóg, Źródło wszelkiego szczęścia. A Pan Bóg tam w Niebie nie kryje się przed Wybranymi, ale bez zasłony, ale twarzą w twarz pozwala się oglądać i z nimi wspólnie dzieli szczęście swoje. Tam ujrzę Boga jako jest — mówi Jan Święty w Objawieniu. Nie tylko widzą Pana Boga Wybrani tam w Niebie, ale i kochają Go z całego serca i ze wszystkich sił swoich. I w tej Miłości Boga żyją zawsze, rozpływają się zawsze i w niej jedynie całe swe posiadają szczęście. Bo czegóż temu brakuje, kto jest z ukochanym swoim?

No jakże dobrze tam w Niebie, kiedy tam wszyscy posiadają Boga, Którego miłują, kiedy tam Bóg szczęście Swoje przelewa na wszystkich! Jakże dobrze być tam, a być z Bogiem swoim! I cóż z takim szczęściem porównać się może?

Św. Piotr uczuł tylko przedsmak słodyczy Nieba kiedy w jasności ujrzał Pana Jezusa na górze Tabor. Ledwie skosztował tamtej rozkoszy, a już zawołał: Panie, dobrze nam tu być. Panie — tak nam tu słodko, a tak przyjemnie, a tak wesoło — tak nam tu dobrze, iż pragniemy z Tobą zawsze tu pozostać. A to szczęście nieba nie jeno na chwilę zabłyśnie wybranym. Mijają setki lat, a Święci Boga jak się radowali, tak się i radują. Mijają tysiące lat, a szczęście ich nie mija. Mijają miliony i miliony lat, a wesele ich dopiero zaczyna się dopiero. I zawsze cieszyć się będą z Bogiem swoim, i na wieki radować się będą ze swoim Zbawicielem. Zawsze na wieki!

Ach, duszo moja oderwij się od ziemi, a ku Niebu się; wznieś na skrzydłach Bożej Miłości! Patrz, co ci tam nagotował Bóg za miłość twoją, za cnoty twoje, za trudy i boleści twoje!

Zapłata Świętych zbyt jest obfita w Niebiesiech. Ale jak posiąść tę obfitą zapłatę — jak posiąść to szczęście nieprzebrane Nieba? Dwa jeno są na to sposoby — Wiara i dobre uczynki. I Wiara i dobre uczynki, obydwoje do zbawienia potrzebne. A tak samą Wiarą do Nieba nie zajdziesz, bo Wiara bez uczynków martwą jest. Wiara to jak fundament, a uczynki to jak ściany i dach u domu.

Zróbże fundament pod dom, a jak na nim nie wyciągniesz ścian i dachem nie nakryjesz, to na cóż ci się przyda i najlepszy fundament. Miej Wiarę i najlepszą, a jak nie masz; uczynków, nic ci z Twojej Wiary. A znowu bez fundamentu nie wystawisz domu, abyś w nim zamieszkał. A choćby na lichym fundamencie postawiony dom, wnet się rozsypie. Tak i dobrych uczynków ten mieć nie może, co Wiary nie ma… I jedno więc i drugie — i Wiara i uczynki do zbawienia koniecznie potrzebne. Dlatego to mówi Pan Jezus: Kto nie wierzy, już jest potępiony. Ale i to mówi Pan Jezus wyraźnie: Nie ten co mówi Panie, Panie, wnijdzie do Królestwa Niebieskiego, ale kto czyni Wolę Ojca Mego, Który jest w Niebiesiech, ten wnijdzie do Królestwa Niebieskiego.

A tak wierz i czyń i dobrze, a będziesz zbawiony.

A iż dobre uczynki potrzebne na Niebo, to już sam rozum powiada. Wszak Niebo to zapłata, a zapłata zbyt obfita, a kto chce zapłaty, musi na nią zarobić. Przecie i ty jako gospodarz płacisz jeno tym, co pracują na twojej roli. Czy nie tak? I cóżbyś powiedział, gdyby pierwszy lepszy, co ani kłóska nie urzął na zagonie, przyszedł do ciebie, a rzekł ci zapłać mi. Cóżbyś mu powiedział? Czyś oszalał — rzekłbyś do niego — za cóż ci płacić, skoroś u mnie nic nie robił. I Bóg to gospodarz. Rolą jego to serce nasze, to życie nasze. A o ile na tej roli ani orzesz, ani siejesz, ani zbierasz dobrych owoców, i za cóż ci kiedyś ów niebieski gospodarz ma płacić? A tak już rozum sam mówi, iż na niego potrzebne są dobre uczynki.

I Pan Jezus mówi tak wyraźnie, iż tylko przez dobre uczynki droga do Nieba. I kiedy ów młodzieniec pytał Pana Jezusa mówiąc: Nauczycielu, co czyniąc dostąpię żywota wiecznego — rzekł mu Pan Jezus: Chowaj Przykazania — to znaczy czyń dobrze. A w Dzień Sądu strasznego rzecze Pan Jezus tym, którzy będą po Prawicy Jego: Pójdźcie Błogosławieni Ojca Mego, otrzymacie Królestwo wam zgotowane od założenia świata. A za co? Oto słuchaj. Albowiem łaknąłem, a daliście mi jeść, — pragnąłem a napoiliście Mnie, — byłem gościem, a przyjęliście Mnie, nagim , a przyodzialiście Mnie, chorym, a nawiedziliście Mnie — byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie. Słyszysz, jak tu Pan Jezus wylicza dobre uczynki sprawiedliwych i za nie to ofiaruje im Niebo, zgotowane od założenia świata. To też nie myśl sobie, iż sama Wiara już cię zaprowadzi do Nieba.

I jeszcze i życie Świętych uczy nas tego, iż jeno przez dobre uczynki możemy zajść do Nieba. Alboż to nie wiesz, co czynili Święci dla Nieba, żyjąc tu na ziemi? — Jak jedni ponosili katusze i śmierć, — a inni trapili swe ciało postami, — a inni uciekali przed światem na puszczę, — a inni chronili się w mury klasztorne, — a inni cały swój majątek rozdawali ubogim, — a inni dzień i noc siedzieli przy chorych w szpitalach. Alboż to nie są dobre uczynki? — Alboż nie za to poszli do Nieba? A my jak się też sposobimy na Niebo? — O Wiarę dbamy, to prawda, ale o dobre uczynki mało się troszczymy. Bo patrzmy jeno na życie ludzi. Wiara nam mówi — kochajcie nieprzyjacioły wasze — a tu jak się dzieje? W ciężkiej nieprzyjaźni całe lata żyją ludzie ze sobą. Wiara mówi — czyńcie ludziom, co chcecie, aby wam drudzy czynili — a tu jak się dzieje? Słuchaj, jak jedni obmawiają drugich, jak szarpią ich sławę, jak ich na majątku krzywdzą. Wiara mówi — pamiętaj, abyś dzień święty święcił — a tu jak się dzieje? Są, co się nie boją z sierpem i z kosą wychodzić w święto na pole — są, co się nie boją w święta i niedziele zapełniać karczmy gromadnie. Wiara mówi — czcij ojca i matkę swoją — a tu co się dzieje? A tu córka matkę wypędza za próg domu swojego, — tu syn ojca pociąga przed kratki sądowe. I tak we wszystkim Wiara swoją drogą, a uczynki swoją. Wiara na prawo, uczynki na lewo.

Oj nie tak nie tak, bo na Sądzie Bożym przyjdzie ci też stanąć po lewicy. Oj nie tak nie tak, ale żyj tak, jak ci Wiara mówi, ale do Wiary twojej przydaj dobre uczynki, a wtedy dopiero wstąpisz za Panem Jezusem do Nieba, dopiero wtedy posiądziesz on Raj szczęścia wiecznego.

Niech się to spełni na nas, Boże i Zbawicielu nasz!

Chwalebne Twoje Wniebowstąpienie niech serca nasze podnosi w górę, niechaj nas uczy żyć tu pobożnie, abyśmy z Tobą, Panie Jezu nasz, żyli szczęśliwie na wieki w Niebie.

Na zakończenie odmów Różaniec Święty wraz z litanią Loretańską.

Różaniec Święty codzienny.

Zachęcamy do:

Dzieci w hołdzie i czci dla Królowej Różańca Świętego — dzień 24
uczczenia Świętych Aniołów Stróżów w miesiącu Październiku ku Ich czci poświęconym: Miesiąc Październik ku czci Świętych Aniołów Stróżów — dzień 24
Świętego Patrona dnia dzisiejszego, Św. Rafała Archanioła: Nabożeństwo do Św. Rafała Archanioła.

Poznaj także żywot Św. Rafała Archanioła napisanego przez X. Juliana A. Łukaszkiewicza.

Idź do oryginalnego materiału