KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 30 Września.

Tu, u kolebki Zbawiciela, założył niedługo klasztor męski, którego sam był przełożonym, oraz żeński, nad którym kierownictwo sprawowała Św. Paula. Zmarł w podeszłym wieku, przeżywszy blisko 90 lat. Oprócz przekładu Pisma Świętego zawdzięczamy mu wprowadzenie śpiewu Alleluja do niedzielnej Mszy, rozpowszechnienie życia zakonnego wśród rzymskiego patrycjatu i codzienne odprawianie Oficjum (*).

Św. Hieronim jest jednym z czterech wielkich Ojców Kościoła Zachodniego. Najznamienitszą jego zasługą jest przetłumaczenie na język łaciński prawie całego Pisma Świętego. Tłumaczenie to było dojrzałym owocem bardzo mozolnych studiów. Przekład ten, znany pod nazwą Wulgaty, jest dotychczas oficjalnie używany w Kościele. Jako znawca Biblii przewyższał Hieronim wszystkich współczesnych mu uczonych. Listy jego jeszcze w wiekach średnich były bardzo poczytne. Św. Hieronim słynął już za życia jako najwybitniejszy uczony swojej epoki: znał on doskonale język i literaturę grecką, jak również łacińską, a jako znawca języka hebrajskiego nie miał w starożytności równego sobie. W życiu osobistym odznaczał się żywym temperamentem i bojowym usposobieniem. Do papieża Damazego napisał pamiętne słowa: „…Dlatego też pragnę zachować jedność z Waszą Świątobliwością, tj. ze Stolicą Piotrową. Wiem, iż Kościół jest zbudowany na tej opoce. Poza Kościołem nie ma zbawienia. Kto pożywa Baranka poza tym domem, jest nieczysty. Kto trwa poza obrębem Kościoła Pańskiego, czystym być nie może” (Ep. 15, c. 2).

2. Msza (In medio) i Brewiarz.

Msza wspólna na uroczystość Doktorów Kościoła, z wyjątkiem własnej kolekty, sekrety i modlitwy po Komunii Świętej. W Kolekcie Kościół sławi Świętego jako wielkiego mistrza w tłumaczeniu Pisma Świętego i prosi, żeby uroczystość jego stała się dla nas bodźcem do gorliwszego niż dotychczas czytania Pisma Świętego. Nulla dies sine linea — niechże żaden dzień nie upływa bez odczytania takiegoś fragmentu z Pisma. Według odwiecznego pięknego zwyczaju Kościoła w dniu poszczególnych Świętych czyta się wyjątek z ich pism. Toteż i w dzisiejszym brewiarzu mamy homilię Św. Hieronima na Ewangelię dnia: „Solą nazywamy Apostołów i nauczycieli, ponieważ cały rodzaj ludzki został przez nich utwierdzony w Wierze: A jeżeli sól zwietrzeje, czymże się solić będzie? Gdy nauczyciel zbłądzi, któż inny zdoła mu wskazać adekwatną drogę? Na nic się więcej nie przyda, jeno aby była precz wyrzucona i podeptana przez ludzi. Przykład zaczerpnięty jest z życia praktycznego. Sól bowiem niezbędna jest do przyprawiania potraw i do przechowywania mięsa w stanie świeżym, ale na nic innego przydać się nie może. Czytamy nawet, iż zdobywcy niektórych miast z zemsty zasypywali je sobie, aby ziemia tam odtąd już nic rodzić nie mogła. Niechże więc nauczyciele I biskupi baczą na to i pamiętają, iż ci, co wielkie Łaski otrzymali, wielkie też kary poniosą i nic ich od tego nie uchroni: upadek i bowiem tych, co najwyższe zajmują stanowiska, prowadzi do piekła. Wy jesteście światłością świata. Nie może skryć się miasto na górze leżące. Ani też nic zapalają świecy i nie kładą jej pod korzec, ale na świeczniku, aby świeciła wszystkim, którzy są w domu. Tymi słowy Pan Jezus wzywa Apostołów, aby z ufnością nauczali i nie ukrywali się ze strachu na podobieństwo świecy wstawionej pod korzec, ale aby postępowali z całą swobodą i głosili na dachach to, co w ukryciu słyszał”.

———————————————-

Przypisy do powyższego rozważania:

(*) Schuster, L 8, s. 255.

„I zgotowane zostało królestwo przed oczyma Antiocha, i począł królować w ziemi Egipskiej, aby królować nad dwoma królestwami. I wyciągnął do Egiptu z wielkim mnóstwem, z wozami, ze słoniami, z jezdnymi, i z wielkim mnóstwem okrętów, i podniósł wojnę przeciw Ptolemeuszowi, królowi egipskiemu; i zląkł się Ptolemeusz przed obliczem jego, i uciekł, i poległo zranionych wielu. I wziął miasta obronne w ziemi Egipskiej, i pobrał łupy ziemi Egipskiej. I wrócił się Antioch, gdy poraził Egipt, roku setnego czterdziestego trzeciego, i wyruszył do Izraela, i przyciągnął do Jeruzalem z mnóstwem wielkim. I wszedł w świątynię z pychą, i wziął ołtarz złoty i lichtarz świetlny i wszystkie naczynia jego, i stół pokładny, i naczynia ofiar płynnych, i czasze, i moździerzyki złote, i zasłonę, i korony, i ozdobę złotą, która była na czele kościoła, i połamał wszystko. I pobrał srebro i złoto, i naczynia kosztowne, i zabrał skarby ukryte, które znalazł; a wszystko zabrawszy odszedł do ziemi swojej. I uczynił mord wielki w ludziach, i mówił z pychą wielką. I stało się narzekanie wielkie w Izraelu i po wszystkich miejscach ich. I wzdychali książęta i starsi, panny i młodzieńcy zaniemogli, a piękność niewiast odmieniła się. Każdy małżonek wzniósł lament, a które siedziały w małżeńskiej łożnicy, płakały. I wzruszyła się ziemia nad swoimi mieszkańcami, a wszystek dom Jakuba okrył się wstydem”.