KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 17 Października.

W roku 1671 wstąpiła do znanego z gorliwości religijnej i surowego życia klasztoru sióstr Wizytek w Paray-le-Monial. Niezbyt uzdolniona do prac domowych, wyróżniała się nadzwyczajnymi darami Łaski, które przez długi czas wzbudzały nieufność jej przełożonych. Wielkie znaczenie Św. Małgorzaty dla Kościoła polega na tym, iż za jej pośrednictwem rozpowszechniony został kult Najświętszego Serca Jezusowego. Nieśmiała i pokorna dziewica otrzymała trzy ważne objawienia, w których Pan Jezus objaśnił jej znaczenie nabożeństwa do Swego Boskiego Serca i związanej z nim tzw. wielkiej Obietnicy. Główne objawienie (dotyczące pierwszego piątku miesiąca) miała 27 czerwca 1673 r. W roku 1920 Papież Benedykt XV zaliczył Małgorzatę Marię Alacoque w poczet Świętych; Mszę dla całego Kościoła i Oficjum ku jej czci ustanowił Pius XI.

— Zastosowanie. Treścią nabożeństwa do Najświętszego Serca Jezusowego — jak czytamy w Brewiarzu — jest dziękczynienie za bezgraniczną Miłość, którą Bóg-Człowiek żywi dla nas w swym Sercu, a którą w tak przedziwny sposób objawił zwłaszcza w Męce Swojej i w Eucharystii.

2. Msza (Sub umbra) własna.

Wszystkie jej teksty dają wyraz gorącej miłości Św. Małgorzaty Marii ku Panu Jezusowi. Zwłaszcza śpiewy przepojone są głęboką mistyką: dusza chrześcijańska, zjednoczona mistycznie ze Św. Małgorzatą Marią, przebywa bezpiecznie w Domu Bożym, jak gdyby w cieniu Boskiego Drzewa Żywota (którym jest Chrystus Pan) i pożąda słodkiego owocu Eucharystii (Introit). W dalszym ciągu Introitu śpiewamy psalm tęsknoty: „Jak miłe Przybytki Twoje, Panie Zastępów!” W Kolekcie prosimy o Łaskę miłości, „abyśmy Ciebie we wszystkim i ponad wszystko miłując zasłużyli mieć w Sercu Twoim wieczne mieszkanie”. Taki bowiem jest szczególny owoc nabożeństwa do Serca Jezusowego. W Epistole pokorna dziewica opowiada słowami Apostoła, iż jej „została dana ta Łaska, aby wieścić narodom niedościgle bogactwa Chrystusowe”, tzn. rozpowszechniać kult Najświętszego Serca Jezusowego. Także i teraz w Niebie Św. Małgorzata „zgina kolana” wstawiając się za nami, „aby przez Wiarę Chrystus zamieszkał w sercach naszych” i abyśmy „umocnieni i ugruntowani w miłości… pojąć mogli… jak Miłość Chrystusa przewyższa wszelką wiedzę”. Graduał przytacza trzy przepiękne wersety ze Starego Testamentu, odnoszące się do Miłości Chrystusowej; jeden przepojony rzewnym uczuciem, wyjęty jest z Psalmu 72; dwa inne z Pieśni nad Pieśniami, wyrażają miłość oblubienicy ku Chrystusowi Panu. Także i Ewangelia zawiera najrzewniejsze słowa, jakie kiedykolwiek wyszły z Ust Pana Jezusa. Zbawiciel dziękuje Ojcu, iż objawił Tajemnicę Wiary maluczkim, do których zalicza się Św. Małgorzata (a także i my). Następnie Pan Jezus kreśli Swój obraz — prawdziwie Obraz Boskiego Jego Serca: mówi najpierw o Swym Boskim Dostojeństwie: „Wszystko dane mi jest od Ojca mojego”; następnie o swej współistotnej jedności z Ojcem: „Nikt nie zna Syna [tzn. Jego współistotności z Bogiem Ojcem], jeno Ojciec”; wreszcie zstępuje do nas, nędznych ludzi: „Pójdźcie do Mnie wszyscy, którzy pracujecie i uginacie się pod ciężarem, a Ja was pokrzepię Weźmijcie jarzmo Moje na siebie [tzn. Krzyż Jego Przykazań] i uczcie się ode Mnie…” (Chrystus Pan jest najdoskonalszym Wzorem dla ludzi) „Żem jest cichy i pokornego Serca”. Tego zaś jarzma nie należy się lękać, albowiem „jarzmo Moje słodkie jest, a brzemię Moje lekkie”. — Przystępując do Ofiarowania Kościół śpiewa dziś klasycznie eucharystyczny fragment z Zachariasza Proroka, nigdzie poza tym nie przytaczany w Liturgii: „Bo cóż jest dobrem jego i co pięknem jego, jeno zboże wybranych i wino, które rodzi dziewice?” Oby „święty ogień, który wytrysnął z Serca Jezusowego, rozpłomienił i nas” w Ofierze Mszy Świętej (Sekreta). Także i antyfona na Komunię Świętą opiewa święte zjednoczenie duszy z Chrystusem w Uczcie Eucharystycznej. Owocem zaś Ofiary Świętej jest, abyśmy rzeczywiście, jak nam to nakazuje Ewangelia, „oblekli się w cichość i pokorę Bożego Serca” (modlitwa po Komunii Świętej).

3. Jako homilię na dzień dzisiejszy Brewiarz zamieszcza wyjątki z pism Św. Franciszka Salezego, założyciela Zakonu Nawiedzenia.

(bardzo rzadko się zdarza, iż Święty z XVII wieku zabiera głos w Lekcji Brewiarza).

„Nie ma innej prawdziwej wiedzy, jak ta, która jest z Ducha Świętego; ta zaś jest udziałem tylko dusz pokornych. Czyż nie widzieliśmy wielkich teologów, którzy przedziwnie rozprawiali o cnotach, ale sami ich nie praktykowali? Z drugiej zaś strony widzieliśmy niewiasty, które nie potrafiły nic powiedzieć o cnotach, ale umiały spełniać wysoce cnotliwe uczynki. Duch Święty napełnił je mądrością, gdyż posiadały one zarówno bojaźń Bożą i pobożność, jak i pokorę. Pan nasz, wielki i chwalebny uzdrowiciel naszych ułomności, zanim zstąpił na ten świat, oznajmił wszystkim przez usta Swego Proroka: Co było połamane, zwiążę, a co było chore, wzmocnię. Sam zaś mówi: Pójdźcie do Mnie wszyscy, którzy pracujecie i uginacie się pod ciężarem, a Ja was pokrzepię. Czyż się więc dziwić będziemy widząc Go otoczonego chorymi, grzesznikami i celnikami? Czy sława lekarza nie na tym właśnie polega, iż chorzy garną się do Niego? Pan Jezus dźwiga nasze nędze i uszlachetnia je. Kładzie On naszą niedolę na Sercu Swoim i ukazuje nam otwarty Swój Bok. Powinniśmy zatem wzajemnie miłować Tego, Który nam z taką Miłością ukazuje Swoje Rany, ale kiedyś wskaże na nie w Gniewie i oburzeniu.

Spraw, Dobry Jezu, abyśmy zażywali pokoju, którego nam udzielasz, i wpatrywali się w Twoje Rany, dopóki zaś realizowane są jeszcze wiara, nadzieja i miłość, abyśmy utwierdzeni w wierze, radośni nadzieją i pałający miłością oczekiwali Twego Błogosławionego Przyjścia; i abyśmy wówczas oglądali Ciebie, Baranka, po prawicy, nie zaś lwa po lewicy. Wówczas zamiast wierzyć — ujrzymy, zamiast żywić nadzieję — posiądziemy, a w miejsce niedoskonałej naszej miłości mieć będziemy miłość doskonałą niekończącym się po wiek wieków weselu. Amen”.

„I usłyszał Symon, iż Tryfon zebrał ziemie Judzkiej i zstarł ją. Widząc, iż w strachu lud jest i w bojaźni, jechał do Jeruzalem i zgromadził lud. I napominając rzekł: Wy wiecie, jako wielkie bitwy ja i bracia moi, i dom ojca mego czyniliśmy o Zakon i o rzeczy święte i jakich żeśmy trudności użyli. Dla tych rzeczy bracia moi wszyscy dla Izraela zginęli i zostałem ja sam. I teraz nie daj, Boże, abym miał folgować duszy mojej w każdy czas utrapienia, bom nie jest lepszy niż bracia moi. Pomszczę się tedy narodu mego i rzeczy świętych, dziatek też naszych i żon, bo zgromadzili się wszyscy narodowie zetrzeć nas dla nieprzyjaźni. I zapalił się duch ludu, skoro usłyszał te mowy; i odpowiedzieli wielkim głosem mówiąc: Tyś jest hetmanem naszym na miejscu Judy i Jonaty, brata twego: sprawuj walki nasze, a wszystko, cokolwiek nam rzeczesz, uczynimy. I zebrawszy wszystkich mężów walecznych, pospieszył się dokonać wszystkich murów Jeruzalem i utwierdził je wokoło. I wyprawił Jonatę, syna Absalomi, i z nim wojsko nowe do Joppen, a wygnawszy te, co w nim byli, sam tam został.

Kłamstwa Tryfona. Śmierć Jonatasa

A Tryfon ruszył się od Ptolemaidy z wielkim wojskiem, aby wciągnął do ziemie Judzkiej, a Jonatas z nim pod strażą. A Symon też położył się obozem w Addus przeciw polu. A gdy się Tryfon dowiedział, iż Symon powstał na miejscu Jonaty, brata swego, a iż z nim miał zwieść bitwę, wyprawił posłów do niego, mówiąc: Iż dla srebra, które został winien Jonatas, brat twój, na liczbie królewskiej, dla spraw, które miał, zatrzymaliśmy go. A teraz poślij sto talentów srebra i dwu synów jego w zakładzie, aby wypuszczony nie uciekł od nas, i odeślemy go. I poznał Symon, iż zdradą z nim mówił, wszakoż kazał dać srebro i dzieci, żeby w nieprzyjaźń wielką nie przyszedł u ludu Izraelskiego, mówiącego: Iż mu nie posłał srebra i dzieci, przeto zginął. I posłał dzieci i sto talentów: i skłamał a nie puścił Jonaty”.