🔉Miesiąc Luty poświęcony ku czci Matki Boskiej Bolesnej – dzień 11

Święty Alfons Liguori, zachęcając dusze pobożne do nabożeństwa do Matki Bolesnej, przytacza dwa następujące objawienia. Jedno, w którym Pan Jezus tak przemówił do pewnej duszy Błogosławionej: „Drogimi są w oczach moich łzy wylane nad rozmyślaniem Męki Mojej; ale tak kocham Matkę Moją, iż gdy kto rzewnie rozpamiętywa Jej Boleści, jeszcze Mnie to więcej ujmuje“.

Drugie objawienie przytoczone przez tegoż Świętego jest następujące, a wyjęte z najpoważniejszych podań pierwszych wieków Chrześcijaństwa: niedługo po Wniebowzięciu Przenajświętszej Maryi Panny Święty Jan Ewangelista ujrzał Pana Jezusa i Matkę Bożą, proszącą Go o szczególne Łaski dla wszystkich mających nabożeństwo do Jej Siedmiu Boleści. Chrystus Pan zadość czyniąc Jej prośbie przyrzekł:

1. Że ktokolwiek uciekać się będzie do Zasług Boleści Matki Bożej i przez nie prosić będzie o potrzebne Łaski, może być pewnym, iż nie umrze bez szczerej pokuty za grzechy.
2. Że uwolnionym będzie od przerażenia i ucisków wewnętrznych, ostatniej godzinie życia zwykle towarzyszących.
3. Że będzie miał Łaskę serdecznego nabożeństwa i do Męki Pańskiej i za to szczególną nagrodę otrzyma w Niebie.
4. Na koniec, iż wszyscy pobożną cześć oddający boleściom Matki Przenajświętszej mieć Ją będą za swoją szczególną Panią i Władczynią, i iż Marya nimi rozporządzać będzie według Najmiłościwszej Woli Swojej w sposób szczególniejszy.

Wyżej przytoczony Św. Alfons dodaje w końcu, iż różne poważne dzieła liczne przytaczają przykłady i wypadki na stwierdzenie tego podania.

Duszo pobożna weź to do serca twego.

„Dajcie mi kogoś, który co dzień choć kwadrans poświęca rozmyślaniu powiedziała Św. Teresa, a ja mu obiecuję Niebo“.

Odpusty:

1) Zupełny raz na miesiąc w dzień dowolnie obrany, jeżeli kto przez miesiąc co dzień rozmyśla przez pół godziny lub przynajmniej przez kwadrans. Warunki: Spowiedź, Komunia Święta i modlitwa pobożna na zwyczajne intencje.

2) 7 lat i 7 kwadragen za każdy raz, gdy kto w kościele lub gdzieindziej, publicznie lub prywatnie, naucza innych o sposobie rozmyślania, albo gdy kto tej nauki słucha. Warunek: Spowiedź, Komunia Święta za każdym razem.

3) Odpust zupełny raz na miesiąc w dniu dowolnie obranym, gdy kto pilnie naucza, albo się dał pouczyć. Warunki: Spowiedź, ilekroć z sercem skruszonym przyjmą Komunię Świętą i modlitwa na zwyczajne intencje. (Benedykt XIV. Brew. dn. 16 grudnia 1746r.)

Wszystkie te odpusty można ofiarować za dusze wiernych zmarłych.

2) Odpust 300 dni w każdym tygodniu, gdy kto podobne ćwiczenia odprawia przez godzinę lub pól godziny w czasie od 3. godziny po południu w piątek aż do rana niedzieli.

3) Odpust zupełny co miesiąc w jednym z ostatecznych dni dla tych, którzy w tydzień nabożeństwo to odprawiali.

Warunki: Spowiedź i Komunia Święta.

(Pius VII Reskr. Sekret. Memoryał. 24 25 lut. i 21 marca 1815, najpierw na 10 lat, potem Reskr. Św. Kongr. z 18 czerwca 1812 na zawsze).

Wprawdzie Przywilej Macierzyństwa duchowego Maryi jest jedną z najbardziej znanych Prawd Maryjnych, a tak drogą sercom Chrześcijan, iż nie ma potrzeby określać jej dogmatycznie, by w nią wierzyć. Jednak u wielu pojęcie Matki Niebieskiej, Matki Kościoła Świętego jest zbyt płytkie i ograniczone. Niektórzy widzą tu tylko przenośnię, oznaczającą Miłość Maryi ku nam, a ze słów Chrystusa wyrzeczonych w godzinie konania: „Oto Matka twoja” — wnioskują o Macierzyństwie najwyżej adopcyjnym, przybranym, a więc będącym skutkiem przypadkowym, zewnętrznym, bez oparcia w rzeczywistej działalności Macierzyńskiej. Takie pojęcie mało grzeje i słabo pobudza do miłości Maryi. Nie odpowiada też hojności Pana Boga, ani nie wypływa ze źródeł Wiary.

Marya jest naszą prawdziwą Matką, oczywiście duchową, tzn. daje nam życie nadprzyrodzone, życie Łaski i wychowuje nas, byśmy dojrzeli do Nieba, jak matka ziemska daje życie naturalne i czuwa nad jego rozwojem. Już Ojcowie i Doktorzy Kościoła Świętego, wyraziciele Tradycji, przypisywali Maryi Macierzyństwo Łaski w znaczeniu ścisłym. Św. Ireneusz (†202) pisze, iż Jej Macierzyństwo Boże odradza ludzi dla Pana Boga. Św. Efrem (†378) uważa, iż tytuł „Matki żyjących” należy się raczej Maryi niż Ewie, bo „przez Maryę samo Życie przyszło na świat: Ona porodziła Żyjącego i stała się Matką żyjących”. W średniowieczu Św. Anzelm powie dosadnie: „Pan Bóg jest Ojcem wszystkiego co stworzone, a Marya jest Matką wszystkiego co odrodzone”, a kiedy indziej po prostu: „Matka Boża jest naszą Matką”.

Dziś prawda ta stała się jeszcze bardziej wyrazista, gdyż lepiej rozumiemy Tajemnicę Łaski jako życia Bożego w nas i jesteśmy świadkami wielkiego rozwoju nauki o Mistycznym Ciele Chrystusa, według której wierni stanowią z Chrystusem Panem jedno ciało: On jest Głową, my członkami. Ojciec Święty Pius XII w encyklice o Mistycznym Ciele napisał: „Ta, Która cieleśnie była Matką naszej Głowy, stała się duchowo Matką wszystkich jej członków”.

W jaki sposób Marya jest naszą Matką? Jak spełnia wobec nas Swoją rolę Macierzyńską?

Pisarze Maryjni rozróżniają trzy etapy Macierzyństwa duchowego Maryi, analogiczne do okresów Macierzyństwa naturalnego: poczęcie, porodzenie, wychowanie. Przy Zwiastowaniu poczęła nas do życia Łaski przez Swoje „Fiat” — zgodę na Wcielenie: „poczynając Jezusa, poczęła Go całego, tj. Jego Ciało naturalne i Jego Ciało Mistyczne”. Na Kalwarii w chwili Odkupienia porodziła nas do tego życia przez Śmierć Swego Syna i męczeństwo Swego Serca. Wtedy też nastąpiła uroczysta proklamacja i potwierdzenie Jej Macierzyństwa duchowego, ze strony Chrystusa: Oto syn Twój — oto Matka twoja. w tej chwili Marya uprzystępnia tak poczęte i zrodzone życie wszystkim ludziom oraz wychowuje nas do pełności wieku Chrystusowego. Tu Jej Macierzyństwo duchowe łączy się z szafarstwem Łaski, bo właśnie przez rozdawanie Łask spełnia Swą rolę Macierzyńsko-wychowawczą.

Marya przekazuje nam Łaskę Wiary. Ze wszystkich ludzi Ona najdoskonalej uwierzyła w Chrystusa Pana i ukochała Go. Swoją wiarę przekazuje nam jako Wszechpośredniczka Łask Bożych. Umacnia w nas tę Wiarę i strzeże jej od zatraty. Wczytajmy się w dzieje Kościoła Chrystusowego. Są one jednym pasmem dowodów stwierdzających tę prawdę, iż Matka Najświętsza przez wszystkie wieki stoi na straży wiary ludu Bożego. Jak matka bierze nas za rękę i wiedzie do Chrystusa Pana.

Duchowe Macierzyństwo Maryi w odniesieniu do nas wyraża się następnie w Jej trosce o nasze życie wewnętrzne. Istotą tego życia jest trwanie w zjednoczeniu z Chrystusem Panem przez Łaskę. Marya, żyjąca pełnią Łaski Bożej, jest dla nas Wzorem życia w Łasce i Pomocą do życia w Łasce. Przez Swoje orędownictwo u Syna dopomaga nam zwyciężać trudności, stojące na drodze w zbliżaniu się do Pana Boga i uświęcaniu życia.

Duchowe Macierzyństwo Maryi szczególniej uwidacznia się w ratowaniu dusz naszych od wieczystej zguby. Litania Loretańska nazywa Ją „Ucieczką grzesznych”. I słusznie. Ileż dziwnych wydarzeń, ilustrujących tę prawdę, mógłby opowiedzieć każdy kapłan zajęty w duszpasterstwie! Ile razy w swoim kapłańskim życiu spotkał się z wyraźną interwencją Matki Bożej, spieszącej z ratunkiem dla grzeszników, zwłaszcza w ostatnich godzinach!

Matka Boża — Matką naszą. Przy omawianiu tego tematu jest „Wspomożeniem wiernych” w ich rozlicznych potrzebach. Wszyscy czciciele Matki Bożej Nieustającej Pomocy mogą niejedno na ten temat powiedzieć. Wie o tej pomocy Matki Najświętszej cały lud chrześcijański i dlatego od wieków ucieka się pod Jej opiekuńcze skrzydła we wszystkich swoich potrzebach.

Marya, nasza Matka Bolesna jest nam tak samo potrzebna, jak Panu Jezusowi podczas Jego Męki. Wszyscy bowiem przejść musimy przez swoją „godzinę” prób, przez ogień i wodę utrapień, czasem strasznych wstrząsów. Umieć przebrnąć przez te ciemności bez szwanku dla Wiary, bez wygaszenia promyka miłości, ale przeciwnie, z nowym zasobem cnót i zasług — to nie łatwa sprawa. Dla nędzy naszej człowieczej wręcz niemożliwa. Trzeba koniecznie zapewnić sobie błogą Obecność Matki. Tę samą, co ongiś na Kalwarii: Obecność zaangażowaną, solidarną, współczującą i współdźwigającą. Wtedy tylko potrafimy przetrwać szczęśliwie wszystkie próby w życiu, nie odtrącimy krzyża, nie przerazimy się ofiary.

Pomyślmy, jak zasługująco mogliby cierpieć wszyscy nasi bracia doświadczeni, nawiedzeni cierpieniem w jego rozlicznych formach, gdyby wprowadzili w swą niedolę Najświętszą Maryę Pannę — Matkę Bolesną.

Nauczyłaby ich nie zaciskać zęby w stoickiej, ponurej rezygnacji, ale objąć z Wiarą swój krzyż, by odprawić na nim własną „mszę” — za swoje winy i za grzechy bliźnich. Wtedy boleść mogłaby się stać cichym wewnętrznym pokojem, a „czarna godzina” życia zmieniłaby się w brzask wiecznej nagrody.

Doprawdy, Marya jest Matką przedziwną. I jako taka urzeka wszystkich. Każdy, kto Ją pozna chce się stać Jej dzieckiem i cieszyć Jej względami. — Jakże nie cieszyć się nam, Katolikom, iż mamy taką Matkę i jakże Jej nie ufać?! Szczęśliwi jesteśmy, iż mamy Kogoś, kto wciąż myśli o nas, kocha nas czule i pomaga w zbawieniu naszej duszy. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus wołała w uniesieniu: „Czy wiesz, moja Matko ukochana, iż jestem szczęśliwsza niż Ty? Ja mam Ciebie za Matkę, a Ty takiej matki nie masz”. Matce Przedziwnej możemy w pełni zaufać. Świat dla Niej i każda na nim dusza to źrenica oka, o której nigdy nie zapomni.

Byle tylko Ją kochać i wciąż sycić się Jej życiem! „Kochajcie tak Niepokalaną Matkę” — woła do nas O. Maksymilian Maria Kolbe — żebyście się bez Niej nie mogli już obyć”. Amen.

W miarę też jak wstępuje w kraj ten, posągi bożyszcz pogańskich spadają ze swoich ołtarzysk, a puszcze Egipskie i doliny ciągnące się przy Nilu, uświęcone Obecnością Syna Bożego, przygotowane zostają już wtedy na to, żeby gdy później zaludnią się krociami owych sławnych pustelników Egipskich, stały się i kolebką i już odtąd na zawsze najwyższą szkołą sposobu życia tu na ziemi iście anielskiego. Pustelnicy Egipscy, albo raczej jak ich z uszanowaniem nazywać zwykliśmy, Ojcowie z puszcz Egipskich, pozostaną na zawsze wzorami najwyższej doskonałości chrześcijańskiej, zjawiskiem, które nigdy wierni podziwiać nie przestaną, których w niższym lub w wyższym stopniu, każdy ze Świętych jaki do końca świata się pojawi, naśladować będzie usiłował. Upatrując też w ucieczce do Egiptu jakby początek i źródło późniejszego wsławienia się tej krainy przez wydanie tylu i tak wielkich Świętych, najdawniejsze podania i Kościelne i pogańskie, wiernie przechowały wiele szczegółów przybycia i pobytu tam Przenajświętszej Rodziny.

Ale zacznijmy od wyjścia Jej z Nazaretu. — Czyż w tym cichym i odludnym ustroniu, Marya nie będzie mogła spokojnie pielęgnować Swoje Boskie Dzieciątko? Czyż tylko co zapowiedziane Jej przy pierwszej Boleści prześladowanie Pana Jezusa, Któremu według proroctwa Symeonowego Sprzeciwiać się będą (Łuk. 2, 39) już tak prędko miało się rozsrożyć? I czyż po otrzymaniu rany w Sercu pierwszym Mieczem Boleści, zadanej Matce Przenajświętszej, już tak zaraz i jakby niezwłocznie i drugi Jej Duszę przeszyje?

Marya tylko co wróciła z Jerozolimy, gdzie spełniła ofiarę, która, jak widzieliśmy, z Matki najszczęśliwszej zamieniła Ją na Matkę Najboleśniejszą. A więc potrzeba, by Jej przez czas przynajmniej pewien, spokoju i ciszy, żeby ze Swoją Boleścią cokolwiek się oswoiła: żeby przyzwyczaiła się do tego, iż Pan Jezus, Najdroższy Pan Jezus, jak był dotąd najwyższą dla Niej pociechą, tak — gdy i wyprorokowanym Jej zostało i objawionym najwyraźniej co Go czeka — stanie się dla Niej powodem najcięższych Boleści.

Lecz nie — nie będzie Jej dano byle trochę dłużej zażyć spokoju w tej błogosławionej mieścinie Nazareńskiej. Prawda, iż Pan Jezus jest Książęciem pokoju (Ps 10/9/, 6) i Marya Go miała przy sobie; ale pokój jakim On z Sobą przynosi, nie jest pokojem takim jaki ten świat sobie roi. Pokój Boży, a który według słów Św. Pawła Apostoła przechodzi wszelki zmysł (Flp 4, 7), to jest wszelkie nasze wyobrażenie, jest to pokój wewnętrzny, którego nic zachwiać nie może w duszach ściśle z Panem Jezusem zjednoczonych. I takiego pokoju, bądź co bądź i pomimo doznawanych Boleści, Marya zażywała stale. ale pokojem zewnętrznym przez bardzo krótki czas cieszyć się mogła, wróciwszy do Nazaretu.

Bo oto pewnej nocy, Anioł ukazał się Józefowi, któremu zwierzona była opieka nad Dziecięciem Jezusem i Maryą, a czego mu samo Niebo zazdrościło, i w Imieniu Pana Boga, kazał mu niezwłocznie uchodzić z Nimi z krainy żydowskiej. Weźmij rzekł do Niego, Dziecię i Matkę Jego i uchodź do Egiptu (Mat. 2, 11).

Herod, który postanowił był zgładzić Nowonarodzonego Mesjasza, z płonnej obawy, żeby go nie wyzuł z władzy królewskiej, zawiedziony przez Trzech Króli, którzy pomimo jego polecenia, nie zawiadomili go o miejscu, gdzie przyszedł na świat — uciekł się do najokrutniejszego środka. Wydał rozkaz, aby wszystkie dzieci w całej ziemi Judzkiej będące tego mniej więcej wieku co Nowonarodzony Zbawiciel, wymordowane zostały w jednej nocy. Tym bowiem barbarzyńskim sposobem, spodziewał się dosięgnąć i Dzieciątko Jezus, Którego miejsca pobytu nie mógł wyśledzić. ale iż Pan nasz Najdroższy nie tak lekkiej śmierci miał ulec, ale ponieść na krzyżu i po długich Mękach najstraszniejszą jaka kogo spotkać kiedy mogła, więc trzeba było, aby tej rzezi niewinnych dziatek uszedł. I dlatego Józef odebrał Rozkaz, żeby z Nim i z Maryą, co prędzej, a skrycie, w dalekie strony uchodził.

Żaden z Rozkazów Boskich, ani przez największego Świętego, ani przez żadnego z najgorliwszych w ich spełnianiu Aniołów, nie był wykonanym z taką gotowością, uległością i pośpiechem, jak ten, który odebrała wtedy Marya z ust Józefa od Pana Boga. Gdy go słuchała ze słodkim chociaż smutnym uśmiechem, nie doznała najmniejszego zmieszania, nie kwapiła się z gorączkowym niepokojem, chociaż Jej Serce Macierzyńskie czuło dobrze jakie niebezpieczeństwo grozi Jej Dziecięciu, dopóki nie wydobędą się z krainy będącej pod panowaniem Heroda, i jakie Je trudy, niewygody i innego znowu rodzaju niebezpieczeństwa w tej długiej po dzikich pustyniach podróży czekały. Wzięła na Ręce Swój Skarb Niebieski, Boże Dzieciątko gdy spało, i puściła się w drogę niezwłocznie, gdyż ubóstwo uwalniało Ich od długiego wybierania się w tę podróż.

Noc była pogodna, ale bardzo ciemna, gdy Przenajświętsza Rodzina wyszła z ubogiego Swego mieszkania. Na ulicach nie spotkali żywego ducha; w oknach nigdzie nie jaśniało światło, wszyscy spoczywali w śnie nocnym pogrążeni. Tylko wiatr chłodny szeleścił po liściach drzew figowych otaczających wszystkie domy, i od chwili do chwili słyszeć się dawało z dala szczekanie psa, odbywającego straż nocną przy trzodach tuż za murami miasta koczujących. Jak więc przed niedawnym czasem, przyszedł Syn Boży na świat, od nikogo, prócz Maryi i Józefa nie widziany, tak i gdy uchodził z ojczyzny, nikt prócz Nich o tym nie wiedział. O! jak często nie dopatrują ludzie Pana Boga w chwili kiedy właśnie największe Swego Miłosierdzia, Dobroci i Miłości nad nimi dokonuje On sprawy!

Droga, którą się puścili, była tą, którą niedawno przebyli wracając z Jerozolimy. ale nie zachodząc do tego miasta, przeszli blisko Betlejem, jakby na to, aby obecność w tych okolicach Dziecięcia Jezusa, zlała Błogosławieństwa Jego na biedne dziatki, które nie wiedząc jak okrutny los je czeka, spoczywały swobodnie na łonach matek.

Wkrótce weszli na drogę wiodącą na pustynię, a Józef szedł przodem jako Cień Najwyższego (Łuk. 1, 35). Przebyli granicę Ziemi Wybranej, i zapuszczając się w nieprzejrzane okiem piaszczyste obszary, już na nich tylko jakby punkciki z lekka się poruszające wyglądali. Niebo tylko widziało i wiedziało, iż Pan Bóg to na Ręku Dwojga Najświętszych jakie były kiedy stworzeń unoszony, tę smutną odbywał na ziemi, którą stworzył, pielgrzymkę, uchodząc przed ludźmi, z Miłości, których z Nieba na nią zstąpił.

Wśród tej ogromnej puszczy przez wiele dni słońce wschodziło i zachodziło przed Nimi, noce po nocach następowały, a już to piekące upały, już wichry silne z tumanami piasku, to znowu chłody, wilgocie i deszcze, ileż razy i jak dotkliwie trudziły Ich w ciągu tej długiej drogi, albo raczej brodzenia po bezdrożach, bo żadnych tam dróg i śladów ludzkich nie można było dopatrzyć.

Tymczasem szli i szli coraz bardziej zapuszczając się w pustynię. Zapasów żywności kilka z Sobą nieść mogli, na źródła wód rzadko kiedy natrafiali, i głód więc i pragnienie cierpieli.

Starożytne podanie niesie, iż w pewnym miejscu skalistym, które przebywali, zaszli dla schronienia się wśród dżdżystej nocy do jaskini, nie wiedząc, iż była ona schronieniem rozbójników. Żona herszta tej szajki, przypatrzywszy się Przenajświętszej Rodzinie, taką nie tylko litością nad Nimi, ale i szczególnym uszanowaniem przejętą została, iż Ich z największą uprzejmością gościła. Miała ona prześlicznego synka, którego, chociaż wiodła życie tak występne, kochała jak mało jaka matka najpoczciwsza. ale od niejakiego czasu, dziecię to dostało trądu, i całe okryte najobrzydliwszymi wyrzutami, jeszcze właśnie dlatego droższym, jak to zwykle w takich razach bywa, stało się srodze zbiedzonej matce.

Przenajświętsza Marya Panna, widząc Swe Boskie Dzieciątko bardzo strudzone podróżą, pragnąc Je wykąpać, ośmielona uprzejmością tej nieszczęsnej gospodyni, w której mieszkaniu byli, poprosiła ją o niecułki i trochę wody letniej. Co gdy Jej niezwłocznie dostarczono, wykąpała Pana Jezusa. Matka zaś chorego dziecięcia, wiedziona natchnieniem wewnętrznym, z którego sobie sprawy zdać nie mogła, tąż wodą obmyła zaraz swego ukochanego trędowatego. I w tejże chwili trąd znikł na zawsze, i dziecię jej cudownie uzdrowionym zostało.

A jakże to żywy, symboliczny, przenośny obraz, tego co miało nastąpić, wskutek Przyjścia Syna Bożego na ziemię. Noc ciemna, zimna, dżdżysta i wietrzna, która wtedy zmusiła Przenajświętszą Rodzinę do schronienia się w tej jaskini, to obraz ciemnoty pogańskiej, panującej podówczas na całym świecie. Skutków tej ciemnoty, powszechnego a wielkiego zepsucia obrazem, to grono nieszczęsnych ludzi rozbojem się trudniących. Wejście zaś do nich Pana Jezusa, Maryi i Józefa, przedstawia Przyjście Zbawiciela na świat, ze wszystkimi pomocami jakie w daniu nam za Matkę Maryi i za najskuteczniejszego Opiekuna Świętego Józefa, miał na zawsze zapewnić. Matka chorego chłopczyka, żona herszta zbrodniarzy w tej jaskini mieszkających, a która z taką uprzejmością przyjęła Przenajświętszą Rodzinę, to znowu obraz przyszłego Kościoła Świętego założyć się mającego z nawróconych ludów niewiernych, przyjmujących Naukę Zbawiciela, gdy ją naród żydowski odrzucił. I na koniec jej chory synek, cudownie uzdrowiony wodą z kąpielą Pana Jezusa, był obrazem wszystkich grzeszników kąpielą Krwi Zbawiciela obmytych, a mających się dostać do nieba. Albowiem z podania opowiadającego nam ten szczegół z Ucieczki do Egiptu i tego jeszcze dowiadujemy się, iż tym szczęśliwym chłopczykiem był Święty Dyzmas, ów Łotr-Dobry, który obok Pana Jezusa umierając na krzyżu, za uznanie Go wtedy Zbawicielem, usłyszał od Niego te słowa: Dziś będziesz ze Mną w Raju (Łuk. 23, 43), i w istocie, pierwszy tam ze Wszystkich Świętych się dostał. Jak zaś z trądu wyleczonym został przez Maryę, bo wodą kąpieli Jezusowej przez Nią podaną Jego Matce, tak i przy śmierci, według powszechnego mniemania Ojców Świętych, nawrócił się za wstawieniem się za nim do Pana Jezusa Matki Przenajświętszej, stojącej wówczas pomiędzy jego, a Zbawiciela krzyżem.

Na kilka wieków przedtem, naród wybrany, po wyjściu z niewoli Egipskiej, długo po tychże samych miejscach wędrował. Piaski pokrywające tę puszczę ogromną, rozsiane po niej wzgórza skaliste, gdzieniegdzie gaje zielone, brzegi stykające się z morzem i owe studnie, o które tak się ubiegali pasterze — były świadkami zaszłych tam cudów, jakich świat nigdy jeszcze nie widział. Nigdy jeszcze Najwyższy Stwórca tak widocznie, tak ciągle i tak długo, nie objawiał Swojej cudownej Opieki nad Swoimi stworzeniami. Ów obóz wędrującego podówczas całego ludu Izraelskiego, słup z obłoku gęstego w ciągu dnia, a światłego wśród nocy, który szedł przed nimi kształt krzyża ciągle zarysowując, niesienie przez Efraima, Beniamina i Manasesa zwłok Patryarchy Józefa, Świątynia przenośna w namiocie bogato przyozdobionym łupami wyniesionymi z Egiptu — i tyle innych szczegółów tego pochodu jakiego nie było i nie będzie na ziemi, bo narodu, który przy końcu tej wędrówki do kilku milionów głów liczył — wszystko to były bezustanne Cuda Potęgi i szczególnej Opieki Boskiej nad Jego ludem wybranym. Tam to z wierzchołka góry Synaj, przy przerażającym trzasku grzmotów, piorunów i błyskawic, zlał Pan Bóg na świat cały pogrążony w błędach wielobóstwa, światło Wiary w Pana Boga Jedynego, które przez tenże lud uprzywilejowany miało się rozejść po całej ziemi. Tamto wydane zostały te Przykazania Niebieskie, pod którymi żyjemy dotąd, i w których zawiera się na wszystkie czasy i miejsca, wszystko co wiernie spełniane, i każdego człowieka w szczególności i całe społeczeństwa ludzkie, do najwyższej doskonałości doprowadzić może tu na ziemi, a do Nieba utorować im drogę.

Niejako więc koniecznym było, żeby przez miejsca takimi dowodami i Cudami Dobroci Pana Boga dla ludzi uświęcone, przeszedł chociaż mimochodem Ten, Którego Przyjście na ziemię było Cudem nad Cudami, i najwyższym jaki już tylko roić sobie można, dowodem Miłości Pana Boga ku Jego nędznym stworzeniom. Ze wszech miar wypadało, żeby miejsce będące polem, na którym zaszło tak wiele zdarzeń zapowiadających Przyjście Zbawiciela na ziemię, a zdarzeń, które były figurami, zapowiednimi obrazami Jego Przyjścia — po Jego pojawieniu się, Boską Stopą Jego uświęcone i szczęściem takim wynagrodzone niejako zostały.

Jakież więc to myśli nasuwać się musiały Maryi, gdy z Dziecięciem Jezusem na Ręku przebywała te miejsca, rozbudzające w Jej pamięci wspomnienie wszystkich pełnych tajemniczego znaczenia, a dla Niej najdoskonalej zrozumiałych, szczegółów czterdziestoletniej po tej pustyni wędrówki ludu wybranego, a Jej własnego narodu.

Na koniec, po długiej a coraz bardziej trudzącej Ich drodze, Błogosławiona ta Trójca ziemska dotarła do brzegów Morza Czerwonego rozdzielającego Ich jeszcze od Egiptu, do którego zdążali. A morze to nazwą swoją Morza Czerwonego, rozbudzić musiało w myśli Maryi obraz morza krwawych Mąk czekających Pana Jezusa, i tego morza Jego Krwi Przenajdroższej, którą jak to dobrze już wtedy wiedziała, miał wylać co do kropli na zbawienie świata.

Pisarze kościelni przypuszczają, iż Przenajświętsza Rodzina, wchodząc już do Egiptu, przebyła mniej więcej tęż drogę, którą wyprowadzał stamtąd Mojżesz wyswobadzającego się z niewoli Izraela. Że stamtąd idąc brzegiem morza, obeszli zatokę Sueską, dziś na kanał zamienioną, i udali się do miasta Heliopolis, co w języku miejscowym znaczy miasto słońca, i które w istocie takim się stało, gdy w nim zamieszkał Ten, którego Kościół nazywa Słońcem Sprawiedliwości (Antyfona Pac. kan.).

Wiernie przechowane w Chrześcijaństwie podanie, wspomina także o rozłożystych drzewach, które nachylały swoje gałęzie bujnym pokryte liściem, i jakby zielonymi chłodzącym namiotem osłaniały w czasie skwarów Maryę, trzymającą na Ręku Pana Jezusa, uznając i witając w Nim swego Stwórcę pomiędzy nich przybyłego. Toż podanie wspomina i o posągach bożków pogańskich, gruchoczących się, gdy koło nich przechodziła Marya z Panem Jezusem, jak ów posąg dagona, rozwalający się, gdy do niego zbliżono Arkę przymierza, która była tylko figurą, tylko obrazem zapowiednim Maryi.

Tam wtedy przy brzegach tej sławnej rzeki Nilu, gdzie Mojżesz — który był najwznioślejszą figurą, najwznioślejszym obrazem zapowiednim Zbawiciela, tyle cudów dopełnił — wśród pogan pogrążonych w barbarzyństwie, Przenajświętsza Rodzina, w wielkim ubóstwie i niedostatku przebyła lat kilka. Józef zarabiał na życie ciesielką, a Marya ręcznymi kobiecymi robotami, trudniąc się przy tym całym ich biednym gospodarstwem domowym. A tymczasem Pan Jezus rósł w latka dziecinne, coraz cudowniej jaśniejąc w Oczach Matki Boskością Swego Człowieczeństwa, coraz Jej droższym stając się, a przez to coraz to bardziej zagłębiając w Jej Serce Miecz pierwszej Boleści, to jest nie odstępującą Ją myśl o tym, co Go czekało.

Przez przeciąg czasu pobytu tam Przenajświętszej Rodziny, to miasto Egipskie stało się najświętszym miejscem na ziemi. Raj ziemski był jakby niczym w porównaniu z tym, co ono wtenczas posiadało. Tłumy tam Aniołów przebywały dla oddawania czci Bogu Wcielonemu, i podziwiania Jego wszelkie wyobrażenie przechodzącej miłości ku ludziom, przywodzącej go do znoszenia wszystkich przykrości dalekiego wśród pogan wygnania. Tam, chociaż o tym świat nie wiedział, zwracały się wszystkie modlitwy dusz wybranych, wszystkie ich westchnienia, nadzieje i wyczekiwania obiecanego Mesjasza. Tam Serce Maryi rozpłomieniało się coraz gorętszą Miłością Pana Jezusa, Świętość Jej wzmagała się co chwila, zjednoczenie Jej z Panem Bogiem stawało się coraz ściślejszym, a widok ludu pogrążonego w bałwochwalstwie rozbudzał w Niej coraz większą litość nad ludźmi i pobudzał do tym gorętszej za wszystkich modlitwy, która jak wezbrane wody tej wielkiej rzeki, przy której mieszkała, ogarniały wszystkie dusze, bo wszystkie pragnęła widzieć oświecone Nauką przyniesioną z Nieba przez Jej Boskiego Syna i wszystkie zbawione. Niektóre dusze święte rozmyślając nad ucieczką do Egiptu, miały sobie objawionym, iż wielka liczba z później nawróconych w tej krainie i do wielkiej świątobliwości doszłych, zawdzięczała te Łaski modlitwom Maryi podczas Jej tam przebywania. Ale przede wszystkim, jak na to już zwracaliśmy uwagę, późniejsze zaludnienie tych okolic Świętymi Pustelnikami, było następstwem pobytu Przenajświętszej Rodziny w Egipcie. Liczba zaś tych ludzi płci obojej, wiodących życie jakby nadziemskie była tak wielką, iż jak się wyrażają współcześni historycy, miasta się wyludniały, a puszcze zapełniały się niezliczoną liczbą pustelników i pustelniczek, już to pojedynczo mieszkających, już w Zgromadzeniach zakonnych po kilka i kilkanaście członków liczących.

Otóż gdy upłynęły lata przeznaczone w Wyrokach Boskich na czas trwania wygnania Syna Bożego z ojczyzny, i gdy umarł Herod, powtórnie ukazał się Józefowi we śnie Anioł Pański i rzekł do Niego: Wstań, weź Dziecię i Matkę Jego i idź do Ziemi Izraelskiej, albowiem pomarli ci, którzy szukali Duszy Dziecięcia (Mat. 2, 20). I znowu więc, bez najmniejszej zwłoki, i ten Rozkaz Boski spełnionym został.

Nikt Ich z mieszkańców Heliopolis nie zatrzymywał, nikt się Ich odejściem nie smucił, nikt ich choćby nie żegnał. Byli obcymi przybyszami, bardzo ubogimi, pracowali na życie, żyli wśród pogan, żadnych więc bliższych tam stosunków z mieszkańcami nie mieli. Jak gdy tam przybyli, prawie nikt na to nie zwracał uwagi, tak i gdy odchodzili, nikt się o to nie troszczył. A czyż i to nie jest smutnym obrazem świata, a zwłaszcza dzisiejszego, na którym mało kto ma z Panem Jezusem stosunki, a gdy On za karę przebranych złości ludzkich, z całego kraju jakiego jakby uchodził, mało kto dostrzega tego, i mało kto się smuci lub zatrzymać Go pragnie.

Puścili się wtedy Przenajświętsi Wędrowcy w drogę z powrotem do ojczyzny. A słuszną robi Święty Alfons Liguori uwagę, iż dla Pana Jezusa była ona bardziej utrudzającą jak odbyta poprzednio, gdy uchodzili do Egiptu; a co i dla Maryi było źródłem trosk nieustannych. Albowiem Boski Jej Synaczek, już wtedy mając lat kilka, na rękach niesiony być nie mógł, a piesza podróż jako jeszcze z dzieciństwa nie wyszłego, bardzo trudziła.

Znowu więc ujrzeli wody morza Czerwonego, znowu dziką pustynię długo przebywać musieli, i na koniec, stanęli na ziemi ojczystej, na ziemi świętej, ulubionej i wybranej przez Pana Boga, a więc i przez Nich ukochanej.

Wszelako nie od razu miał ich wszelki frasunek odstąpić. Zwykle bowiem tak bywa, iż każda bieda ludzka, chociaż przeminie, nie bez tego żeby po sobie jakichś resztek nie pozostawiała. Pragnęła Marya i toż samo Józef, udać się do Jerozolimy, zwiedzić świątynię Pańską, a choćby i obok niej osiąść. Bo jakież miejsce na ziemi adekwatnszym było dla pobytu Syna Bożego, jeżeli nie to miasto posiadające Świątynię, gdzie jedynie Prawemu Panu Bogu oddawano cześć należną. ale Józef dowiedziawszy się, iż panował tam Archelausz, nieodrodny syn Heroda, który usiłował pozbawić Pana Jezusa Życia, obawiał się iść do grodu świętego. To też znowu we śnie odebrał cudowne ostrzeżenie z Nieba, żeby się udał do Galilei. Jakoż, Przenajświętsza Rodzina nie zachodząc wcale do Jerozolimy, poszła do Nazaretu, miejsca dawnego Swego pobytu, i tam znowu osiadła.

Takie są wtedy szczegóły Tajemnicy Ucieczki do Egiptu, tej drugiej Boleści Maryi. Jak długo trwała ona, to jest jak długo Przenajświętsza Matka pozostawała z Panem Jezusem i Józefem na wygnaniu, z wszelką pewnością określić to trudno. Święty Epifaniusz, jeden z najstarożytniejszych pisarzy kościelnych utrzymuje, iż Zbawiciel miał dwa lata, gdy Go Marya unosić musiała do Egiptu, i iż dwa lata tam przebywali. Baradiusz historyk także z pierwszych wieków Chrześcijaństwa, przypuszcza, iż pobyt ten przeciągnął się do lat sześciu; a Amoniusz Aleksandryjski, również znakomity dawny pisarz kościelny, iż do lat siedmiu. Maldonat późniejszy wielkiej powagi pisarz, jest tegoż zdania, jak również Kardynał Baroniusz sławny autor historii kościelnej i Ojciec Suarez znakomity Teolog z Towarzystwa Jezusowego. Dziś też to ostatnie mniemanie jest powszechnie w Kościele Świętym przyjętym.

Ta druga Boleść Przenajświętszej Matki przedstawia nam trzy okoliczności, nad którymi pobożnie zastanawiać się możemy, — a mianowicie: samą Ucieczkę do Egiptu ze wszystkimi towarzyszącymi jej dla Maryi obawami, trudami i strapieniami; następnie pobyt w Egipcie z tęsknotą za krajem ojczystym i przykrościami z powodu przebywania wśród pogan; i na koniec powrót utrudzony, jak to wyżej nadmieniliśmy, przez to, iż Boże Dziecię drogę tę już pieszo odbywać musiało.