KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 25 Września.

W tym czasie przybył do Krakowa Św. Jan Kapistran, i wspaniałymi swymi kazaniami rozpłomieniał dusze pobożnością i pragnieniem doskonalszego życia. Do Zakonu OO. Bernardynów zaczęła tłumnie napływać młodzież, wśród której znalazł się również Jan z Gielniowa. Przyjęty do Zakonu Władysław — odtąd bowiem nosił już imię zakonne — powierzył się niezawodnej opiece Św. Piotra Apostoła, do którego miał szczególne nabożeństwo. Toteż po złożeniu ślubów zakonnych, 1 sierpnia (1463 r.), tj. w uroczystość Św. Piotra w Okowach, pisał: „…Przyjąłem okowy Św. Piotra, okowy klasztorne… Piotr zawiódł mnie do klasztoru, żeby mnie wyzwolić z więzów świata. Dzięki więc składam Bogu, śpiewając za Psalmistą: „Potargałeś pęta moje, o Panie”. Na prośbę księżny Anny Mazowieckiej wysłano z Krakowa, kilku Bernardynów do założonego przez nią klasztoru w Warszawie między nimi zaś Bł. Władysława, który zdołał już sobie zaskarbić uznanie i zaufanie przełożonych. Przestrzegał bowiem ściśle przepisów i Reguł, prowadził życie surowego umartwienia, a poświęcone całkowicie Chwale Bożej i dobru dusz. Z czasem uzyskał rozgłoś znamienitego kaznodziei, na którego nauki wierni tłumnie ściągali, choć im bynajmniej nie schlebiał, ale przeciwnie: w myśl wskazań Św. Pawła Apostoła: „karcił ich ostro, aby byli zdrowi w wierze” (Tyt. 1, 13), „młodzieńców napominał” (tamże 2, 6), ale też „we wszystkim z samego siebie dawał przykład dobrych uczynków, nauki, prawości i powagi” (tamże 2, 7).

Kilkakrotnie obierano go prowincjałem Bernardynów polskich, choć się za każdym razem wzbraniał przed przyjęciem tej godności i był zniewolony do jej przyjęcia. Sprawował jednak urząd energicznie i sumiennie. W czasie gdy zarządzał prowincją polską, musiał dwa razy udać się do Rzymu, raz na kapitułę generalną, drugi raz celem oczyszczenia przed papieżem Bernardynów polskich z rzuconych na nich oszczerstw. W obronie zakonników wystąpili wówczas energicznie król polski Jan Olbracht i król węgierski Władysław. Obie te podróże Błogosławiony odbył piechotą, boso i o żebranym chlebie. Wielkie też zasługi położył przez dodanie do ustaw zakonnych kilku ważnych przepisów, które początkowo obowiązywały tylko w prowincji polskiej, ale później, na kapitule generalnej Urbino (1498), rozszerzone zostały na cały Zakon.

Trzeba jeszcze nadmienić, iż Bł. Władysław pisywał wiersze i pieśni religijne, nie tylko po łacinie, ale i po polsku. Są to najstarsze zabytki poezji polskiej. Między innymi napisał on pieśni do Świętych Pańskich na każdy dzień roku. Kantyczkę jego „Jezusa Judasz przedał za pieniądze nędzne” do najnowszych niemal czasów śpiewano w kościołach. Po klęsce Jana Olbrachta Błogosławiony zorganizował w Warszawie istną krucjatę modłów, postów i wszelkiego rodzaju uczynków pokutnych w intencji odwrócenia grożącej Polsce od Turków zagłady. Z ust każdego niemal Polaka płynęła ułożona przez Władysława modlitwa: „Jezu Nazareński, powstań i zetrzyj ludy pogańskie, a daj zwycięstwo narodowi chrześcijańskiemu, aby Boga Wszechmogącego sławił na wieki wieków. Amen”. Toteż świetne zwycięstwo, odniesione w r. 1512 pod Wiśniowem, przypisywano powszechnie orędownictwu Bł. Władysława. Na miesiąc przed śmiercią Błogosławiony, głosząc w Wielki Piątek kazanie o Męce Pana Jezusa, wpadł w zachwycenie; na oczach całego tłumu wzniósł się w powietrze i przez kilka minut trwał w tej postawie. Gdy z powrotem stanął na ambonie, był tak osłabiony, iż bracia musieli go znieść i natychmiast umieścić w infirmerii, której już nie opuścił aż do świątobliwej śmierci.

Msza (Justus) wspólna na uroczystość Wyznawcy, z wyjątkiem Kolekty, Sekrety i modlitwy po Komunii Świętej.

We wszystkich tych modlitwach prosimy o wspomożenie za przyczyną Bł. Władysława z Gielniowa: „Aby przykład jego był nam bodźcem do ciągłego postępu w cnotach (Kolekta); „abyśmy z czystą myślą i gorącym sercem brali udział w świętych czynnościach” (sekreta); „niech przez modlitwy Bł. Władysława Uczta Najświętsza udzieli nam pomocy, abyśmy i czystość ciała zachowali, i światło prawdy w czynie ukazywali” (modlitwa po Komunii Świętej).