KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 3 Sierpnia.

1. Znalezienie relikwii Świętego nastąpiło w Kafardamala pod Jerozolimą 5 grudnia 415 r. Przeniesiono je uroczyście do kościoła na Syjonie. Wiele cząsteczek dostało się do kościołów w Palestynie i w Afryce, i za ich pośrednictwem działy się tam cuda. Odnalezienie świętych szczątków zrobiło wielkie wrażenie w świecie chrześcijańskim. W r. 439 cesarzowa Eudoksja kazała przewieźć ciało Pierwszego Męczennika do Konstantynopola, gdzie zostało złożone w kościele Św. Wawrzyńca. Dla nas uroczystość ta stanowi pobudkę do odnowienia pamięci o bohaterze wczesnochrześcijańskich czasów. Potrzeba nam tego rodzaju ideałów, byśmy się co pewien czas podnosili z przyziemnego życia doczesnego „do wyżyn przodków naszych”. Oczami duszy widzimy młodocianego bojownika Chrystusowego. Stanowi on dla nas wyraźną naukę, iż chrześcijaństwo nie jest pełzaniem po nizinnych drogach, ale wysokogórską ścieżką, po której spieszymy „do Obietnic Bożych” (Kolekta 10 niedz. po Zielonych Świątkach). Od chwili gdyśmy się stali w całej pełni Chrześcijanami, musimy być przygotowani na walki, cierpienia, trudności i sprzeciwy. Nie zapominajmy jednak, iż na tej wyżynnej drodze doznajemy skutecznej pomocy z Nieba; nie jesteśmy osamotnieni, bo Chrystus jest z nami. Zwłaszcza kiedy rano łączymy się z Ofiarą krzyżową Pana Jezusa, możemy także powiedzieć: „Oto widzę Niebiosa otwarte i Syna Człowieczego stojącego na Prawicy Bożej”. „Stojącego” w gotowości, by wspierać nas w walce, podobnie jak wspierał Św. Szczepana.

2. Msza (Sederunt principes) jest ta sama co 26 grudnia. Można ją nazwać „klasycznie surową”, ale musimy podziwiać w jej tekstach dramatyczną żywość, z jaką Kościół stawia wśród nas Świętego. Widzimy, jak ponosi śmierć męczeńską; co więcej, Kościół jednoczy nas z nim, tak iż bierzemy udział w Jego Cierpieniach i jego szczęśliwości. Możemy tu rozróżnić trzy etapy: mękę, oddanie się, połączenie z Chrystusem. We mszy katechumenów podzielamy ze Szczepanem jego udręki i wraz z nim stoimy przed wielką radą żydowską: my również przychodzimy ze świata pełnego doświadczeń i walki, toteż w Introicie i Graduale możemy wypowiadać modły z własnego serca płynące: „Prześladowali mnie niesprawiedliwi; ratuj mię, Panie, Boże mój, bo sługa twój ćwiczył się w ustawach twoich”. W Ofiarowaniu wraz ze Szczepanem składamy na Ołtarzu trud jego życia i razem z nim się modlimy: „Panie Jezu, przyjmij ducha mojego”. Szczepan uczy nas, jak składać Bogu ofiarę. Mamy teraz godną, wspaniałą i pełną ofiarę: Chrystus, Św. Szczepan i ja. W Komunii Świętej wznosimy się o stopień wyżej: jaki był cel, do którego dążył Szczepan? Został on ukoronowany, zgodnie z treścią swego imienia („Stefanos” znaczy wieniec) — to jest uwieńczony szczęśliwością wieczną. Taki jest również cel Ofiary Mszy Świętej: „Communio”, czyli połączenie; Komunia Święta bowiem łączy nas z Chrystusem i toruje nam drogę do szczęśliwości. Każda uroczystość Świętego ułatwia nam spotkanie Boga i zetknięcie się z Nim: Święty jest dla nas jakby mostem, po którym idziemy do Boga.

3. Posłannictwo Św. Szczepana.

Chrystus chciał, by Jego Kościół ogarnął cały świat. Podczas ziemskiego Życia ograniczył On Swoją działalność do nawracania żydów, a cała pierwsza gmina chrześcijańska w Jerozolimie zamknięta była jeszcze w kręgu judaizmu i jego prawa. Wyjątkiem było ochrzczenie przez Piotra poganina Korneliusza, który zresztą był prozelitą związanym przepisami Mojżeszowymi. Tak jednak pozostać nie mogło. Kościół musiał zerwać krępujące więzy judaizmu, inaczej nie stałby się nigdy Kościołem ogarniającym cały świat. Św. Paweł po to właśnie został powołany, aby uwolnić Kościół z krępującego pancerza rytualnego prawa żydowskiego. Ale nim wystąpił na widownię Św. Paweł, musiał przyjść pierwej kto inny, kto by swoją krwią przygotował pole. Był nim Św. Szczepan, wykształcony w szkole faryzeuszów, i być może, kolega szkolny Szawła. Młodziutki Kościół pokładał w Szczepanie największe nadzieje. Apostołowie ludzie bez wykształcenia, nie byli zdolni do dysputowania z sofistyczną mentalnością uczonych w Piśmie. Szczepan zaraz po przyjęciu Wiary Chrystusowej rozpoczął po synagogach dysputy z żydami. On pierwszy wystąpił przeciw tym wartościom, które dla żydów były czymś świętym, np. przeciw wiecznotrwałości świątyni jerozolimskiej. Wystarczyło to, by go oskarżyć przed najwyższą radą i ukamienować przez tłum rozwścieczonego ludu. Za Zrządzeniem Bożym stało się, iż ten który miał podjąć w spuściźnie po Szczepanie walkę przeciw judaizmowi Szaweł, znajdował się jako świadek podczas jego kamienowania. I choć Szaweł był jeszcze przez jakiś czas fanatycznym prześladowcą Kościoła, to jednak obraz umierającego kolegi szkolnego stale mu towarzyszył i stał się punktem wyjściowym dla ataku Łaski. Tak wtedy krótkie życie Szczepana było wykonaniem wielkiego posłannictwa dla dobra Kościoła, albowiem krew Szczepana stała się nasieniem, z którego wyrósł cenny owoc: Paweł.

I czynił dobrze przed Panem, według wszystkiego, co czynił Dawid, ojciec jego. Ten rozrzucił wyżyny i skruszył bałwany, i powycinał gaje, i połamał węża miedzianego, którego był uczynił Mojżesz, bo aż do owego czasu synowie Izraelowi palili mu kadzidło; i nazwał imię jego Nohestan. W Panu, Bogu Izraelowym, pokładał nadzieję; i tak nie było po nim podobnego jemu ze wszystkich królów judzkich, ale ani wśród tych, którzy przed nim byli; i stał przy Panu, i nie odstąpił od tropów jego, i zachował Przykazania Jego, które dał Pan Mojżeszowi. Stąd i Pan był z nim, i we wszystkim, do czego się obrócił, mądrze się sprawował. Zbuntował się też przeciw królowi asyryjskiemu i nie służył mu”.

Wieczór sobotni.

W Nieszporach śpiewamy antyfonę z modlitwy króla Ezechiasza, którą zanosił do Boga w ciężkiej chorobie:

„Proszę, Panie, wspomnij proszę, jak chodziłem przed tobą w prawdzie i w sercu doskonałym, a czyniłem, co się przed tobą podobało”.

Msza (Salve, Sancta Parens) jest starożytna i głęboka w swej prostocie. Łączą się w niej dwie myśli:

1. Przez Mszę niby złota nić przewija się prawda o Bożym Macierzyństwie Najświętszej Maryi Panny. Najwyższą bowiem godnością podstawą wielkości Maryi jest Jej Macierzyństwo Boże.

2. W dostojeństwie tym Chrześcijanie mogą i powinni brać udział, szczególnie zaś uczestnicząc we Mszy Świętej.

Powinniśmy i możemy według słów Chrystusa stać się „Matką Bożą”, a to w dwojaki sposób:

a) przez to, iż przyjmujemy „Słowo Boże” duchowo, to znaczy, iż słuchamy go w duchu i wypełniamy (dzieje się to w pierwszej, wstępnej części Mszy),

b) że „przyjmujemy” w Komunii Świętej żywe „Słowo Boże”, dostępując przez to w wyższy jeszcze sposób godności „macierzyństwa” Bożego.

Jeżeli te myśli towarzyszyć nam będą, wtedy każdy dzień poświęcony Maryi i każda Msza Święta odprawiona ku Jej czci będzie dla nas zawsze wielkim przeżyciem.

Introit. Wstępując do świątyni witamy „Świętą Rodzicielkę”, Która nosiła Króla Nieba i ziemi (wyobraża Ją dom Boży) słowami starochrześcijańskiego poety Seduliusza (*) i śpiewamy pieśń weselną (Psalm 44), która szczególnie stosuje się do Matki Bożej jako Królowej Świętych. Lekcja i Ewangelia głoszą również godność Bogarodzicy. W Lekcji Mądrość Boża (tj. Chrystus), ogłasza nam, iż zamieszkała na świętym Syjonie i zapuściła korzenie w narodzie wybranym; znaczy to, iż Chrystus zstąpił do Łona Maryi Panny, stał się Człowiekiem i założył Kościół — nowy Syjon. Lekcja wyraża w tajemniczy sposób cielesne i duchowe Macierzyństwo zarówno Maryi, jak Kościoła i poszczególnych dusz.

Słowa „w zgromadzeniu świętych pobyt mój” urzeczywistniają się we Mszy Świętej, w czasie której wierni wyobrażają Kościół, do którego podczas Ofiary zstępuje Chrystus, Mądrość Boża, z pełnią Łaski; winna latorośl Boża „zapuściła korzenie”. W Ewangelii Sam Pan w niezwykle piękny sposób wypowiada myśl o duchowym Macierzyństwie Bożym: obok błogosławieństwa adekwatnego Matce Bożej stawia On błogosławieństwo tych, „którzy słuchają Słowa Bożego i strzegą go”. „Słowo Boże” w duchu Liturgii oznacza Syna Bożego. Słowa antyfony na Komunię Świętą odnoszą się i do Kościoła, i do duszy: „Błogosławione Wnętrzności Maryi Dziewicy, które nosiły Syna Ojca Przedwiecznego”. Marya więc jest szczytnym symbolem Kościoła i duszy. W Ofertorium (zaczerpniętym prawdopodobnie ze Mszy Rorate) słyszymy nigdy nie ustające Pozdrowienie Anielskie — „Ave Maria” (tu też jest źródło tej najbardziej rozpowszechnionej modlitwy maryjnej). Pozdrowienie to odnosi się i do Najświętszej Maryi Panny, i do nas, albowiem przez uczestnictwo w Ofierze Mszy Świętej mamy udział w Jej godności.

—————————————————

Przypis do powyższego rozważania:

(*) Seduliusz żył w Achai około 450 r. Wzmiankowany tekst znajduje się w jego Carmen paschale.