KARTKA Z KALENDARZA LITURGICZNEGO: 13 grudnia.

1. Św. Łucja.

Dzień śmierci 13 grudnia 304 roku(?).

— Grób jej najpierw w katakumbach w Syrakuzach, następnie, od r. 1038 w Konstantynopolu, wreszcie w 1204 przeniesiony do Wenecji. (Mieszkańcy Metzu przypuszczają, iż ciało Św. Łucji spoczywa w ich mieście.)

— Obraz przedstawia ją z mieczem w ręku oraz misą, w której znajduje się dwoje oczu.

— Życie. O tym, iż słynna Męczennica sycylijska rzeczywiście żyła, świadczy cześć oddawana jej w odległej starożytności. Akta męczeńskie Świętej nie zasługują może na to, by im wierzyć w zupełności, mają one jednak wartość religijną. Według nich Św. Łucja wraz z matką cierpiącą na krwotok odbyła pielgrzymkę do Katanii dla uczczenia zwłok Św. Agaty. Modliła się gorąco u jej grobu; Święta ukazała się jej we śnie i pocieszała ją: „Łucjo, dziewico, dlaczego prosisz mnie o to, co sama dla matki swej możesz uczynić? Bo i twoja wiara przychodzi jej z pomocą i dlatego wyzdrowiała; przez swoje dziewictwo bowiem zgotowałaś Panu miłe mieszkanie”.

I rzeczywiście, Św. Łucja uzyskała zdrowie dla swojej matki. Poprosiła wówczas matkę, by jej pozwoliła złożyć ślub dziewictwa i rozdać ubogim wszystko, co było przeznaczone na jej wiano. Po powrocie do rodzinnych Syrakuz rozdała ubogim pieniądze uzyskane ze sprzedaży dóbr. Gdy się o tym dowiedział młodzieniec, któremu rodzice Łucji, wbrew jej woli, obiecali jej rękę, oskarżył ją natychmiast przed prefektem jako Chrześcijankę. „Pod gradem razów słowa twoje zamilkną!“ — rzekł prefekt. Dziewica odpowiedziała: „Sługom Bożym nie zabraknie nigdy słów adekwatnych, gdyż przez nas przemawia Duch Święty”. Na to Paschazjusz: „Czyż Duch Święty jest w tobie?”— „Tak — odpowiedziała Święta — gdyż wszyscy żyjący pobożnie i zachowujący czystość są świątynią Ducha Świętego”. Na to on: „A zatem rozkażę, aby cię zaprowadzono do domu rozpusty, by Duch Święty cię opuścił!” Dziewica: „Jeżeli wbrew mojej woli zostanę zhańbiona, czystość zgotuje mi podwójny wieniec zwycięstwa”. Rozgniewany tym sędzia rozkazał zaprowadzić tam Łucję — ale za sprawą Bożą, nie było siły zdolnej do poruszenia jej z miejsca, na którym stała. „Duch Święty przytrzymywał ją z taką siłą, iż Dziewica Chrystusowa stała nieporuszona”. Zaczęto polewać ją gotującą smołą i żywicą: „Prosiłam Pana mego, Jezusa Chrystusa, aby ogień ten żadnej mocy nie miał nade mną, i błagałam Go, aby śmierć moją opóźnił jako świadectwo dla Niego” (Resp.). Gdy męki te bez żadnej dla siebie szkody wytrzymała, przebito mieczem jej szyję. I tak męczeństwo jej zakończyło się zwycięstwem.

2. Msza (Dilexisti).

Podczas Mszy Świętej słyszymy weselne dźwięki: Oblubienica Łucja ślubuje wierność Synowi królewskiemu; my czynimy to samo w niej. W uroczystym nastroju kroczymy obok Św. Łucji w weselnym pochodzie na spotkanie Pana w Kościele. W przepięknej i bogatej sali weselnej Kościoła widzę siedzącego na tronie Chrystusa, najpiękniejszego spośród synów ludzkich; przepasany jest męstwem i sprawiedliwością, ostre strzały godzą w serca nieprzyjaciół Jego. Wraz z Łucją myślę o rozgniewanym sędzi, którego wyroki Bóg wniwecz obrócił. Po prawicy Króla stoi Królowa — Kościół w złotej, ale krwawo połyskującej szacie, okryty płaszczem dziewiczej wspaniałości. Wyciąga rękę i mówi: „Słuchaj, córko, a patrz i nakłoń ucha twego [będziesz zaślubiona wraz z Łucją Królowi jako czysta oblubienica!]. Zapomnij narodu twego i domu ojca twego, skarbem twym i perłą twoją jest Pan, Bóg twój. Jego masz uwielbiać”. (Oto przykład, jak cały Psalm Introitu wzbogaca misterium Mszy). — W Lekcji zapewnia nas Kościół słowami Św. Pawła, iż przez chrzest św. poślubił nas jako czystą dziewicę jednemu mężowi, Chrystusowi. Z Ewangelii dowiadujemy się, jaki jest powód zaślubin z Chrystusem; jest nim bezgraniczne oddanie się i miłość Chrystusa; to jest właśnie owa droga perła, ów ukryty skarb, za który wszystko w życiu oddać należy. — W Ofiarowaniu razem z Łucją i córkami królewskimi w szatach weselnych będę przywiedziony przed ołtarz (w starych księgach czytamy: nie afferentur, ale offerentur), a więc rzeczywiście będę ofiarowany i z Chrystusem w Jego Ofierze złączony. — W Kanonie Mszy za przyczyną Św. Łucji łączy się ze mną w tajemniczy sposób przechodzący mimo Król, pozwala mi brać udział w Chwale Świętej i jednoczy się ze mną w Komunii.

Brewiarz obfituje we własne, historyczne śpiewy, których treść zaczerpnięta jest z legendarnych akt Świętej Łucji. Nieszpory i Laudesy mają własne antyfony, Psalmy jednak wzięte są z „Commune”.

I da wam Pan chleb szczupły i wodę skąpą,

a nie dopuści już oddalić się od ciebie nauczycielowi twemu,

i oczy twoje patrzeć będą na mistrza twego.

I uszy twoje usłyszą słowa z tyłu napominającego:

Ta jest droga, chodźcie po niej,

a nie zbaczajcie ani na prawo, ani na lewo!”

I splugawisz srebrne blachy twych rzeźbionych bałwanów

i złote szaty twych bałwanów lanych,

i rozproszysz je jak nieczystość miesięcznej niewiasty;

powiesz mu: Wynijdź! I będzie dany deszcz nasieniu twemu,

gdziekolwiek posiejesz na ziemi,

a chleb z urodzajów ziemi będzie obfity i tłusty;

będzie się pasł na dziedzinie twojej dnia owego baranek przestronnie…

I będą na każdej górze wysokiej i na każdym pagórku wyniosłym

strumienie wód płynących.

I będzie światło księżyca jak światło słońca,

a światło słońca siedmiokrotnie jak światło siedmiu dni,

w dzień, którego zawiąże Pan ranę ludu swego

i potłuczenie zbicia jego uleczy.

OTO IMIĘ PAŃSKIE PRZYCHODZI Z DALEKA,

gorejąca jest zapalczywość jego i ciężka ku znoszeniu,

wargi Jego napełniły się gniewem,

a język Jego jak ogień pożerający.

Tchnienie jego jak rzeka

zalewająca aż do połowy szyi,

na wytracenie narodów wniwecz…

Będzie wam pieśń jak noc

poświęconego święta [Bożego Narodzenia],

i wesele serdeczne

jak temu, który idzie z piszczałką,

aby wejść na górę Pańską do Mocnego Izraelowego.

I da słyszeć Pan chwalebny głos swój…” (Introit).

Tekst ten ma swoje zastosowanie w Adwencie: Zbawiciel przybywa jako Pocieszyciel Jeruzalem, a jako Sędzia nieprzyjaciół; przynosi Łaskę.

2. Śpiewy adwentowe.

Śpiewy Kościoła brzmią radośnie:

„Jak matka pociesza dziatki swoje,

tak ja was pocieszę – mówi Pan.

I z miasta Jeruzalem, które wybrałem, przyjdzie wam pomoc,

i ujrzycie, i serce wasze radować się będzie.

Syjonowi przyniosę zbawienie,

a chwałę moją dam Jeruzalem”. (Resp. 2)

Antyfony dnia są pełne adwentowego oczekiwania: „Rzeczcie bojaźliwym: wzmocnijcie się, oto Pan, Bóg nasz przyjdzie” (art. do Bened.).

„Śpiewajcie Panu pieśń nową; Chwała Jego od krańców ziemi” (ant. do Magn.).

Dzisiaj możemy bliżej przyjrzeć się nadchodzącemu Zbawicielowi: Jest On Pocieszycielem (Symeon mówi o pocieszeniu Izraela), jest Nauczycielem (pragniemy, by nas pouczał) jest Obrońcą i Królem. Dobrze jest porównywać obietnicę z jej spełnieniem.

3. Słowo Boże i Adwent.

„Cokolwiek jest napisane, dla naszego pouczenia napisane jest, abyśmy przez cierpliwość i pociechę z Pism Świętych nadzieję mieli”. Słowa te [z Lekcji 2 Niedzieli Adwentu] mają nas pouczyć o użyteczności Pisma Świętego dla naszego życia. Św. Paweł mówi, iż Pismo Święte jest napisane dla naszej nauki, a szczególnym jego zadaniem jest krzewienie nadziei.

Powinniśmy więc umocnić w sobie Boską cnotę nadziei, która jest jedną z największych sił Chrześcijaństwa. Z nadziei płyną dwie inne siły: cierpliwość i pociecha. jeżeli świecić będzie gwiazda nadziei, łatwiej zniesiemy wszystkie gorycze życia, a w trudach i przeciwnościach znajdziemy pociechę. A w jakiż to sposób może Pismo Święte umocnić naszą nadzieję? W ten właśnie, iż mówi nam o Bogu i o Królestwie Bożym; iż odsuwa od nas to co ziemskie, a obiecuje nam dobra wieczne, iż Biblia jest najczęściej Ewangelią [z j. greckiego: euangelion], czyli Dobrą Nowiną.

Wynika stąd, iż okres Adwentu jest najodpowiedniejszym czasem do czytania Pisma Świętego. W czasie, w którym wyglądamy Królestwa Bożego, powinniśmy przez poznawanie Pisma Świętego rozniecić w sobie tęsknotę do dóbr wiecznych. W słowach Epistoły Św. Paweł nie powiedział nam jednak o Piśmie Świętym tego co najważniejsze. Mówi nam o tym Chrystus. Gdy pewna niewiasta nazwała Matkę Zbawiciela błogosławioną: „Błogosławione Łono, Które Cię nosiło i piersi, któreś ssał”, wypowiedział owe znamienne słowa: „Raczej ci są błogosławieni, którzy słuchają Słowa Bożego i strzegą Go” (Łuk. 11, 28). Rozważmy dokładnie te słowa. Pan mówi, iż można i w inny sposób stać się Matką Jezusa, a mianowicie przez słuchanie i przestrzeganie Słowa Bożego. A więc również w Słowie Bożym jest Chrystus obecny, a kto przyjmuje to Słowo, jak Matka nosi w sobie Chrystusa: kto zaś je zachowuje, to znaczy czyni swoją duchową własnością, ten karmi Go piersią swoją. Przez Słowo Boże staniemy się więc nosicielami i żywicielami Chrystusa, innymi słowy – Matką Chrystusa. Marya więc jest dla nas w Adwencie Wzorem, jak należy słuchać Słowa Bożego i jak je zachowywać. Oto praktyczna uwaga: gdy zabierasz się do czytania Pisma Świętego, wyobraź sobie, iż jesteś Maryą, Której Anioł Gabriel zwiastuje, iż zostanie Matką Boga. Z jaką czcią i oddaniem przyjmiesz wówczas Słowo Boże do duszy! Będziesz Go strzegł, będziesz je w sercu nosił, jak gdyby to było Dzieciątko Jezus. Oto praca adwentowa: Przygotujmy rolę pod Słowo Boże, nie bądźmy kamieniami, glebą przy drodze lub cierniem, ale ziemią dobrą; wówczas wzejdzie ziarno Słowa Bożego i przyniesie owoce.