Ks. Jan Domaszewicz Św. Zefiryn, Papież i Męczennik.

Żył około 217 roku. Był synem Abundiusza — Rzymianina, wybrany po śmierci św. Wiktora I. w 198 roku na tron papieski, za panowania cezara Sewera; był obrany Papieżem jednogłośnie, jako cudownie wskazany przez gołębicę z Nieba, która spoczęła na jego głowie. Towarzyszył św. Męczennikom na rusztowanie z narażeniem swego życia, dzielnie bronił wiary św. przeciw herezyom i potępił bluźniącego przeciwko dogmatowi Trójcy św. Praxeucza z Azyi, którego przedtem zbił w rozprawach publicznych i dlatego św. Optat zalicza go do rzędu Doktorów Kościoła. Papież św. Zefiryn nawrócił z odszczepieńców-Teodoryanów Natalisa, i przewidywał upadek uczonego Tertuliana za pychę, co w swej surowości bez miłosierdzia posądzał Papieża o zbytnią pobłażliwość. Nakazał spowiedź wielkanocną i Komunię św., kapłanom kazał do Mszy św. używać kielichów szklanych zamiast drewnianych i odprawiać na czczo; Mszy św. nie odprawiać bez 2 ministrantów i rozpoczętej nie przerywać; wznowił dekret o błogosławieniu ślubów małżeńskich przez kapłana, i za zgodą rodziców. Biskupom nakazał wyświęcać na księży publicznie tak, aby lud przedtem mógł stawiać swoje słuszne zarzuty i przeszkody. Sądy spraw Biskupa wyjął z pod władzy Metropolity lub Prymasa i Arcyb., a zastrzegł wprost władzy Stolicy Apostolskiej; na kapłanów wyświęcać pozwolił tylko znanej cnoty i dostatecznej nauki kleryków. Za pontyfikatu św. Zefiryna umęczeni za wiarę św. zostali w 200 roku: św. Perpetua i Felicyta, św. Ireneusz-biskup, córka gubernatora miasta Tyru św. Krystyna. Papież św. Zefiryn potępił błędną naukę Tertuliana, i dozwolił po odprawionej pokucie za cudzołóstwo — grzeszników tego rodzaju przyjmować na powrót na łono Kościoła; sam w 217 roku Papież św. Zefiryn odniósł za Antonina koronę męczeńską za wiarę św., i pogrzebany został na cmentarzu św. Kalixta przy drodze Appijskiej.