KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 23 Września.

Świętość jego i moc wiary były tak wielkie, iż nie tylko wypędzał złe duchy, ale choćby wskrzeszał umarłych… Ustanowił on przepis, iż niewiasty uczestniczące w obrzędach kościelnych powinny przychodzić z okrytą głową. Za niezłomną swą Wiarę został skazany na ścięcie przez bezbożnego i niewdzięcznego konsula Saturnina, którego córkę uwolnił od złego ducha…”.

Msza (Si diligis) wspólna na uroczystość papieży.

2. Św. Tekla.

Dzień śmierci (według Martyrologium) 23 września. około r. 100.

— Grób w rodzinnym jej mieście, Ikonium.

— Życie. Uczennica Św. Pawła, czczona przez Ojców Kościoła Wschodniego jako pierwsza męczennica, równa Apostołom. Już w II wieku postać jej osnuta była legendami, a grób licznie nawiedzali pielgrzymi. Osoba jej zatem jest niewątpliwie historyczna, szczegóły jej życia natomiast opierają się w wielkiej mierze na legendzie (*). Pochodziła rzekomo z Ikonium, gdzie Św. Paweł w jednej ze swych podróży misyjnych miał ją nawrócić na Wiarę Chrystusową. Według legendy właśni rodzice mieli ją oskarżyć o wyznawanie Wiary Chrześcijańskiej, ponieważ dla Miłości Chrystusa odrzuciła narzeczonego. Ale podpalony dla niej stos ugasiła nagła ulewa, gdy Święta uczyniwszy na sobie Znak Krzyża Świętego sama rzuciła się w płomienie. Następnie uszła do Antiochii, gdzie ją powtórnie skazano na śmierć i rzucono dzikim zwierzętom na pożarcie; ale i te nie uczyniły jej nic złego. Wreszcie wrzucono ją do dołu, pełnego jadowitych wężów, skąd również wyszła bez szwanku. Tak wtedy w cudowny sposób trzykrotnie uniknęła śmierci w męczarniach, skutkiem czego wielu pogan nawróciło się na Wiarę Chrystusową; Święta zaś powróciła do lkonium, a zamieszkawszy w samotni na pobliskiej górze zmarła spokojną śmiercią w wieku lat dziewięćdziesięciu.

— Zastosowanie. Za dawnych czasów otaczano Św. Teklę wielką czcią, zwłaszcza jako Patronkę umierających. Dlatego też wzmiankę o niej znajdujemy dziś jeszcze w modlitwie za konających: „A jakoś Błogosławioną Teklę, dziewicę i męczennicę, trzykrotnie od okrutnych mąk wyswobodził, tak racz wybawić duszę tego sługi swego (służebnicy swojej) i dozwól mu (jej) radować się z Tobą w weselu dobrami niebieskimi. Amen”.

3. Przygotujmy się zawczasu na śmierć.

W czasie jesieni kościelnej Patronka umierających zachęca nas, abyśmy przysposobili Tron Chrystusowi Panu przez dobre przygotowanie się na śmierć. Kościół udostępnia nam cały szereg zbawiennych środków, przysparzających nam Łask na ciężką chwilę rozstania się ze światem Są to: Olejem Świętym Namaszczenie, Wiatyk, odpust Apostolski na godzinę śmierci i Commendatio animae (polecenie duszy Bogu). O tym właśnie ostatnim obrzędzie ludzie świeccy zwykle najmniej wiedzą i najrzadziej z niego korzystają. Kościół — w osobie kapana — pragnie być obecny przy śmierci swych dzieci i za pośrednictwem modlitwy nieść im ulgę w tym ciężkim przejściu. Modlitwy tej Commendatio są niezwykle piękne i głębokie. Umyślnie są one długie ze względu na przedłużające się nieraz konanie. Powinniśmy raz po raz powoli odczytywać je i rozważać, zwłaszcza przepiękne „Proficiscere…”: „Wynijdź, duszo chrześcijańska, z tego świata w Imię Boga Ojca Wszechmogącego, Który cię stworzył; w Imię Jezusa Chrystusa, Syna Boga Żywego, Który za ciebie cierpiał; w Imię Ducha Świętego, Który na ciebie wylany został…”. Następnie Kościół przytacza cały zastęp Świętych Starego i Nowego Testamentu, których Bóg wspomagał w potrzebie; w ten bowiem sposób pragnie pocieszyć duszę w ucisku i dodać jej otuchy. Właśnie dopóki jesteśmy zdrowi, powinniśmy się dobrze zapoznać z tymi modlitwami i wniknąć w ich ducha, żeby w krytycznej chwili odnieść z nich rzeczywisty pożytek. Gotujmy wtedy tron Panu.

———————————–

Przypis do powyższego rozważania:

(*) Akta Tekli są apokryfem, napisanym ok. 180 roku przez kapłana z Azji Mniejszej; znamionuje je niezdrowa żądza cudów i wszelkich zjawisk nadprzyrodzonych.